Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Walt Disney. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Walt Disney. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

The Parent Trap 1961

The Parent Trap 1961
Η ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ



Σκηνοθεσία: David Swift
Ελληνικοί υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Το 1959 η δεκατριάχρονη Hayley Mills, κόρη του John Mills, εξέπληξε με το ταλέντο της εμφανιζόμενη στην ταινία: Tiger Bay. Αμέσως η Disney της έκλισε πενταετές συμβόλαιο. Η πρώτη της ταινία με την εταιρία αυτή ήτο το επιτυχημένο «Pollyanna» και ακλούθησε το παρόν «The Parent Trap». Στην ταινία αυτή η μικρή Hayley έχει διπλό ρόλο! Παίζει ταυτόχρονα ένα νεαρό κορίτσι μα και την δίδυμη αδελφή της. Δύο ειδών τεχνικές ακολουθήθηκαν. Η μία, στα μακρινά πλάνα, εμφανιζόταν κομπάρσα με τον ίδιο σωματότροπο της Hayley. Η άλλη είναι μία δύσκολη τεχνική που απαιτεί διπλή κινηματογράφηση του ίδιου πλάνου, με την πρωταγωνίστρια να παίρνει διαδοχικά την θέση της δίδυμης αδελφής της. Το πρόγραμμα προέβλεπε τη χρίσει περισσότερο της πρώτης τεχνικής. Όταν όμως ο Disney είδε πόσο επιτυχημένα η μικρούλα ανταποκρινόταν στον διπλό της ρόλο, τότε άλλαξε γνώμη και επέβαλε κυρίως την δεύτερη τεχνική. Πράγματι, το ταλέντο και η εργατικότητα της μικρής ήσαν εκπληκτικά. Με μεγάλη δεξιοτεχνία ανταποκρινόταν στον διπλό της ρόλο και έδηξε μεγάλη ευκολία προσαρμογής στην Αμερικανική προφορά.
Το σενάριο που έγραψε ο σκηνοθέτη της ταινίας Ντέιβιντ Swift βασίστηκε στο βιβλίο «η Λότη και η Λίζα» του Erich Kastner. Η τεχνική αυτή άνοιξε τον δρόμο για να γυριστούν και άλλες ταινίες με τον πρωταγωνιστή να παίζει διπλούς ρόλους.
Πρόκειται λοιπόν για την ιστορία δύο κοριτσιών, της Σούζαν από την Καλιφόρνια και της Σάρον από την Βοστόνη, όπου οι γονείς τους τις έστειλαν σε θερινή κατασκήνωση. Εκεί με έκπληξη τα κορίτσια διαπιστώνουν ότι μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό!. Το γεγονός αυτό προκαλεί μια αντιπαλότητα μεταξύ τους με αποτέλεσμα η μία να σκαρώνει φάρσες στην άλλη. Η αντιπαλότητά τους έφθασε σε σημείο να καταστρέψουν έναν χορό που δινόταν στην κατασκήνωση, με αποτέλεσμα η διευθύντρια να της τιμωρήσει υποχρεώνοντάς τες να ζουν οι δυο τους απομονωμένες στον ίδιο χώρο.


Το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τα κορίτσια να πλησιάσουν το ένα το άλλο, να μάθουν ότι είναι συνομήλικες και ότι προέρχονται και οι δύο από διαλαλημένες οικογένειες. Τελικά ανακαλύπτουν ότι είναι δίδυμες αδελφές των οποίων οι γονείς χώρισαν όταν αυτές ήσαν ακόμη βρέφη και τις  μοιράστηκαν έτσι απλά παίρνοντας ο καθένας από μία, σαν να επρόκειτο για κατοικίδια ζώα που χωρίζοντας ένα ζευγάρι τα μοιράζεται και αποκρύπτοντάς τους το γεγονός. Αγνοούσαν λοιπόν η μία την ύπαρξη της άλλης.


Τότε αποφασίζουν να αλλάξουν ρόλους, η Σάρον να κόψει τα μαλλιά της και να υποδυθεί την Σόυζαν, η δε Σούζαν να εντρυφήσει την προφορά της Βοστόνης και να παρουσιαστεί ως Σάρον. Ο σκοπός τους διπλός. Αφενός για να μπορέσουν να γνωρίσουν και τους δύο γονείς τους και αφετέρου να προσπαθήσουν να  τους ξαναενώσουν. Το πρώτο μέρος του σχεδίου τους φαίνεται να πετυχαίνει και στην αρχή τουλάχιστον κανένας δεν αντιλήφθηκε την φάρσα. Ο πατέρας τους όμως ο Μιτς (Brian Keith) ετοιμάζεται να παντρευτεί την Βίκη (Joanna Barnes) η οποία είναι πολύ νεότερή του και αποβλέπει μόνο στην περιουσία του. Τότε η Σάλη ειδοποιεί την αδελφή της να έλθει επίγονος με την μητέρα τους Μαργκαρετ (Maureen O'Hara) για να προλάβουν να αποτρέψουν το γεγονός.
Πράγματι, έρχονται στην Καλιφόρνια, τα κορίτσια αποκαλύπτουν την πραγματική τους ταυτότητα, μεσολαβούν δίφορες κωμικές καταστάσεις και τελικά καταφέρνουν να αναγκάσουν την Βίκη να πάρει πόδι και να τα ξαναφτιάξουν οι γονείς τους!


Ο ηθοποιός Brian Keith έπαιζε μέχρι τότε ρόλους αστυνόμου, καουμπόι και άλλων σκληρών τύπων. Με την ταινία αυτή άρχισε νέα καριέρα και έπαιξε σε αρκετές ρομαντικές οικογενειακές κωμωδίες, όπως αυτή στο πλευρό της Ντόρις Ντάι στην ταινία With Six You Get Eggroll, αλλά και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές παρόμοιου περιεχομένου.
Η ταινία The Parent  ήλθε σε μια κρίσιμη για την καριέρα της Maureen O'Hara. Υπήρξε κορυφαίο αστέρι τις δεκαετίες 40 και 50, αλλά το 1957 το σκανδαλοθηρικό περιοδικό Confidential δημοσίευσε ψευδείς και υβριστικές πληροφορίες σχετικά με αυτήν. Ακλούθησε παρατεταμένη δικαστική διαμάχη την οποία τελικά κέρδισε, αλλά γα πολλά χρόνια είχε εγκαταλείψει την καριέρα της προκειμένου να ασχοληθεί με τον δικαστικό αγώνα.
Επιτυχημένα και τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία.

Γι αυτό τον λόγο αλώστε ήταν και υποψήφια για όσκαρ μουσικής καθώς και μοντάζ.
Ακλούθησαν τρεις  τηλεοπτικές συνέχειες της ταινίας. Το The Parent Trap II (1986). To The Parent Trap III (1989), και το The Parent Trap IV:Μήνας μέλιτος στην Χαβάη(1989).
Remake όμως της ταινίας έγινε το 1998 με την Lindsay Lohan.
Παρόλο όμως που η τεχνολογία των κομπιούτερ είχε εξελιχθεί, η ταινία του 1998 δεν μπόρεσε να ξεπεράσει αυτή του 1961. Γενικά είμαι εναντίον των Remake, προπάντων αν δεν έχουν να προσθέσουν τίποτε το νέο. Σκεφτείτε τι νόημα θα είχε να γινόταν Remake της ταινίας «Καζαμπλάνκα»!!!




Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

That Darn Cat! (1965)

That Darn Cat! (1965)
Ο Κατάσκοπος
με τις Βελούδινες Πατούσες

Σκηνοθεσία: Robert Stevenson

Σενάριο: Gordon Gordon , Mildred Gordon

Παίζουν: Hayley Mills, Dean Jones, Dorothy Provine

και ο καταπληκτικός Σιαμέζος γάτος



Στα νιάτα μας, οι λεγόμενες «νεανικές ταινίες», Χωρίς να περιέχουν ίχνος σεξ και βωμολοχίες, προκαλούσαν αβίαστο γέλιο. Όχι μόνο τότε αλλά και σήμερα και όχι μόνο στους  παλιούς αλλά και στους νέους που θα θυσιάσουν τον χρόνο τους για να δουν τέτοια ταινία. Μία από αυτές τις ταινίες ήταν και η: «That Darn Cat!». Πρωταγωνιστούσε η νεαρή πλέων κοπέλα Hayley Mills 
με συμπαθητικούς  συμπρωταγωνιστές.


Ο πραγματικός πρωταγωνιστής όμως ήταν ο Σιαμέζος γάτος.



Και να σκεφτείτε ότι τότε δεν ζούσαμε στην εποχή των κομπιούτερ όπου θα μπορούσαν να μας παρουσιάσουν Γάτο να οδηγεί αυτοκίνητο! Για να είμαι ειλικρινής όμως, ούτε και που πιστεύω ότι ένας γάτος μπορεί να εκπαιδευτεί σα σκύλος και να κάνει όλα αυτά τα σπουδαία πράγματα. Χρειαζόταν σίγουρα πολύ δουλειά από σκηνοθέτη και μοντέρ, εκατοντάδες μέτρα ταινίας, που μετά από επίπονο κόψιμο-ράψιμο, να πάρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Απ’ ότι έμαθα γυρίστηκε και remake της ταινίας, αλλά με τα remake δεν ασχολούμαι καθόλου.
Το σενάριο είναι απλό αλλά εύθυμο. Ο γάτος που ανήκει στην οικογένεια της Hayley Mills είναι ο «φασαρίας» της  γειτονιάς. Κατά τύχη τρυπώνει σε ένα διαμέρισμα όπου κακοποιοί κρατούν όμηρο την ταμεία της τράπεζας της γειτονίας. Αυτή προλαβαίνει να χαράξει τη λέξη ¨ΒΟΗΘΕΙΑ» στο ρολόι της και να το περάσει στο λαιμό του γάτου. Όταν ανακαλύπτεται το ρολόι στο λαιμό του γάτου, ειδοποιείται το FBI και αυτοί αναλαμβάνουν να παρακολουθούν τον γάτο, με την ελπίδα ότι θα ξαναεπισκεφτεί το κρησφύγετο των κακοποιών και έτσι θα εντοπίσουν την όμηρο.
Και έτσι ξεκινούν τα ξεκαρδιστικά επεισόδια.
Τους υπότιτλους τους βρήκα σε ένα side - ανυπόγραφους -και ήταν αρκετά αξιόλογοι. Το μόνο που πρόσθεσα ήταν τους μεταφρασμένους στοίχους – ελεύθερη. μετάφραση φυσικά - των τραγουδιών έναρξης και φινάλε της ταινίας. Έκανα και ελάχιστες τροποποιήσεις στο κείμενο.








Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

In Search of the Castaways (1962)

In Search of the Castaways

                     (1962)

Τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ

Σκηνοθεσία: Robert Stevenson

Από το μυθιστόρημα:  του Jules Verne

 Σενάριο: Lowell S. Hawley

Παίζουν: Hayley Mills, Maurice Chevalier, George Sanders , και άλλοι.


Να διευκρινίσω ότι ο τίτλος πολλών κλασικών  μυθιστορημάτων που εκδόθηκαν παλιά στην Ελλάδα, μεταφράστηκαν στην καθαρεύουσα. Π.χ. «Η Κυρία με τας Καμελίας». Από τον κανόνα δεν ξέφυγε και το μυθιστόρημα  του Ιουλίου Βερν "Les enfants du capitaine Grant" όπου στην Ελλάδα μεταφράστηκε «Τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ» και τον τίτλο αυτό κράτησε και το φιλμ του 1962. Αργότερα όταν προβλήθηκε το έργο στην τηλεόραση, μετονομάστηκε: «Τα Παιδιά του Πλοίαρχου Γκραντ».
Σαν παιδί με είχε συναρπάσει το μυθιστόρημα αυτό του Ιουλίου Βερν. Ένα πραγματικό θρίλερ ένοιωσα ότι διάβαζα.
 Η ταινία ήταν πολύ διαφορετική. Έργο παιδικό έως γλυκανάλατο. Βέβαια τα πλούσια εφέ, η πικάντικη παρουσία του Maurice Chevalier και η αιθέρια εμφάνιση της μικρής ταλαντούχου Hayley Mills καθιστού το φιλμ αξιόλογο παιδικό – και όχι μόνο –έργο.
 Η Ντίσνευ, ενώ μέχρι τότε στα έργα του Ιουλίου Βερν που κινηματογράφησε, προσπάθησε να μην αλλοιώσει το ύφος των μυθιστορημάτων, εδώ δεν κράτησε την ίδια τακτική. Έχουμε λοιπόν την αξιόλογη κατά τα άλλα παρουσία του Maurice Chevalier, τον οποίον πολύ εκτιμούσαν οι Αμερικάνοι και δεν έχαναν ευκαιρία κάθε φορά που έκαμναν ταινία που αφορούσε Ευρωπαίους, να του δίνουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Τραγουδά λοιπόν και ρίχνει διασκεδαστικές πινελιάς στην όλη υπόθεση. Οι φοβεροί κανίβαλοι του μυθιστορήματος, μας παρουσιάζονται ως αστείοι και γκαφατζήδες ιθαγενείς.  Η ικανή Hayley Mills νομίζει ότι παίζει ακόμα την Πολύάννα και μας εμφανίζεται ως γλυκιά και χαριτωμένη παιδούλα.




 Βέβαια η ευθύνη δεν είναι δική της. Έπαιξε όπως της υπέδειξαν. Αν επρόκειτο για μία απλά παιδική ταινία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν πολύ πετυχημένη στο ρόλο της. Όχι όμως όταν έχουμε να κάνουμε με Ιούλιο Βερν.
Για την υπόθεση να πούμε ότι αναφέρεται στο εύρημα ενός καθηγητή ωκεανολογίας που ήταν μία φιάλη στο στομάχι ενός καρχαρία που περιείχε σημείωμα από τον εξαφανισμένο πλοίαρχο Γκραντ, και ο όποιος ζητούσε βοήθεια διότι είχε ναυαγήσει και ήταν αιχμάλωτος μιας άγριας φυλής. Ανέφερε δε και τις συντεταγμένες που ευρίσκετο. Όμως μόνο το γεωγραφικό πλάτος ήταν ευκρινές στο σημείωμα. Το γεωγραφικό μήκος ήταν δυσανάγνωστο. Θα; έπρεπε λοιπόν κανείς για να τον εντοπίσει να ξεκινήσει τυχαία από Ν. Αμερική, Αυστραλία, Παταγονία και δεν συμμαζεύεται. Ο καθηγητής με τα παιδιά του πλοιάρχου, την κόρη και τον γιο του, επισκέπτεται τον ιδιοκτήτη του πλοίου και προσπαθεί να τον πείσει να ξεκινήσουν την έρευνα. Εκείνος στην αρχή αρνείται αλλά στο τέλος τον πείθουν. Και η μεγάλη περιπέτεια ξεκινά.
 Απ’ ότι θυμάμαι, τους έκανα βιαστικά και δεν μπορώ να σας εγγυηθώ την ποιότητά τους.
Ψάχτε το.







Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Pollyanna (1960)

Pollyanna (1960)
Σενάριο και σκηνοθεσία: David Swift.
Από τη νουβέλα της Eleanor H. Porter
Παίζουν: Hayley Mills, Jane Wyman, Richard Egan και άλλοι.

Η Πολυάννα, ήταν μία σειρά βιβλίων, 13 τον αριθμό, που κυκλοφόρησαν στην Αμερική από το 1913 και μετά και εντάσσονταν στην παιδική λογοτεχνία. Μόνο τα δύο πρώτα τα έγραψε η Eleanor H. Porter και μετά συνέχισαν άλλοι συγγραφείς. Η σειρά αυτή των βιβλίων σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Στην χώρα μας μάλιστα εκδοθήκαν από την «Άγκυρα» και είχαν ενθουσιώδες φανατικό κοινό. Κατά γενική ομολογία όμως, μόνο τα δύο πρώτα είναι αξιόλογα. Περιγράφουν της περιπέτειες μιας μικρούλας ορφανής που έρχεται να ζήσει στης πλούσιας θείας της το σπίτι και με την τσαχπινιά και υπεραισιοδοξία της, αλλάζει τη διάθεση όχι μόνο των κατοίκων της μικρής πόλης, αλλά και αυτή της στριφνής θείας της. Έχει μάλιστα επινοήσει το παιχνίδι να χαίρεται και με τα άσχημα πράγματα, υπό την έννοια ότι δεν είναι χειρότερα από ότι θα μπορούσαν να είναι. Το παιχνίδι αυτό της το δίδαξε ο Πάστορας πατέρας της όταν κάποτε μια φιλανθρωπική οργάνωση της έστειλε από λάθος για δώρο, αντί για κούκλα, ένα ξύλινο πόδι! Ο πατέρας της την παρηγόρησε λέγοντάς της ότι θα έπρεπε να είναι χαρούμενη διότι δεν χρειάζεται το δώρο αυτό. Το παιχνίδι αυτό το ασπάστηκε ως  τρόπο ζωής. Τώρα αν μου βρείτε έστω και ένα παιδί που να μεγάλωσε με τέτοιες απόψεις…
Η Πολυάννα επηρέασε και την ορολογία στις επιστήμες της ψυχιατρικής και ψυχολογίας. Πολιάννα χαρακτηρίζονται λοιπόν τα άτομα με υπερβολική αισιοδοξία. Μερικές φορές όμως ο όρος χρησιμοποιείται υποτιμητικά για να χαρακτηρίσει ένα άτομο ως «χαζοχαρούμενο».
Οι περιπέτειες της Πολυάννα μεταφέρθηκαν μερικές φορές στο κινηματογράφο Το 1920 π.χ. ως βωβό φιλμ, μα η σπουδαιότερη μεταφορά έγινε το 1960 από την Walt Disney.
Το 1959. η μικρούλα Hayley Mills, κόρη του μεγάλου John Mills, άφησε άναυδους τους πάντες με την ερμηνεία της στην ταινία: «Tiger Bay»,  ή στα ελληνικά « ΔΥΟ ΜΑΤΙΑ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ»

  Αμέσως η Walt Disney που κατάλαβε περί τίνος πρόκειται, βούτηξε κυριολεκτικά την μικρούλα και της έκλεισε συμβόλαιο για πέντε χρόνια.
Η πρώτη της δουλεία ήταν η ερμηνεία της στην ταινία Pollyanna, όπου και πρωταγωνιστούσε στον ομώνυμο ρόλο. Η επιτυχία της ήταν μεγάλη. Όσοι δεν έτυχε να είχαν δει την πρώτη της ταινία, την πρωτογνώρισαν στην ταινία αυτή με αποτέλεσμα να επανακυκλοφορήσει η ταινία Tiger Bay και να κόψει πολύ περισσότερα εισιτήρια απ’ ότι την πρώτη φορά. Το σενάριο δεν ακολουθεί πιστά το μυθιστόρημα. Σε γενικές γραμμές όμως δεν υπάρχουν σημαντικές αλλαγές. Η μικρή Πολυάννα είναι και εδώ η τσαχπίνα και χαριτωμένη μικρή που με την συμπεριφορά της επηρεάζει μια ολάκερη πόλη προς το καλλίτερο.
Η θεία  Πόλη είναι η στριφνή και αυταρχική γυναίκα που θέλει να καπελώνει κάθε πρωτοβουλία των κατοίκων, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι σχεδόν όλοι εργάζονται στις επιχειρήσεις της, που τις  κληρονόμησε από τον πατέρα της. Η αθωότητα και καλοσύνη της μικρής όμως θα αλλάξουν και αυτή τη θεία.

Εν ολίγοις, αν και το σενάριο προέρχεται από την παιδική λογοτεχνία, το έργο απευθύνεται σε όλους όσους εξακολουθούν να αισθάνονται παιδιά. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Με μεγάλη ευχαρίστηση έφτιαξα τους υπότιτλους, αφού ξανάζησα τη νιότη μου.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

20000 Leagues Under the Sea (1954)


20000 Leagues Under the Sea (1954)

20.000 λεύγες υπό την θάλασσα



Έτος: 1954
Σκηνοθέτης: Richard Fleischer
Σενάριο: Earl Felton από το αντίστοιχο μυθιστόρημα του Ιουλίου Βερν.
Παίζουν: Kirk Douglas, James Mason, Paul Lukas, Peter Lorre
Εικόνα: Έγχρωμη 2.55:1
Ήχος: Dolby Digital 5.1, Αγγλικά, Γαλικά.
Ελληνικοί Υπότιτλοι; Από Oldman
Παραγωγή: Walt Disney

Η κινηματογράφηση τo 1954 του γνωστού μυθιστορήματος του Ιουλίου Βερν: «20.000 λεύγες υπό την θάλασσα» θεωρείται επιτυχής.
Μια απέρατη εικόνα cinemascope (2.35:1), με τετρακάναλο ήχο και προχωρημένα για την εποχή εφέ, άφησε απόλυτα ικανοποιημένους τους φίλους του φανταστικού μυθιστορήματος.
Οι ηθοποιοί μένουν απόλυτα πιστικοί στους χαρακτήρες που έπλασε ο Ιούλιος Βερν με μια εξαίρεση. Ο καμακιστής Νεντ Λαντ (Kirk Douglas), χωρίς να αλλοιώνεται σοβαρά η προσωπικότητά του, παρουσιάζεται ως ο αστείος της παρέας. Αυτό συνηθίζεται από την DISNEY – και όχι μόνο – για να προσθέτει αλατοπίπερο σε μιας και η υπόθεση πού θα καταντούσε πολύ σοβαροφανής αν ακολουθούσε κατά γράμμα τους χαρακτήρες του μυθιστορήματος. Πάντως ευτυχώς δεν φθάνουμε σε ακρότητες που είχαν άλλες γνωστές νουβέλες, όπου προστίθενται γυναίκες εκεί που δεν υπάρχουν, για να αποκτήσει το σενάριο και love story.
Πολύ πιστικός σαν Κάπτεν Νέμο ο James Mason και διαφορετικός από τον ρόλο του στην «Λολίτα» που γύρισε μερικά χρόνια αργότερα.