Juarez (1939)

Juarez (1939)

Χουαρέζ

Σκηνοθεσία: William Dieterle

Σενάριο:Franz Werfel, Bertita Harding.

Παίζουν: Paul Muni, Bette Davis, Brian Aherne και άλλοι.

Το 1967, ‘όταν πέθανε ο Paul Muni, τιμής ένεκεν κάποιοι κινηματογράφοι προβάλλανε δύο παλιές του ταινίες τις οποίες και είδα. Η μία ήταν το «Η ζωή του Εμίλ Ζολά»  και η δεύτερη το «Juarez» το οποίο και πολύ με εντυπωσίασε. Λόγω της τότε πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, οι ταινίες πολιτικού περιεχομένου ‘ήταν μια κάποια εκτόνωση.

Βρήκα και Ισπανικούς υπότιτλους κι έτσι συνδυάζοντας αυτούς, με τους Γαλλικούς της ταινίας και ακουστικώς από τα Αγγλικά, έφτιαξα τους Ελληνικούς.

Και λίγη ιστορία.

Μια και η ταινία είναι  ιστορική, ας ξεκινήσουμε με Ιστορία για να γίνει πιο κατανοητή.

Το 1863 το Μεξικό σπαρασσόταν από εμφύλια διαμάχη διότι τις εκλογές τις είχε κερδίσει το ρεπουμπλικανικό κόμμα με ηγέτη τον Ινδιάνο  Μπενίτο Χουαρέζ. Την εποχή εκείνη η εκκλησία και οι μεγαλογαιοκτήμονες, δηλ. 83 οικογένειες, κατείχαν το 80% της καλλιεργήσιμης γης του Μεξικού. Ο ντόπιος πληθυσμός, που ήταν κυρίως απόγονοι των Ατζέκων, ήσαν κάτι σαν σκλάβοι και οι μικροϊδιοκτήτες ευρωπαίοι φυτοζωούσαν.

Ο Μπενίτο Χουαρέζ προέβη σε μεταρρυθμίσεις. Απαλλοτρίωσε την γη από την εκκλησία και τους τσιφλικάδες και την μοίρασε στους ακτήμονες. Το κατεστημένο δεν σήκωσε ψηλά τα χέρια αλλά με πρωτοβουλία του συντηρητικού κόμματος εκδηλώθηκε πραξικόπημα προς ανατροπή της ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης με την βοήθεια μάλιστα του Γάλλου αυτοκράτορα Ναπολέοντα του 3^ου ο οποίος έστειλε Γαλλικά στρατεύματα για να καταπνίξει τις δυνάμεις που παρέμεναν πιστές στους ρεπουμπλικάνους. Τα πράγματα δεν ήταν για κανέναν εύκολα και η χώρα παρέμενε διαιρεμένη με δύο κυβερνήσεις

 Ο Ναπολέων ο 3^ος ο Βοναπάρτης  ήταν ανεψιός του Μεγάλου Ναπολέοντα και είχε εκλεγεί ως πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Αυτός έκανε πραξικόπημα, ανακηρύχτηκε δικτάτωρ και κατόπιν αυτοαναγορεύτηκε Αυτοκράτωρ της Γαλλίας! Κατά γενική ομολογία υπήρξε ένα από τα φαιδρότερα πρόσωπα της ιστορίας. Αυτοί που τον βοήθησαν να φθάσει ως εκεί προσβλέπανε πως έχοντας έναν ανίκανο ηγέτη θα πέρναγαν τα δικά τους.

Ο Ναπολέων εξόδευσε πολλά χρήματα και ανθρώπινες ζωές στην εκστρατεία αυτή από την οποία υπολόγιζε να του αποφέρει σημαντικό κέρδος.

Τα χρόνια όμως περνούσανε και λύση δεν έρχονταν. Τότε στις Η.Π.Α. ο εμφύλιος τελείωνε με φανερή επικράτηση των Βορίων που ήταν φιλικά προσκείμενοι στον Χουαρέζ. Στην Γαλλία φοβηθήκαν πως με την ειρήνη που θα επικρατήσει στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι Αμερικανοί θα θυμηθούν και θα ζητήσουν πλήρη εφαρμογή του Δόγματος Μονρόε. Το δόγμα αυτό ήταν μια διακήρυξη του προέδρου Μονρόε που δεν επέτρεπε καμία επέμβαση Ευρωπαϊκών δυνάμεων σε χώρες τις Αμερικανικής ηπείρου. Τότε συμβούλευσαν τον Ναπολέοντα να προχωρήσει σε διορισμό αυτοκράτορα για το Μεξικό, ο οποίος θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Γαλλίας και θα φαινόταν σαν εσωτερική υπόθεση του Μεξικού. Σκεφτήκαν το  αρχιδούκα Μαξιμιλιανό, αδελφό του αυτοκράτορα τις Αυστρίας. Ο Μάξι, όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του,  είχε πρόσφατα προσκληθεί στην αυλή του βασιλιά του Βελγίου για εθιμοτυπικούς δήθεν λόγους. Η πραγματικότητα ήταν ότι ο βασιλιάς είχε μια κόρη που είχε φθάσει σε ηλικία γάμου, είχε γίνει 16 ετών, και προσκαλούσε διάφορους γαλαζοαίματους μήπως και μπορέσει να την φορτώσει σε κανέναν.

Ο Μαξιμιλιανός δεν σκεπτόταν καθόλου τον γάμο την εποχή εκείνη αλλά η μικρή που εντυπωσιάστηκε από το παράστημα και την γοητεία του, του την έπεσε και όντας ωραιότατη κατάφερε να τον τυλίξει.

Στην αρχή ο Μαξιμιλιανός δεν αποδέχτηκε την πρόταση του Ναπολέοντα, όμως η φιλόδοξη νεαρή γυναίκα του τον πίεσε να το σκεφτεί. Έθεσε λοιπόν ως όρο, ότι αν ο Μεξικανικός λαός αποφάσιζε με δημοψήφισμα τον διορισμό  του ως αυτοκράτορα, τότε αυτός θα τον αποδεχόταν. Υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν τότε στο Μεξικό, με το 80% του πληθυσμού αναλφάβητο και υπό ισχυρή καταπίεση, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να μαγειρέψουν ένα δημοψήφισμα όπως το ήθελαν. Με το 99% του πληθυσμού να αποδέχεται τον Μαξιμιλιανό τον Αψβούργο ως αυτοκράτορα.

Το νεαρό ζευγάρι, Μαξιμιλιανός και Καρλόττα, κατέπλευσαν στο Μεξικό και ανέλαβαν τα καθήκοντά τους ως αυτοκράτορες.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν και τόσο ρόδινα. Οι ρεπουμπλικανικές στρατιωτικές δυνάμεις υπό την καθοδήγηση του Χουαρέζ επέφερναν σημαντικά χτυπήματα στις στρατιωτικές δυνάμεις του αυτοκράτορα.

Τότε οι Γάλλοι, τηρώντας την συμφωνία του «Μιραμάρε», απέστειλαν ενισχύσεις σε άνδρες και κανόνια, οι οποίες επέφεραν συντριπτικά χτυπήματα στις δυνάμεις του Χουαρέζ. Αυτός τότε συνέχισε τον αγώνα του με ανταρτοπόλεμο. Εντωμεταξύ οι Αμερικανοί αποφάσισαν να ενισχύσουν ενεργά τους ρεπουμπλικάνους με χρήματα και εξοπλισμό. Τότε οι μικροϊδιοκτήτες ευρωπαίοι οι οποίοι υποστήριξαν στην αρχή τον Χουαρέζ, αλλά δεν είχαν και καμία διάθεση να αναδείξουν ισότιμο εταίρο τους έναν Ινδιάνο, στασίασαν και προσπάθησαν να τον καπελώσουν

 Τότε αυτός έχοντας την υποστήριξη των απλών ανθρώπων, εξουδετέρωσε τους ανταγωνιστές του και έγινε πάλι κύριος της κατάστασης.

Τότε οι Αμερικανοί αποφάσισαν να αναλάβουν περισσότερο ενεργό ρόλο.

Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Παρίσι επισκέφτηκε τον Ναπολέοντα και του ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του θεωρεί πως το πνεύμα του δόγματος Μονρόε έχει παραβιαστεί και προς τούτο 4 Αμερικανικές μεραρχίες οδεύουν προς Μεξικό προκειμένου να φροντίσουν την εφαρμογή του. Έντρομος ο Ναπολέων και φοβούμενος τις συνέπειες εμπλοκής Αμερικανών στην υπόθεση διατάζει τα Γαλλικά στρατεύματα να αποχωρήσουν άμεσα από το Μεξικό αφήνοντας το αυτοκρατορικό ζεύγος στα κρύα του λουτρού.

Οι Γάλλοι συνέστησαν στον αυτοκράτορα να παραιτηθεί και να βοηθήσουν αυτόν και την γυναίκα του να διαφύγουν στην Ευρώπη. Ο Μαξιμιλιανός δεν δέχτηκε και αποφάσισε να μείνει να αγωνιστεί μέχρι τέλους. Η Καρλόττα έφυγε για την Ευρώπη προκειμένου να πείσει τον Ναπολέοντα να μην επιμένει στην εγκατάλειψή τους. Ίσως αυτός να ήταν και ένας εύσχημος τρόπος για να γλυτώσει τα χειρότερα που έρχονταν. Πάντως σε λογομαχία της με τον Ναπολέοντα υπέστη νευρική κρίση που εξελίχτηκε σε ψυχασθένεια μα αποτέλεσμα να έχει ανάγκη ψυχιατρικής φροντίδας.

Στο μεταξύ ο Μαξιμιλιανός υπέστη τα αναπόφευκτα. Πιάστηκε αιχμάλωτος, δικάστηκε από το στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε εκτέλεση δια τυφεκισμού μαζί με τους πιστούς σ΄ αυτόν στρατηγούς την 17 Ιουνίου του 1867.

Η Καρλόττα είχε διαφορετική τύχη. Έζησε μισότρελη μέχρι τα 97 της χρόνια έγκλειστη πότε στον πύργο Μιραμάρε της Αυστρίας και πότε σε ψυχιατρικά ιδρύματα. Πέθανε το 1927 και μέχρι τότε έγραφε επιστολές προς τον αγαπημένο της «Μάξι» λέγοντάς του ότι ο κόσμος άρχισε να κατανοεί το πρόβλημά τους και όπου να ‘ναι θα δικαιωθούν.

Σχετικά με την ταινία.

Αν και η ταινία ανταποκρίνεται 100% στα ιστορικά γεγονότα, οι συντελεστές της την παρουσίασαν ως μελόδραμα για να γίνει προφανώς πιο εύπεπτη από την μέση νοικοκυρά... αλλά και τον μέσο νοικοκύρη. Μην κατηγορηθούμε και για φαλλοκράτες. Ο Μαξιμιλιανός αγιοποιείται και μας παρουσιάζεται ως ο σοφός, δίκαιος, «Σοσιαλιστής βασιλιάς», που τον ξεγέλασε ο Ναπολέων.

(8)

Βέβαια στην Αυστρία άλλα λεγόντουσαν την εποχή εκείνη. Οι Αυστριακοί κοκορεύονταν ότι στην αυτοκρατορία τους ο ήλιος δεν δύει ποτέ, διότι όταν βασιλεύει στην Ευρώπη, ανατέλλει στην Αμερική και τανάπαλιν. Μας παρουσιάζεται ως να προσπαθεί να έλθει σε συνεννόηση με τον Χουαρέζ προκειμένου από κοινού να πατάξουν τους ισχυρούς και να συνδράμουν τους αδύναμους.

Μη τρελαθούμε κιόλας!

Πάντως ο σκηνοθέτης William Dieterle καταφέρνει να μας βάλει με επιτυχία στο κλίμα της εποχής και στα δραματικά γεγονότα.

Για τους πρωταγωνιστές να πούμε:

Ο Paul Muni, αν και Ευρωπαϊκής καταγωγής, καταφέρνει με επιτυχία να υποδυθεί τον Ινδιάνο πολιτικό, τον φιλόσοφο και αφοσιωμένο σε αυτό που πιστεύει πως είναι το καθήκον του και δεν αφήνεται να παρασυρθεί από συναισθηματισμούς της στιγμής.

Η Bette Davis έχει παίξει και δυσκολότερους ρόλους και δεν ήταν κανένα πρόβλημα γι αυτήν να υποδυθεί τον ρόλο της Καρλόττα.

Μα αυτός που κλέβει την παράσταση είναι οBrian Aherne στο ρόλο του Μαξιμιλιανού

Αυτός δεν ήταν τυχαίος ηθοποιός. Βραβευμένος με Όσκαρ, διέπρεψε τις δεκαετίες του 30, του 40 και του 50.

Στην ταινία ακούγεται και το Μεξικανικό τραγούδι «Λα Παλόμα» το οποίο ρίχνει μελοδραματικές πινελιές στην όλη υπόθεση. Δεν ξέρω αν αυτή ήταν η πρώτη φορά που το τραγούδι αυτό παρουσιάστηκε στην Ευρώπη.

Οι υπότιτλοι έγιναν από εμένα.

Tarzoon, la honte de la jungle (1975)

Tarzoon,

la honte de la jungle (1975)

ΤΑΡΖΑΝ.

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΖΟΎΓΚΛΑΣ

Των: Picha, και Boris Szulzinger

Στα μέσα της δεκαετίας του 70 έγιναν της μόδας τα λεγόμενα «Animation για ενήλικες». Παράδειγμα το επιτυχημένο: "Fritz the Cat". Τότε ένας Βέλγος γελοιογράφος, ο Picha, αποφασίζει να το ρίξει στα Animation και ασχολείται με την απομυθοποίηση του «Ταρζάν» δημιουργώντας μία παρωδία του γνωστού ήρωα που προσπάθησε να της προσδώσει χιούμορ. Στο χιούμορ όμως αυτό δεν συγκατατέθηκαν οι κληρονόμοι του Edgar Rice Burroughs, του δημιουργού του πρώτου Ταρζάν, και τον έσυραν στα δικαστήρια απαιτώντας, παρά του ότι το όνομα «Ταρζάν» είχε αντικατασταθεί με το «Ταρζούν», να αλλάξει τελείως. Έτσι στην Αμερική και την Γαλλία παρουσιάστηκε ως “Shame”. Στην Γερμανία όπου το πρωτοείδα, ως “Tarzun”, στους δε Ελληνικούς υπότιτλους που συνέταξα, άφησα το γνωστό όνομα «Ταρζάν». Η σύντροφός του που εδώ εμφανίζεται ως αχόρταγο και ανικανοποίητο θηλυκό, αποκαλείται «Τζουν», αλλά εγώ διατήρησα το γνωστό όνομα «Τζέην». Η θρυλική μαϊμού του Ταρζάν δεν είναι «η Τσίτα» αλλά «ο Τσίτα». Παρουσιάζεται ως ένα λάγνο ζώο το οποίο δεν διστάζει να βάλει χέρι και στην αφεντικίνα του!

Τα σκίτσα του Picha είναι σκίτσα γελοιογράφου ανάλογα με αυτά του δικού μας Αρκά και καμία δεν έχουν σχέση με αυτά της Ντίσνεϊ και άλλων καλλιτεχνών.

Το δε χιούμορ του, πολλοί κριτικοί το χαρακτήρισαν «χιούμορ της τουαλέτας». Πράγματι η όλη ιστορία έχει να κάνει με πολύ σεξ και θυμίζει ανέκδοτο σόκιν και κάθε άλλο λεπτό χιούμορ.

Στον μύθο μας παρουσιάζεται μια εγκληματική και παράφρον βασίλισσα η οποία ζει σε μια μυστηριώδη σπηλιά και έχει βάλει σκοπό να κυριεύσει τον κόσμο.

 Σαν βοηθό έχει ένα τέρας με δύο κεφάλια!

Για να πραγματοποιήσει τον σκοπό της δημιουργεί στρατό που αποτελείται από στρατιώτες που είναι υπερμεγέθη… Πέη.

Το τραγικό όμως είναι ότι τα υπερμεγέθη αυτά πέη δημιουργούνται από παραμόρφωση νεογνών.

Η εγκληματίας βασίλισσα έχει ένα κόμπλεξ. Είναι φαλακρή! Βάζει λοιπόν στο μάτι την πλούσια ξανθή χαίτη της Τζέην και επιδιώκει να της αφαιρέσει το τριχωτό δέρμα της κεφαλής και να μεταμοσχευτεί στην ίδια. Για τον σκοπό αυτό αποστέλλει απόσπασμα από Πέη-στρατιώτες που απαγάγουν την Τζέην.

Ο Ταρζάν αποφασίζει να φθάσει μέχρι το άντρο της αδίστακτης βασίλισσας και να απελευθερώσει την σύντροφό του. Κωμική είναι η σκηνή όπου στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής του για την σπηλιά διασχίζει έναν κάμπο με… θηλυκά, νυμφομανή λουλούδια, τα οποία τον απομυζούν κυριολεκτικά Τελικά αντεπεξέρχεται και αυτή τη δοκιμασία και συνεχίζει ακάθεκτος για τον σκοπό του. Από τύχη περισσότερο (φάρδος), παρά ικανότητα, καταφέρνει όχι μόνο να σώσει την σύντροφό του, αλλά να αφανίσει την βασίλισσα και όλο το εγκληματικό περιβάλλον της.

Το DVD που κατέχω διαρκεί σκάρτα 70 λεπτά.

Γενικώς την ταινία μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε «χαβαλέ». Ο λόγος που την αναζήτησα είναι ότι μου προκαλεί αναμνήσεις από τα νιάτα μου. Το DVD το προμηθεύτηκα από το Βέλγιο και δεν είχε υπότιτλους. Βρήκα στο διαδίκτυο μόνο κάποιους Πορτογαλικούς οι οποίοι όμως ατυχώς προέρχονται από μεταγλωττισμένη ταινία και όχι την αυθεντική Γαλλική. Όταν λοιπόν η ηχητική ποιότητα ορισμένες φορές δεν με βοηθούσε, δεν μπορούσα να βοηθηθώ από τα Πορτογαλικά διότι συχνά έλεγαν άλλα αντ’ άλλων! Τότε μετέφραζα κατ εκτίμηση, αλλά σιγά… δεν έχασε κι Βενετιά βελόνι.

Τ

Can-Can 1960

Can-Can 1960

Σκηνοθεσία: Walter Lang

Συγγραφείς: Dorothy Kingsley (σενάριο), Charles Lederer (σενάριο) και ένας ακόμη.

Παίζουν: Frank Sinatra, Shirley MacLaine και Maurice Chevalie
ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ δικής μου μετάφρασης. Δεν μετέφρασα μόνο την πρόζα αλλά και τους στοίχους των τραγουδιών.

Το The can-can ήταν χορός από τη Γαλλία που χορευόταν από χορεύτριες του καμπαρέ και απαιτούσε από αυτές κινητικότητα και υψηλή ενέργεια. Οι χορεύτριες ήταν ενδεδυμένες με κοστούμια που αποτελούντο από εσώρουχα με μακριά μπατζάκια μαύρες κάλτσες και κοντές φούστες που οι χορεύτριες τις ανέμιζαν παραπέμποντας σε σεξουαλικά υπονοούμενα.

Το γεγονός αυτό ξεσήκωσε τους ηθικολόγους της εποχής που πέτυχαν την απαγόρευση και το διωγμό του χορού. Λαθραία τα καμπαρέ παρουσίαζαν αυτό το χορό με συχνές ευτράπελες επεμβάσεις τις αστυνομίας. Στην ταινία; «Moulen Ruse» βλέπουμε σκηνές του χορού αυτού όπου ο ζωγράφος Henri de Toulouse-Lautrec αποδεικνύεται ένθερμος θαυμαστής του.

Με θέμα το can-can ανέβηκε παράσταση του Κόουλ Πόρτερ  στο Broadway. Παίχτηκε εκεί για δύο χρόνια στο θέατρο Shubert της Νέας Υόρκης από το 1953 έως το 1955. Πρωταγωνιστούσαν οι: Lilo, Hans Conreid, Peter Cookson κι η Gwen Verdon. το 1960 το θεατρικό έργο μεταφέρθηκε με αρκετές αλλαγές στον κινηματογράφο. Πολλά από τα τραγούδια της αρχικής παράστασης αντικαταστήθηκαν από άλλα του Κόουλ Πόρτερ. Το κοινό το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, όχι όμως και οι κριτικοί που συγκρίνοντάς πιθανόν με την θεατρική παράσταση δεν τους άρεσε και το καυτηρίασαν.

Πυρά δέχτηκε ο Frank Sinatra ότι ήταν στον κόσμο του καθώς και η Shirley MacLaine η οποία κατηγορήθηκε ως άκαμπτη και χωρίς νεύρο, κοινός ξυλάγγουρο. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια, εμείς που δεν έχουμε παρακολουθήσει καμία παράσταση στο Broadway και δεν έχουμε προκαταλήψεις μπορούμε να πούμε ότι το παρόν έργο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα, δεν παύει όμως να αποτελεί μια ευχάριστη ταινία μιούζικαλ με ενδιαφέροντα τραγούδια και χορούς. Μας μπάζει δε με εύθυμο τρόπο σε μια εποχή (Μπελ επόκ) που έχει παρέλθει ανεπίστρεπτοι. Για τον Frank Sinatra να πούμε ότι μπορεί να ήτανε κατώτερος τον περιστάσεων για τους θιασώτες του Broadway, αλλά για μας δεν παύει να είναι ο Frank Sinatra.

Όσο για την η Shirley MacLaine, μπορεί να μην είναι η γλυκιά και τρυφερή φιγούρα που μας είχε συνηθίσει, είναι όμως αξιόλογη χορεύτρια διότι βρέθηκε στο στοιχείο της. Για όσους δεν το γνωρίζουν η κοπέλα ξεκίνησε την καριέρα της ως χορεύτρια. Αργότερα όταν συνειδητοποίησε ότι λόγο του ύψους της δεν θα μπορούσε να κάνει σημαντική καριέρα στο κλάδο αυτό, στράφηκε στην υποκριτική

Έχομε και τον και Maurice Chevalier ο οποίος είναι ο απαραίτητος μαϊντανός στις Αμερικανικές ταινίες με θέμα το Παρίσι, όπου κι εδώ κάνει αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά.

Μια και το ενδιαφέρον της ταινίας εξαντλείται στο χορό και στα τραγούδια, δεν συντρέχει λόγος να ασχοληθούμε με την περίληψη της υπόθεσης.

Η φίλη moucca έχει κάνει ενδιαφέρουσα παρουσίαση της ταινίας στο Blue-WhiteGT και όσοι από σας έχετε πρόσβαση στο ανωτέρω ΜΠΛΟΚ θα βρείτε ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

South Pacific (1958)

Νότιος Ειρηνικός

Σκηνοθεσία: Joshua Logan

Σενάριο: Paul Osborn, Richard Rodgers

Παίζουν: Rossano Brazzi, Mitzi Gaynor , John Kerr, κ.α.

Και κάποτε έφθασε η ώρα να αποκτήσουμε και στην Ελλάδα κινηματογράφο με σύστημα TOD-AO! Μπορεί η ταινία «Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες» να παίχτηκε σε συμβατικές αίθουσες στην απλή cinemaskop έκδοσή της, αλλά η ώρα της μεγάλης αλλαγής είχε φθάσει και σε μας.

Στις εφημερίδες της εποχής διάβαζα ότι ο κινηματογράφος «ΑΠΌΛΛΟΝ» ανακατασκευάζεται και εξοπλίζεται με τμ νέο σύστημα «TOD-AO»!

Πράγματι, με κάθε ευκαιρία περνούσα απ’ έξω, μήπως και πάρω ιδέα του τι είναι το νέο σύστημα. Στις προθήκες υπήρχε ένα κομμάτι κλασικής ταινίας 35mm και ένα της νέας 70mm. Εξηγούντο δε τα πλεονεκτήματα του νέου συστήματος

Επίσης υπήρχε διάγραμμά που παρίστανε τα έξι ηχεία στον χώρο και εξηγούσε τα του στερεοφωνικού ήχου. Σήμερα όλα αυτά μπορεί να μη φαντάζουνε σπουδαία, αλλά τότε που μας βάζανε μια ψαροκασέλα κάτω από την οθόνη και αυτό το λέγανε «ηχείο» ήταν κάτι το επαναστατικό!

Και η μεγάλη μέρα έφτασε! Η καινοτομία ήταν ότι οι θέσεις ήσαν αριθμημένες όπως στο θέατρο και έπρεπε να παρευρίσκεσαι πριν την ώρα έναρξης. Μέχρι τότε, τα σινεμά δουλεύανε με την μέθοδο «NO STOP». Έβγαλα λοιπόν εισιτήριο και πήγα να δω πρωινή παράσταση. (Κοπάνα γαρ).

Ξεκινούσε με ένα ντοκιμαντέρ που εξηγούσε τα του σύστημα «TOD-AO»

και μετά άρχισε η ταινία: «Νότιος Ειρηνικός».

Επρόκειτο για ένα μιούζικαλ το οποίο τότε δεν με ενθουσίασε. Σήμερα μετά από τόσα χρόνια που το ξανάδα, αποφάνθηκα ότι δεν ήταν και τόσο άσχημο. Ίσως τότε να μην υπήρχε μετάφραση των στοίχων των τραγουδιών και αυτό είναι μεγάλο μειονέκτημα για ένα μιούζικαλ. Πράγματι και σήμερα ψάχνοντας στο internet διαπιστώνω ότι υπότιτλοι κυκλοφορούν σε διάφορες γλώσσες (Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά κλπ.) αλλά οι στοίχοι των τραγουδιών δεν είναι μεταφρασμένοι! Έχω την εντύπωση ότι οι μόνοι μεταφρασμένοι στοίχοι είναι αυτοί στους δικούς μου υπότιτλους. Και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ακόμα και Αμερικανοί έβγαιναν στο διαδίκτυο για να ρωτήσου τι θέλει να πει ο «Ποιητής» σε ορισμένους στοίχους. Συγκεκριμένα, σε μια στροφή η πρωταγωνίστρια τραγουδά ότι αισθάνεται «Σαν καλαμπόκι τον Αύγουστο στο Κάνσας»! Αμερικανοί αναρτιόντουσαν τι να εννοείτο. Ένας έδωσε την εξής απάντηση: Τον Αύγουστο στο Κάνσας είναι η περίοδος συγκομιδής του καλαμποκιού και ως εκ τούτου το προϊόν αυτό έχει την τιμητική του. Η πρωταγωνίστρια κατεχόμενη από ευφορία αισθάνεται ότι έχει κι αυτή την τιμητική της όπως το καλαμπόκι.

Γενικά ανακάλυψα ότι το μιούζικαλ αυτό έχει φανατικούς θαυμαστές οι οποίοι το πρωί παίρνοντας το ντους τους τραγουδούν άσματα από το μιούζικαλ αυτό!

Για την ταινία να πούμε ειδικότερα τα εξής:

Οι Γκλεν Κλόονζ και Χάρι Κόνικλ Τζούνιορ, βραβευμένοι με τα βραβεία Tony και Grammy αντίστοιχα, πρωταγωνιστούν σε μια συναρπαστική ιστορία αγάπης, που εκτυλίσσεται σε ένα απομονωμένο τροπικό νησί του Νότιου Ειρηνικού καθώς οι Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις περιμένουν να αρχίσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος

(4)

Πρόκειται για τη διασκευή του γνωστού μιούζικαλ των Ρότζερς και Χάμερστεϊν "South Pacific", βασισμένου στο βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο του Τζέιμς Μίσενερ - που γυρίστηκε το 1958. Απολαύουμε ένα εκπληκτικό καστ σε μια εξίσου εκπληκτική ταινία, που καταφέρνει να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο τον πόλεμο, τον έρωτα και τη μουσική.

Και κάτι πολιτικό. Κάποια στιγμή η πρωταγωνίστρια εκφράζει μια ρατσιστική προκατάληψη και θέλει να δώσει τέλος στο ειδύλλιο με τον πρωταγωνιστή όταν μαθαίνει ότι αυτός ήταν παντρεμένος με ντόπια ιθαγενή η οποία απεβίωσε και με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Τότε αυτός τραγουδά ότι θα πρέπει κανείς να του έχουν πιπιλίσει τα μυαλά από μικρή ηλικία, από τριών, τεσσάρων ετών για να έχει τέτοιες αντιλήψεις. Δεν μπορεί κανίς να γίνει ξαφνικά ρατσιστής σε μεγάλη ηλικία. Τα άσμα αυτό θεωρήθηκε φιλοκομουνιστικό με αποτέλεσμα ορισμένες πολιτείες απαίτησαν να επαλειφθούν οι στοίχοι αυτοί, προκειμένου να παιχθεί το μιούζικαλ σε αυτές. Η ρατσιστική κυβέρνηση της Νοτίου Αφρικής μάλιστα το 1963, απαγορεύει το μιούζικαλ των Ρότζερς και Χάμερστιν, επειδή διακηρύσσει την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των φυλών.

Γενικά έχω ακούσει και από ανθρώπους που δηλώνουν ότι δεν συμπαθούν τα μιούζικαλ να λένε ότι αυτό το συγκεκριμένο το απόλαυσαν. Έχω κάνει αρκετούς υπότιτλους αλλά μόνο για λίγους από αυτούς αισθάνομαι υπερήφανος. 

The Rocky Horror Picture Show 1975

The Rocky Horror Picture Show 1975 Σκηνοθεσία: im Sharman Σενάριο: Jichard O'Brien, Jim Sharman Είδος: Horror ΔΕ 70, Comedy, Musical Διάρκεια: 1h 40m Γλώσσα: Αγγλικά Παίζουν: Tim Curry: Dr. Frank-N-Furter - A Scientist Susan Sarandon: Janet Weiss - A Heroine Barry Bostwick: Brad Majors - A Hero Richard O'Brien: Riff Raff - A Handyman Patricia Quinn: Magenta - A Domestic Nell Campbel: Columbia - A Groupi Jonathan Adams: Dr. Everett V. Scott - A Rival Scientist Peter Hinwood: Rocky Horror - A Creation Meat Loaf: Eddie - Ex Delivery Boy Charles Gray: The Criminologist - An Expert Jeremy Newson: Ralph Hapschatt Hilary Labow: Betty Munroe Hapschatt Perry Bedden: The Transylvanians Christopher Biggins: The Transylvanians

Αρχίζω την παρουσίαση της ταινίας, αναδημοσιεύοντας την κριτική του Μίλτου Σαλβαρλή, στο Hitech

Ίσως η πιο καλτ ταινία από καταβολής κινηματογράφου, ένα μιούζικαλ φόρος τιμής στα κόμικς, τις παλιές ταινίες επιστημονικής φαντασίας και το ροκ εν ρολ που ανέβηκε πειραματικά για έξι εβδομάδες σε κάποια μικρή (εξήντα θέσεις συνολικά) αίθουσα του Λονδίνου το 1973 και μέσα σε δεκαοκτώ μήνες έγινε επιτυχία στη σκηνή και στη μεγάλη οθόνη, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Το "Rocky Horror Show" -η λέξη Picture προστέθηκε στην κινηματογραφική εκδοχή- δεν διακρίνεται ούτε για την καλαισθησία του ούτε για την πρωτοτυπία του ούτε για την πρωτοποριακή μουσική του. Έμεινε όμως στην ιστορία για το γαργαλιστικό του θέαμα και θέμα (ένας εξωγήινος τραβεστί δημιουργεί έναν Άδωνη, ενώ παράλληλα αποπλανεί ένα ανύποπτο ζευγαράκι), για την ηθελημένη αφέλεια που αποπνέει και περισσότερο για τις επεισοδιακές μεταμεσονύκτιες προβολές, κατά τη διάρκεια των οποίων το κοινό συμμετείχε πετώντας ρύζι, ανάβοντας κεριά και ανοίγοντας ομπρέλες στην αίθουσα. Αυτήν τη θρυλική ταινία, εξ ολοκλήρου ανακαινισμένη και με "λαχταριστά" έξτρα, περιέχουν οι δύο δίσκοι της ευρωπαϊκής έκδοσης, με θαυμάσια εικόνα πλήρους ανάλυσης και νέα μπάντα 5.1 (καθαρός ήχος, μέτρια αίσθηση χώρων δράσης). Πού βρίσκεται το πρόβλημα; Στους ελληνικούς υπότιτλους και στην ελληνική συσκευασία. Οι μεν μεταφράζουν μόνο τα διαλογικά μέρη (λιγότερο από τη μισή ταινία), μολονότι η πρόζα συνεχίζεται τραγουδιστά, η δε αρκείται στην πλαστική θήκη με το γνωστό, μέτριας ποιότητας και εκτύπωσης εξώφυλλο. Εάν θέλετε ένα πραγματικό κόσμημα στη συλλογή σας, προτιμήστε τις ξένες εκδόσεις και ιδιαίτερα την αμερικανική με το ένθετο φυλλάδιο και την εκπληκτική χάρτινη, ιλουστρασιόν συσκευασία.

Αυτά που έχω υπογραμμίσει είναι οι μόνιμη κατάρα των Ελληνικών αποδόσεων τον Μιούζικαλ. Συμπλήρωσα λοιπών τους εμπορικούς υπότιτλους μεταφράζοντας τους στίχους των τραγουδιών, κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει η εταιρία διανομής αν σεβόταν τους πελάτες της.

Στη συνέχεια, αντί δικής μου παρουσίασης της ταινίας, αναδημοσιεύω την παρουσίαση τουΜΠΛΟΚ http://greekddl.com/         Προσπαθώντας να βρουν το δρόμο τους, ο Brad κι η Janet συνειδητοποιούν ότι έχει σκάσει το λάστιχο του αυτοκινήτου. Μην έχοντας άλλη επιλογή, αναζητούν βοήθεια στο μοναδικό μέρος που μπορούν να διακρίνουν φως. Δυστυχώς, τα φώτα προέρχονται από το κάστρο του εξωγήινου Frank n' Furter. Αυτό είναι κάτι που ο Brad κι η Janet δεν γνωρίζουν όταν περνάνε το κατώφλι της εξώπορτας...     Ο θρύλος του Rocky Horror Show ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '70 στο Λονδίνο όταν ο Richard O'Brien αποφάσισε να δημιουργήσει μια θέατρο-μουσική παραλλαγή των κακοφτιαγμένων ταινιών επιστημονικής φαντασίας, του ήρωα των κόμικς 'Dr. Strange' και του Rock n' Roll.     Μέσα από τους στίχους και τη μουσική του, ο O'Brien άρχισε να διηγείται την ιστορία ενός συντηρητικού ζευγαριού που χάνεται στο σκοτάδι μιας πολύ βροχερής νύχτας.     Ο αρχικός τίτλος του έργου του O'Brien ήταν "They came from Denton High (Ήρθαν από το Denton High)", αλλά αργότερα μετονομάστηκε στο γνωστό σε όλους μας: The Rocky Horror Show. Το μιούζικαλ ολοκληρώθηκε από τον Richard O'Brien σε στενή συνεργασία με τον Αυστραλό θεατρικό σκηνοθέτη Jim Sharman, ο οποίος έχοντας σκηνοθετήσει τις επιτυχημένες αυστραλιανές παραγωγές του Hair και του Jesus Christ Superstar, είχε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στη σκηνοθεσία των rock μιούζικαλ.     Το Rocky Horror Show ανεβάστηκε αρχικά στο Royal Court Theatre Upstairs του Λονδίνου, ένα μικρό 60θέσιο πειραματικό θέατρο. Η πρώτη αυτή παραγωγή του, την οποία είχε αναλάβει ο Michael White, έκανε πρεμιέρα στις 19 Ιουνίου του 1973. Το cast περιλάμβανε τότε τους Nell Campbell (Columbia), Patricia Quinn (Magenta) και τον Tim Curry ως τον Dr. Frank-N-Furter. Ενώ το μιούζικαλ είχε προγραμματιστεί να προβληθεί για 6 βδομάδες στον συγκεκριμένο χώρο, μετά από έντονες διαμαρτυρίες και παρακλήσεις, το show μεταφέρθηκε στις 14 Αυγούστου του 1973 σε ένα πολύ μεγαλύτερο θέατρο, το Chelsea Classic Cinema.   Στις 31 Οκτωβρίου του 1973 το show αποκτάει μία σταθερή βάση, το 500 θέσεων Kings Road Theatre και συνεχίζει την επιτυχία με sold out παραστάσεις και διθυραμβικές κριτικές. Η London Evening Standard συγκεκριμένα, χαρακτηρίζει το show ως «Το Καλύτερο Μιούζικαλ του 1973».     Τον Μάρτιο του 1974 το Rocky Horror Show επεκτείνει την επιτυχία του και στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Roxy theatre του Los Angeles. Ο Tim Curry συνέχισε να παίζει τον Frank n' Furter ενώ τον Eddie και τον Dr. Scott υποδύεται ο ηθοποιός-τραγουδιστής Marvin Lee Aday, ο γνωστός πλέον Meatloaf. Την παραγωγή στο Los Angeles είχε αναλάβει ο Lou Adler.     Στις 21 Οκτωβρίου του 1974 ξεκινούν τα γυρίσματα της ταινίας του Rocky Horror Picture Show στο Λονδίνο με συμπαραγωγούς τους Michael White και Lou Adler. Ο Tim Curry υποδύεται τον Dr. Frank-N-Furter, η Suzanne Sarandon κάνει το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο ως Janet, ενώ ο Richard O'Brien είναι ο Rif-Raf. Φημολογείται ότι εκείνη την εποχή «έπαιζε» πολύ και το όνομα του Mick Jagger για τον ρόλο του Dr. Frank-N-Futer και της Marianned Faithful για εκείνον της Magenta. Τα γυρίσματα κράτησαν 10 εβδομάδες, ενώ όλη η ταινία κόστισε περίπου $1 εκατομμύριο.     Στις 10 Μαρτίου του 1975 το Rocky Horror Show κάνει πρεμιέρα στο Belasco Theatre του Broadway με τους Tim Curry και Richard O' Brien. Δυστυχώς, παρόλη την επιτυχία που είχε σημειωθεί τα προηγούμενα χρόνια, το έργο δεν τα πήγε πολύ καλά και «κατέβηκε» μετά από 49 μόνο παραστάσεις.     Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1975, αλλά η επιτυχία δεν ήρθε... Τον Σεπτέμβριο του 1975 το Rocky Horror Picture Show δοκιμάζει την τύχη του στο Westwood Theatre στο Los Angeles, αλλά αν και προβλήθηκε σε κάποιες ακόμα πόλεις, το έργο θεωρήθηκε αποτυχία, καθώς δε γνώρισε την αποδοχή που περίμενε...     Αυτή η ιστορία, με το The Rocky Horror Picture Show να προβάλλεται πού και πού χωρίς όμως να προκαλεί την προσοχή του κόσμου, συνεχίστηκε έως την άνοιξη του 1976. Τότε η 20th Century Fox αποφάσισε να το προωθήσει μόνο σε μεταμεσονύχτιες προβολές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εξαπλωθεί πολύ γρήγορα παγκοσμίως η φήμη του ως ένα cult φαινόμενο εντελώς διαφορετικό από ό,τι είχε βγει μέχρι τότε στην ιστορία του κινηματογράφου. Οι μεταμεσονύκτιες προβολές εξελίχθηκαν σε ένα ατελείωτο πάρτι με τους θεατές - φανατικούς πλέον - να ντύνονται όπως οι ήρωες της ταινίας, να τραγουδούν και να χορεύουν ασταμάτητα και να ξέρουν απ' έξω όλους τους διαλόγους. Δε δίσταζαν ούτε να βρέχουν τη σκηνή με τα νεροπίστολά τους και να πετούν χαρτί υγείας και ρύζι όπου απαιτούνταν!!     Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, το Rocky Horror Show πήρε την μορφή που όλοι γνωρίζουμε σήμερα και απέκτησε αυτό το συμμετοχικό στοιχείο που παρασύρει τους θεατές και τους κάνει να νιώθουν κομμάτι της παράστασης.. Είχε έρθει λοιπόν η εποχή που όλοι - μικροί και μεγάλοι - έπρεπε να το είχαν δει έστω μια φορά.. Είχε γίνει "must"...