Human Desire 1954

 

Human Desire 1954

Ανθρώπινο κτήνος

Σκηνοθεσία: Fritz Lang   

Σενάριο: Alfred Hayes, Émile Zola

Είδος: 1954, Film Noir, Fritz Lang

Διάρκεια: 1h 31min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Glenn Ford: Jeff Warren

Gloria Grahame: Vicki Buckley

Broderick Crawford: Carl Buckley

Edgar Buchanan: Alec Simmons

Kathleen Case: Ellen Simmons

 

Μετά την ταινία του Jean Renoir, το βιβλίο του Εμίλ Ζολά μεταφέρεται στο πανί από αμερικάνικο στούντιο το 1954. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο Fritz Lang και πρωταγωνιστικό «παράνομο» ζευγάρι ο Glenn Ford και η Gloria Grahame, για δεύτερη φορά όλοι μαζί μετά το σκληρό αστυνομικό δράμα "The Big Heat".

Ο Broderick Crawford είναι ο ζηλιάρης σε βαθμό κακουργήματος σύζυγος που θα φτάσει στα άκρα για χάρη της γυναίκας του. Human Desire ο τίτλος της ενδιαφέρουσας νουάρ ταινίας με τη χαρακτηριστική femme-fatale που θέλει να παγιδέψει τον εραστή της έτσι ώστε να σκοτώσει το σύζυγό της. Δυστυχώς το έργο συγκρίνεται με αυτό του Renoir και χάνει πανηγυρικά.

Ο ήρωάς μας εδώ είναι πολύ αποστασιωπημένος και ψυχρός (πιο... αμερικανός) σε αντίθεση με το ρόλο του Gabin. Και παρόλο που η Grahame είναι πιο σεξουαλική από ό,τι η Simon Simone, το γαλλικό έργο ήταν πιο ειλικρινές όσον αφορά τις σεξουαλικές διαστροφές των πρωταγωνιστών, κάτι που είναι εξαφανισμένο στο αμερικάνικο έργο. Παρά ταύτα, αποτελεί έργο του Lang, οπότε δεν μπορεί να είναι μέτριο.

 

Das Testament Des Dr. Mabuse 1933

Das Testament Des Dr. Mabuse 1933

Η Διαθήκη του Δρος Μαμπούζε

Σκηνοθεσία: Fritz Lang

Σενάριο: Norbert Jacques, Fritz Lang

Είδος: Crime, Horror, Mystery

Διάρκεια: 2h 2min

Γλώσσα:Γερμανικά

Παίζουν

Rudolf Klein-Rogge = Δόκτωρ Mabuse

Thomy Bourdelle = Καθηγητής Baum

Gustav Diessl = Thomas Kent

Rudolf Schündler = Hardy

Jim Gérald = Επιθεωρητής Lohmann

Oskar Höcker = Bredow

Theo Lingen = Karetzky

Monique Rolland = Lilli

Στην αρχική ταινία του 1922 ο εγκληματικός χαρακτήρας του Δρ. Μαμπυς (Rudolf Kleine-Rogge) και το συνδικάτο του σχεδιάζουν και εκτελούν την μια μετά τις άλλες εγκληματικες πράξεις, καλά προετοιμασμένες και σχεδιασμένες, με απώτερο σκοπό ένα εγκληματικό βασίλειο....

Στο τέλος βέβαια, συλλαμβάνεται και εγκλείεται σε ένα φρενοκομείο.

Έντεκα χρόνια μετά, το 1933, ο Lang ξαναγυρίζει και σκηνοθετεί την "συνέχεια", στην οποία με μεγάλη "δόση" μεταφυσικής, ο εγκληματίας Μαμπυζ (Rudolf Klein-Rogge) που όπως είπαμε, συνελήφθη το 1922 και από τότε βρισκόταν σε ψυχιατρική κλινική, μετενσαρκωνει την εγκληματική του δράση μέσω τρίτων προσώπων, πάντα με σκοπό την δημιουργία της απόλυτης, παγκόσμιας βασιλείας του κακού.

Ο επιθεωρητής Λόμαν (Otto Wernicke) ακολουθώντας μια προσεκτική ανάλυση των γεγονότων, μαζί με κάποιες έγκαιρες καταθέσεις μαρτύρων, διακρίνει την σωστή κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθεί...

          H ταινία αποτελεί την συνέχεια της εκπληκτικής ταινίας "Dr Mabuse Ο Παίκτης" (1922) του μεγάλου Γερμανού Σκηνοθέτη Fritz Lang.

Το έργο, σε σενάριο της Theas Harbou, συζύγου του Fritz Lang,  είναι ένα εξαιρετικό δείγμα αστυνομικής πλοκής με βαριές μεταφυσικές επιρροές.

Οι σπουδαίες ερμηνείες, ιδιαίτερα του Rudolf Kleine-Rogge και βεβαίως του αστυνομικού Otto Wernicke, το σενάριο, τα σκηνικά και τα τεχνικά μέσα εκπλήσσουν τον σημερινό θεατή με την αρτιότητα τους, οπως πχ, το στοιχείο της δολοφονίας οδηγού σταματημένου αυτοκινήτου σε φανάρια, από δολοφόνο καθισμένο στην πίσω θέση διπλανού αυτοκινήτου, αντιγράφτηκε λυσσωδώς από μετέπειτα αστυνομικές ταινίες.

Ένα ιδιοφυές αριστούργημα του Fritz Lang, που ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 1933, σχεδόν ταυτόχρονα με την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ στην Γερμανία. Η υπόθεση της ταινίας αναφέρεται στον Δρ. Μαμπούζε, ο οποίος συγγράφει μανιωδώς εγκληματικά “σενάρια” με το διεστραμμένο του μυαλό, τα οποία υλοποιούνται από μία ομάδα ατόμων.

Όταν λοιπόν ανέλαβε ο Δρ. Γιόζεφ Γκαίμπελς το Υπουργείο Προπαγάνδας έπρεπε να ελέγξει το ποιόν της ταινίας κατά τα ναζιστικά πλέον πρότυπα. Και ο Δρ. Γκαίμπελς την απαγόρευσε, διότι διαπίστωσε πως είναι εντελώς επιζήμια για το νέο καθεστώς, αφού κατά δήλωσή του: "Έδειχνε ότι μια εξαιρετικά αφοσιωμένη ομάδα ανθρώπων είναι απολύτως ικανή να ανατρέψει οποιαδήποτε κατάσταση με τη βία" (προφανώς έκρινε εξ’ ιδίων τ’ αλλότρια και μάλλον αναγνώρισε και τον εαυτό του στον Δρ. Μαμπούζε).

Το φιλμ κατατάσσεται στην περίοδο του ομιλούντος Γερμανικού κινηματογράφου (1930-35), που σφραγίζεται με αριστουργηματικές δημιουργίες και οιωνούς της ανόδου του Ναζισμού ("M", 1931, "Das Testament der Dr Mabuse", 1933).

Έξω από τα στεγανά της ιστορικής σημασίας, το έργο του Fritz Lang αποκαλύπτεται σήμερα προφητικό, επίκαιρο και εξαιρετικά συναρπαστικό. Η καταβύθιση στα σκοτάδια του ανθρώπινου ψυχισμού αλλά και η μοναδική του εικαστική ματιά, που τόσο επηρέασε τη διαμόρφωση του σύγχρονου κινηματογράφου, εξακολουθούν να τοποθετούν τον Fritz Lang στην πρώτη σειρά του παγκόσμιου κινηματογραφικού στερεώματος.

Stars: Rudolf Klein-Rogge, Otto Wernicke, Gustav Diessl.

Οι ταινίες μου δείχνουν τη μάχη του ατόμου ενάντια στις συνθήκες -αυτόν τον αιώνιο προβληματισμό των αρχαίων Ελλήνων- τη μάχη ενάντια στους θεούς, τη μάχη του Προμηθέα. Με τον ίδιο τρόπο σήμερα μαχόμαστε νόμους, πολεμάμε τα πρέπει που δεν μας φαίνονται ούτε καλά ούτε δίκαια για την εποχή μας...Πάντα αγωνιζόμαστε.

Fritz Lang

Η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους στο youtube:

https://www.youtube.com/watch?v=BG9iEpQgXGU

Metropolis 1927

Metropolis 1927

Μετρόπολις

σκηνοθεσία; Fritz Lang

Σενάριο: Thea von Harbou, Thea von Harbou

Είδος; Drama, Sci-Fi

Διάρκεια: 2h 33min

Παίζουν:

Alfred Abel = Johann Fredersen

Gustav Fröhlich = Freder Fredersen - Joh Fredersens Sohn

Rogge            Rudolf = Εφευρέτης

Fritz Rasp = Ο λεπτός άνδρας

Theodor Loos = Josaphat / Joseph

Erwin Biswanger = 11811 – Georgy

Στο μέλλον, η τρανή πόλη «Μητρόπολη» είναι το καμάρι του σύγχρονου κόσμου: παράδειγμα υψηλής τεχνολογίας, στολίδι της πιο μοντέρνας αρχιτεκτονικής, με εντυπωσιακά πανύψηλα κτήρια, εναέρια κυκλοφορία, πλούτο, διασκέδαση -ένας εξελιγμένος παράδεισος που απολαμβάνουν οι λίγοι, οι αστοί. Κυβερνήτης όλου αυτού είναι ο Τζο Φρέντερσεν, που διοικεί την πόλη από το τεράστιο γραφείο του στην κορυφή ενός ουρανοξύστη. Αυτή η πανέμορφη ουτοπία όμως δεν κινείται μόνη της. Είναι ένας καλο-λαδωμένος μηχανισμός, που λειτουργεί νύχτα-μέρα από τον εξαντλητικό κόπο και μόχθο των εργατών. Στα έγκατα της γης, κάτω από την πόλη με την έντονη ζωή, βρίσκονται στρατιές εργατών που ζουν και χειρίζονται τις μηχανές, ώστε όλα να λειτουργούν ρολόι στην επιφάνεια της γης. Κάθε μέρα, οι εργάτες εξουθενωμένοι από την σκληρή δουλειά επιστρέφουν στα ταπεινά σπίτια τους και στις οικογένειές τους, μόνο και μόνο για να ξεκινήσει η επόμενη βάρδια με άλλους εργάτες… Όμως, αυτή η κατάσταση, με τους αστούς να χαίρονται τη ζωή που τους προσφέρει ο μόχθος των εργατών, σύντομα θα αλλάξει, όταν ο γιος του Φρέντερσεν, ο Φρέντερ, που ζει μια ξένοιαστη ζωή γεμάτη γλέντια, γνωρίζει κατά τύχη την όμορφη Μαρία, κόρη ενός εργάτη. Ο Φρέντερ ερωτεύεται κεραυνοβόλα την αγνή Μαρία, την ακολουθεί στην πόλη των εργατών και συγκλονίζεται όταν ανακαλύπτει ότι η δική του ευτυχία στηρίζεται στον κόπο ενός ολόκληρου κόσμου, που δεν γνώριζε καν ότι υπάρχει.

Όταν ο πατέρας του, όμως, βλέπει την επιρροή της Μαρίας στους εργάτες, αποφασίζει να δώσει ένα μάθημα στους εργάτες, για να μην τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι. Συναντά λοιπόν τον μισότρελο επιστήμονα Ρότβανγκ, και του δίνει εντολή να δώσει της μορφή της Μαρίας σε ένα ρομπότ που έχει φτιάξει. Το ρομπότ θα παρασύρει τους εργάτες σε απερίσκεπτες πράξεις, που θα πληρώσουν με το αίμα τους. Ο Ρότβαγκ αιχμαλωτίζει τη Μαρία και φτιάχνει το μοχθηρό ρομπότ, το οποίο αρχίζει το διαβολικό έργο του. Ο Φρέντερ στην αρχή δεν καταλαβαίνει την αλλαγή της αγαπημένης του Μαρίας… Θα παλέψει όμως για την αγάπη του και για την ανακάλυψη της αλήθειας. Και, μόλις οι συνέπειες των καταστρεπτικών πράξεων της ψεύτικης Μαρίας αρχίσουν να φαίνονται, η Μητρόπολη, πάνω και κάτω από τη γη, δεν θα είναι ποτέ η ίδια…

Η ταινία αποτελεί μια από τις πρώτες μεγάλου μήκους παράγωγες επιστημονικής φαντασίας. Το κόστος της ήταν τεράστιο, καθώς ο Lang χρησιμοποίησε περισσότερους από 20.000 κομπάρσους και γύρισε χιλιάδες μέτρα φιλμ.

Η σκηνη της μεταμορφωσης του ρομποτ σταθηκε η βαση για τις σκηνες στο εργαστηριο καθε αλλου κινηματογραφικου τρελλου επιστημονα.

Το 1923 γεννιέται η ασαφής και ακαθόριστη ακόμη επιθυμία στον Fritz Lang να δημιουργήσει μια ταινία σαν το Metropolis. Η ιδέα δεν παίρνει συγκεκριμένη μορφή παρά μόνο έναν χρόνο αργότερα, το 1924, όταν ο Lang με τον παραγωγό Erich Pommer ταξιδεύουν στην Αμερική για να στηρίξουν και να προωθήσουν το γερμανικό αριστούργημα της μεγαλύτερης γερμανικής κινηματογραφικής εταιρίας, UFA, Niebelungen. Από το πλοίο ακόμη ο Lang γοητεύεται από την αμερικανική μεγαλούπολη, Νέα Υόρκη. Τα φώτα, οι δρόμοι, αλλά κυρίως οι επιβλητικοί ουρανοξύστες, έμβλημα της Αμερικής, τα εξαιρετικής αισθητικής κτίσματα, οι πρωτοποριακές μορφές δίνουν στον Lang την έμπνευση που χρειαζόταν. Για έναν ευρωπαίο δεν ήταν συνηθισμένο θέαμα οι ουρανοξύστες που τότε μόνο στην Αμερική μπορούσε κανείς να δει (αν και στην προηγούμενη ταινία του Spiders 2 υπάρχουν ουρανοξύστες στην ταινία). Ο ίδιος εξομολογείται: «…κοίταξα τους δρόμους, τα αστραφτερά φώτα και τα ψηλά κτίρια – εκεί συνέλαβα το Metropolis». Η επαφή τους με τα χολιγουντιανά στούντιο θα ολοκλήρωνε την εικόνα τεχνολογικής και αισθητικής υπεροχής που απέπνεε η Αμερική. Ο Lang δεν μπορεί παρά να σκεφτεί: «έπρεπε το επόμενο έργο μου να ανταγωνίζεται σε μέγεθος και περιωπή την αμερικανική τεχνοτροπία». Πάντως σημειωτέον ότι η ταινία βασίζεται στη νουβέλα της Thea Von Harbou, την οποία ο Lang συμβουλευόταν κατά την παραγωγή.

Παρά τα όσα έχουν ακουστεί για την ταινία, είναι σημαντικό να ξεκαθαριστεί ότι αυτή δεν είναι προσανατολισμένη στην προφητεία. Σκοπός του σκηνοθέτη δεν είναι να αποδώσει στο σελιλόιντ τον οραματισμό του για το μέλλον, αλλά περισσότερο να παραγάγει ένα εξπρεσιονιστικό μείγμα μοντέρνας τέχνης, φουτουρισμού, γοτθικής τεχνοτροπίας, μεσαιωνικών καταβολών ακόμη και θρησκευτικού αποκρυφισμού. Ως τέτοια δε πρέπει να ιδωθεί. Στο ξεκίνημα ξεκαθαρίζεται εξάλλου: «Η ταινία αυτή δεν είναι ούτε για το σήμερα ούτε για το μέλλον. Δεν μιλάει για ένα συγκεκριμένο μέρος. Δεν υπηρετεί καμία τάση, κόμμα ή τάξη. Έχει μια ιδέα που βασίζεται σε κάτι συγκεκριμένο. Ο μεσολαβητής ανάμεσα στον εγκέφαλο και τους μυς πρέπει να είναι η καρδιά».

Όταν βγήκε στις αίθουσες, οι συντελεστές δεν περίμεναν τίποτα λιγότερο από θρίαμβο. Ως η ακριβότερη παραγωγή στην Ευρώπη ήταν επιτακτικό για το κύρος του Lang και της UFA να κάνει εξαιρετική πορεία. Η πρεμιέρα πράγματι ήταν πέρα από τα αναμενόμενα καλή. Οι κριτικές που έλαβε όμως ήταν μικτές. Οι πολιτικές αναφορές που αναπόφευκτα συνάγονται από το Metropolis έφεραν τις πολιτικές παρατάξεις της χώρας σε αντικρουόμενες θέσεις. Χαρακτηρίστηκε από σοσιαλιστικό ως εφιαλτικό. Ο δε Orson Welles χαρακτήρισε την ταινία ανόητη. Στην Αμερική οι κριτικοί την υποδέχτηκαν θετικά με συγκρατημένα αλλά ενθαρρυντικά σχόλια. Με το πέρασμα του χρόνου η ταινία κέρδισε σε αξία και πλέον θεωρείται μια από τις δέκα κορυφαίες όλων των εποχών.

Ο Lang, γνωστός περφεξιονιστής, απαίτησε από την UFA κάθε ελευθερία. Και είχε τα μούτρα να το κάνει μετά την τεράστια επιτυχία του, Niebelungen. Από την άλλη ο αυστριακός σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να επιλέξει άλλη εταιρία παραγωγής, καθώς μόνο η UFA είχε την φήμη και τα μέσα που απαιτούνταν, ώστε το δημιούργημά του να ολοκληρωθεί μέχρι κεραίας έτσι όπως το ήθελε.

Τα γυρίσματα της ταινίας κράτησαν 17 μήνες, ενώ το συνολικό κόστος ανήλθε σε 5,3 εκ. μάρκα, σχεδόν τετραπλάσιο από το αρχικά προβλεπόμενο. Η ταινία σχεδόν ανάγκασε την UFA να πτωχεύσει. Το φουτουριστικό αριστούργημα απαιτούσε τους κορυφαίους επαγγελματίες σε κάθε χώρο και πολλές νέες τεχνικές. Η δε έκταση παραγωγής ήταν για την εποχή πραγματικά κολοσσιαία. Περίπου 37.400 άτομα απασχολήθηκαν συνολικά από την αρχή ως το τέλος, ενώ απ’ αυτούς οι 35.000 ήταν κομπάρσοι.

Τα γυρίσματα έγιναν στα στούντιο της UFA. Οι απαιτητικότερες σκηνές –όπως αυτή της εξέγερσης ή των πλημμύρων- γυρίστηκαν σε πραγματική έκταση στο Neubabelsberg. Για την κατασκευή της πόλης χρησιμοποιήθηκαν κυρίως μικρογραφίες και σκηνικά που αναπαριστούσαν τα σπουδαιότερα κτίρια της πόλης, αυτά που έχουν μείνει πλέον ως εμβλήματα. Ίσως το πιο χτυπητό δείγμα καινοτομικής τεχνολογίας που χρησιμοποιήθηκε ήταν από τον υπεύθυνο φωτογραφίας, Eugene Shufftan, ο οποίος μετήλθε ημιεπαργυρωμένα κάτοπτρα προκειμένου να συλλάβει ταυτόχρονα την ζωντανή δράση με το μινιατουρίστικο σκηνικό.

Η τελειομανία του Lang δεν θα άφηνε φυσικά τους ηθοποιούς απ’ έξω. Ο νεαρός τότε Froehlich θυμάται: «Στις σκηνές σωματικών βασάνων τυραννούσε τους ηθοποιούς μέχρι αυτοί πράγματι να υποφέρουν». Η δεκαεπτάχρονη τότε Helm ασφυκτιούσε μέσα στην ξύλινη-μεταλλική στολή του ρομπότ και αγανακτούσε: «σε βλέπω, ακόμη και αν δεν σε βλέπω» εννοώντας τον Lang. Πολλές φορές μπορεί να γυριζόταν η ίδια σκηνή μέχρι ο Lang να μείνει ευχαριστημένος. Ως γνήσιος εξπρεσιονιστής ο Lang επέμενε στο σενάριο σε σημείο εμμονής. «Έχω ετοιμάσει τη δουλειά μου στο γραφείο» λέει στη συνέντευξή του στο National Film Theater το 1962, «αρνούμαι να αλλάξω τίποτα από το σενάριο στην σκηνή» συμπληρώνει. Αυτό δημιουργούσε προβλήματα, αλλά ο Lang ήταν αμετάπειστος.

Αμέσως μετά την πρεμιέρα της η ταινία Μετρόπολις."περικόπηκε" σοβαρά και έγιναν αλλαγές. Από τότε και μετά, περισσότερο από το 1/4 της ταινίας θεωρούταν ότι έχει χαθεί.

Το 2008 όμως μια ουσιαστικά ολοκληρωμένη έκδοση της ταινίαςβρέθηκε στο Μπουένος Άιρες. Αυτό που είχε διατηρηθεί όμως ήταν ένα κακοδιατηρημένο αντίγραφο της ταινίας που είχε γυριστεί σε φιλμ των 16 και δεν είχε ολόκληρη την εικόνα αλλά ένα μέρος αυτής.

Ένα μεγάλο ποσοστό της επαναδημιουργίας του φιλμ ολοκληρώθηκε και μια πλήρης έκδοση της ταινίας δημιουργήθηκε με τη βοήθεια του Αργεντίνικου υλικού. Οι ισπανικές λεζάντες μεταφράστηκαν στα γερμανικά, με τη βοήθεια των "censor-cards" για να απεικονιστούν στη σωστή θέση στο βίντεο, οι ελλιπείς εικόνες στο φιλμ των 16 mm,

το χαμένο μέρος της εικόνας συμπληρώθηκε με μαύρο χρώμα. Οι λεζάντες εμφανίζονται

με την αρχική τους επεξεργασία. Οι λεζάντες που έχουν διαφορετική μορφή (όπως εδώ)

έχουν μπει ώστε να δίνουν μια περίληψη των σκήνων που ακόμα λείπουν.

Τόσο όσο χρειάζεται για να βοηθήσουν στη σωστή κατανόηση της ιστορίας. Μικρότερα κενά αντιπροσωπεύονται από μικρά διαστήματα μαύρης εικόνας.

Αυτή η ταινία παρήχθει από την Ufa και η διανομή της έγινε από την Parufamet.

Die Nibelungen 1924

Die Nibelungen 1924

Οι Ιππότες της Ομίχλης

Γερμανοί διανοούμενοι κατάλαβαν από νωρίς ότι για να εμπεδώσεις το εθνικιστικό φρόνημα ενός λαού δεν αρκεί μόνο να του διδάξεις την ιστορία του, αλά πριν από αυτή πρέπει να του καθιερώσεις μία κάποια μυθολογία. Ο θρύλος των «Νιμπελούγκεν» υπήρχε στις βόρειες χώρες με πολλές παραλλαγές. Ελάχιστα διέφερε η προφορά των ονομάτων των ηρώων του μύθου, ανάλογα αν μιλάμε για Νορβηγία, Δανία, Γερμανία, Σουηδία, κ.λπ., γεγονός που προδίδει την κοινή καταγωγή των λαών αυτών. Ακόμα όμως και μέσα στην Γερμανία ο μύθος κυκλοφορεί σε πολλές παραλλαγές, ανάλογα με την περιοχή. Κατά το 1200 κυκλοφορεί μία ωδή άγνωστου ποιητή, κάτι όπως η δική μας Ιλιάδα και Οδύσσεια.

 Ο μεγάλος μουσουργός Ρίχαρντ Βάγκνερ συνέθεσε την τετραλογία της επικής την όπερας «Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν»:,

1.      Ο Χρυσός του Ρήνου (1851–1854)

2.      Βαλκυρία (1851–1856)

3.      Ζίγκφριντ (1851–1871)

4.      Το Λυκόφως των Θεών (1848–1874)

Είναι σίγουρο πως ο Τόλκιν από κει εμπνεύστηκε το έργο του «Ο ‘Άρχοντας των Δαχτυλιδιών».

Ο Fritz Lang μας παρουσίασε στον κινηματογράφο το 1924 την δική του εκδοχή του μύθου που βασίζεται στον μύθο που προέρχεται από την περιοχή του Passau, και την ταινία την χώρισε σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος ονομάζεται «Ζίγκφριν»( Siegfried)  και το δεύτερο «Η Εκδίκηση της Κρίμχιλντ» (Kriemhilds Rache)..

Πρώτο μέρος

Ζίγκφριν

Ο νεαρός Ζίγκφριντ, γιος του βασιλιά του Xanten, διαμένει στο εργαστήριο του σιδηρουργού Mime για να μάθει την τέχνη του σιδερά. Κάποτε κατασκευάζει ένα καταπληκτικό σπαθί και φαίνεται να ξεπέρασε στην τέχνη τον δάσκαλό του.

Αυτός δεν μπορεί να κρύψει την ζηλοφθονία του, έτσι όταν ο νεαρός ακούει να μιλάνε για τον βασιλιά της Βουργουνδίας στο Γορμς, στις όχθες του Ρήνου και για την πεντάμορφη αδελφή του την Κρίμχιλντ, αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι εκεί και να την ζητήσει σε γάμο.

Τότε ο ζηλόφθονας σιδεράς αναλαμβάνει να του δείξει δήθεν τον δρόμο για το  Γορμς, στην πραγματικότητα όμως τον στέλνει να πέσει στα νύχια ενός φοβερού δράκου.

Τελικά ο Ζίγκφριν με το καταπληκτικό σπαθί του σκοτώνει τον δράκο και μαθαίνει πως άμα κάνει μπάνιο με το αίμα του, θα γίνει άτρωτος και δεν θα τον διαπερνούν βέλη και δόρατα. Την ώρα όμως που λούζεται με το αίμα, ένα φύλο δέντρου κολλά στην πλάτη του, έτσι ώστε αποκτά ένα ευάλωτο σημείο στο σώμα του που αν το ξέρει εχθρός του και τον καρφώσει εκεί, θα μπορέσει να τον θανατώσει. Βλέπουμε λοιπόν πλήρη ταύτιση του μύθου του Ζίγκφριν με αυτόν του δικού μας του Αχιλλέα!  Παρακάτω έρχεται αντιμέτωπος  με τον Άλμπεριχ, τον βασιλιά των νάνων που φυλάγουν τον θησαυρό των Νιμπελούγεν.

Ο Άλμπεριχ κατέχει έναν μαγικό φιλέ που όταν τον φοράει τον κάνει αόρατο ή του δίνει όποια μορφή επιλέξει αυτός. Ο Ζίγκφριντ τον νικάει και ο Άλμπεριχ για να γλυτώσει τη ζωή του υπόσχεται στον Ζίγκφριντ να του παραδώσει τον θησαυρό και τον μαγικό φιλέ, και να τον κάνει τον πλουσιότερο και ισχυρότερο βασιλιά του κόσμου!  Πράγματι. Με την βοήθεια του πλούτου, του μαγικού φιλέ και της φήμης που απέκτησε ο Ζίγκφριντ ως φονέας του  δράκου, υπέταξε διάφορα βασίλεια και έκανε υποτελείς του αρκετούς βασιλείς. Τα κατορθώματά του έγιναν άσματα που τα τραγουδούσαν οι βάρδοι στης διάφορες αυλές, καθώς και στην αυλή του Γκούντερ, του βασιλιά της Βουργουνδίας, η αδελφή του οποίου είχε ερωτευτεί τον Ζίγκφριν πριν ακόμα τον συναντήσει, ακούγοντας μόνο από τους τροβαδούρους τα ηρωικά του κατορθώματα.

Κάποτε ο Ζίγκφριν έφθασε στο Γορμς, στην αυλή του βασιλιά της Βουργουνδίας και του ζήτησε το χέρι της αδελφής του Κρίμχιλντ. Αυτός δεν έδειξε να είχε αντίρρηση, επειδή όμως ήταν καψούρης με την ωραία αλλά άγρια βασίλισσα της Ισλανδίας, του ζήτησε να τον βοηθήσει να την κατάκτηση και μετά θα ικανοποιούσε και την δική του επιθυμία. Πράγματι, έφθασαν στην Ισλανδία και η βασίλισσα Μπρουνχίλντε ήταν πολύ ζόρικη. Ο άντρας που θα ήθελε να την παντρευτεί θα έπρεπε να αγωνιστεί σε τρία αθλήματα μαζί της και να την νικήσει, ειδάλλως θα χάσει την ζωή του. Η βασίλισσα όμως είχε τεράστια δύναμη που πήγαζε από το μαγικό μπρασελέ που φορούσε. Εκμεταλλευόμενος τον μαγικό του φιλέ ο Ζίγκφριν πήρε την μορφή του βασιλιά Γκούντα και νίκησε την Μπουνχίλντε. Έτσι επέστρεψε ο Γκούντα στο Γορμς με το λάφυρό του και εκεί έγιναν διπλοί γάμοι. Ο δικός του με την Μπρουνχίλντε και της αδελφής του με τον Ζίγκφριν. Στο παλάτι σπουδαίο ρόλο έπαιζε ένας θείος του βασιλιά Γκούντερ, ο Χάγκεν, ο οποίος ήταν κάτι σαν σύμβουλος του βασιλιά και αρχηγός του στρατού.

Αυτός προσπαθούσε να πείσει τον βασιλιά ανιψιό του να εκμεταλλευτεί στο έπακρον τις ικανότητες του Ζίγκφριν, στον ίδιο όμως δεν του είχε μεγάλη εμπιστοσύνη διότι φοβόταν τις ικανότητές του και το ότι ήτο πολύ δημοφιλής.

Η Μπρουνχίλντε μπορεί να νικήθηκε από τον Ζίγκφριν, δεν εκτιμούσε καθόλου όμως τον Γκούντα και δεν τον άφηνε να την πλησιάσει. Το μαγικό μπρασελέ που φορούσε της έδινε την δύναμη να τον αποκρούει. Απελπισμένος ο Γκούντερ και ορμώμενος από τις παροτρύνσεις του Χάγκεν ζητά από τον Ζίγκφριν να τον βοηθήσει ακόμα μια φορά.

Τότε αυτός με την βοήθεια του μαγικού φιλέ παίρνει την μορφή του Γκούντα κα της αποσπά σχετικά εύκολα το μπρασελέ. Κατόπιν αυτού τα πράγματα έγιναν εύκολα για τον Γκούντα.

Κάποτε η Μπρουνχίλντε έμαθε την αλήθεια και λύσσαξε από το κακό της εναντίων του Ζίγκφριν που την είχε ξεγελάσει. Ζήτησε δε από τον Χάγκεν να σκοτώσει τον Ζίγκφριν. Αυτός ευχαρίστως θα το έκανε διότι κατά βάθος δεν τον χώνευε. Έπρεπε όμως πρώτα να έχει την συγκατάθεση του βασιλιά Γκούντα. Αυτός με κανέναν τρόπο δεν άφηνε να γίνει κάτι τέτοιο. Τότε η Μπρουνχίλντε του είπε ψέματα. Ότι και καλά ο Ζίγκφριν με την μορφή του Γκούντα δεν αρκέστηκε απλώς να της αποσπάσει το μπρασελέ, αλλά να τον υποκαταστήσει και στα συζηγικά του δικαιώματα! Αυτό ήταν! Ο Γκούντα το πίστεψε καο θύμωσε πολύ. Έδωσε δε το ελεύθερο στον Χάγκεν να τον σκοτώσει. Αυτός αφού απέσπασε με δόλιο τρόπο από την Κρίμχιντ το το μυστικό του Ζίγκφριν, σχετικά με το ευάλωτο σημείο του σώματός του, οργάνωσε κυνήγι και εκεί κατάφερε σημαδεύοντας με το δόρυ του τον Ζίγκφριν στο τρωτό του σημείο να τον δολοφονήσει.

Το έργο τελειώνει με την Κρίμχιλντ πάνω από τον νεκρό . Ζίγκφριν να ορκίζετε εκδίκηση.

Εντωμεταξύ η βασίλισσα Μπρουνχίλτε αυτοκτονεί υπό το βάρος των τύψεων.

αξιοσημείωτο είναι το ότι συνυπάρχουν αμφότερες οι θρησκείες. Και η Χριστιανική και η παλαιότερη η πολυθεϊστική

Δεύτερο μέρος

Η εκδίκηση της Κρίμχιλντ

Η Κρίμχιλντ μοιράζει χρήματα σε αναξιοπαθούντες από την περιουσία του Ζίγκφριντ που προέρχεται από τον θησαυρό των Νιμπελούγκεν και ξεσηκώνει τον λαό εναντίον του Χάγκεν. Τότε αυτός αρπάζει τον θησαυρό και τον ρίχνει μέσα στον Ρήνο για να αφαιρέσει από την Κρίμχιλντ την δυνατότητα να μοιράζει χρήματα στον λαό και να τον ξεσηκώνει εναντίον του. Αυτή ζητά συνέχεα από τον βασιλιά αδελφό της να τιμωρήσει τον δολοφόνο του άντρα της. Αυτός όμως, αισθανόμενος την συνενοχή του στο θέμα αυτό αρνείται να ανταποκριθεί στο αίτημά της.

Τότε καταφθάνει αντιπροσωπεία του βασιλιά των Ούννων Αττίλα  με σκοπό να ζητήσουν το χέρι της Κρίμχιλντ για λογαριασμό του βασιλιά τους. Η Κρίμχιλντ έχοντας απογοητευτεί με την στάση της οικογένειάς της και έχοντας πιθανόν άλλα πράγματα στο μυαλό της δέχεται την πρόταση και αναχωρεί για την περιοχή των Ούννων όπου και παντρεύεται τον βασιλιά του.

Κάποτε γεννά ένα αγόρι το οποίο είναι το μοναχοπαίδι του βασιλιά Αττίλα και ο διάδοχός του. Τότε η Κρίμχιλντ που ποτέ δεν είχε παραιτηθεί απ ό το να ψάχνει εκδίκηση για την δολοφονία του πρώην άντρα της, ζητά από τον  Αττίλα να προσκαλέσουν τα αδέλφια και τους συγγενείς της σε μία γιορτή  προς τιμή του βρέφους. Οι Βουργουνδοί αποδέχονται την πρόσκληση, μαζί και ο Χάγκεν, και προσέρχονται στην αυλή του βασιλιά Αττίλα συνοδεία ισχυρής φρουράς. Τότε η Κρίμχιλντ ζητά απ τον Αττίλα να δολοφονήσουν τον Χάγκεν, αυτός όμως αρνείται διότι πιστεύει ότι οι φιλοξενούμενοι είναι πρόσωπα ιερά. Τότς αυτή στρέφεται προς του Ούννους πολεμιστές και τάζει μεγάλη αμοιβή σε αυτόν που θα σκοτώσει τον Χάγκεν. Πράγματι την ώρα που οι «μεγάλοι» διασκεδάζουν εντός στην αίθουσα και οι απλοί στρατιώτες μπεκροπίνουν έξω από αυτή, Ούννοι στρατιώτες προβοκάρουν τους Βουργουνδούς και αρχίζει καυγάς κατά των οποίο σκοτώνονται πολλοί Βοργουνδοί. Το νέο φθάνει και στην αίθουσα που γίνεται η γιορτή, με αποτέλεσμα ο καυγάς να γενικευτεί. Επάνω στην διαμάχη οι Βουργουνδοί σκοτώνουν το παιδί του Αττίλα και της Κρίμχιλντ με αποτέλεσμα να ξεσηκώσουν τους πάντες εναντίον τους.

Οι Βοργουνδοί πολεμούν γενναία με αποτέλεσμα πολυάριθμες σφαγές και από τα δύο στρατόπεδα. Τελικά οι Βουργουνδοί ταμπουρώνονται στην αίθουσα τελετών όπου οι Ούννοι την πυρπολούν. Λίγοι από τους Βουργουνδούς διασώζονται, μεταξύ αυτών τα αδέλφια της Κρίμχιλν και ο Χάγκεν.

Τότε η Κρίμχιλντ τους προτείνει να παραδώσουν τον Χάγκεν και οι υπόλοιποι να αναχωρήσουν σώοι. Αυτοί αρνούνται , η μάχη συνεχίζεται μέχρι που όλοι οι Βουργουνδοί να πέσουν μέχρι ενός. Έτσι η Κρίμχιλντ πήρε την εκδίκησή της.

Ενώ στο πρώτο μέρος μας παρουσιάζεται μια ιστορία εν είδη παραμυθιού με δράκους, ξωτικά, ιππότες και έρωτες, το δεύτερο μέρος δεν είναι τίποτε άλλο από μια απέραντη σφαγή για να πάρει η Κρίμχιλντ την εκδίκησή της.

Τους  μεσότιτλους του 1ου και του 2ου μέρους της ταινίας μετέφρασα εγώ.

Dr. Mabuse, der Spieler (1922)

Dr. Mabuse, der Spieler (1922)

Δρ. Μαμπούζε, Ο Παίκτης Νο 1

Δρ. Μαμπούζε, Ο Παίκτης Νο 2

Σκηνοθεσία: Fritz Lang

Σενάριο: Norbert Jacques , Fritz Lang

Είδος: Crime, Mystery, Thriller

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Παίζουν:

Rudolf Klein-Rogge          = Dr. Mabuse

Aud Egede-Nissen = Cara Carozza, η χορεύτρια

Gertrude Welcker = Κόμησα Dusy Told

Alfred Abel = Κόμης Told

Bernhard Goetzke = Καθηγητής von Wenk

Paul Richter = Edgar Hull

Διάρκεια: Τα πρωτότυπο έργο ήταν πάνω από 4 ώρες!

Για πρακτικούς λόγους κόπηκε σε δύο μέρη:

Ο Παίκτης Νο 1: διάρκειας 2:35:16

Ο Παίκτης Νο 2: διάρκειας 1:55:13

  

Ο εγκληματικός και ευφυής εγκέφαλος του Δόκτορα Μαμπούζε κατεργάζεται τρόπους να κατακτήσει το Βερολίνο και να κάνει μια τεράστια περιουσία. Ο ντετέκτιβ φον Γουένκ είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να τον σταματήσει.

Επικρατεί μια τεράστια αναστάτωση περί του πόσες ταινίες είναι, εντέλει, το έργο του Fritz Lang, ενός λάτρη των σίκουελ. Η αλήθεια είναι το έργο γυρίστηκε ως ένα και αδιαίρετο. Έπειτα οι Αμερικανοί το έκοψαν στα δύο (Dr. Mabuse, the Gambler και Dr. Mabuse, King of Crime) και αυτή η κόπια προωθήθηκε έκτοτε και από την γερμανική εταιρία. Οι Σοβιετικοί το ξαναμόνταραν και το έκαναν πάλι ενιαίο, αλλά πολύ μικρότερο. Ένας από τους μοντέρ ήταν και ο Sergei Eisenstein. Η αμερικανική Image Entertainment, στις αρχές του αιώνα μας, το αναστήλωσε για το DVD, αλλά «ξέχασε» να συμπεριλάβει κάποιες σκηνές και άλλαξε ολόκληρη την υπόσταση του βασικού ήρωα. Το 2004 κυκλοφόρησε σε DVD η καλύτερη αποκατάσταση της ταινίας, αυτήν τη φορά στην Μεγάλη Βρετανία.

Μια σκηνή, όπου μια ηθοποιός κάνει την Αφροδίτη, ο Lang επέβαλε να γίνει γυμνή. Όμως, δεν του άρεσε το τρίχωμα στο ευαίσθητο της σημείο και της είπε να το ξυρίσει. Η ηθοποιός αρνήθηκε και ο σκηνοθέτης ξέσπασε σε φωνές. Ο τελικός συμβιβασμός ήρθε με το να καλυφτεί το σημείο με ένα μικρό κομματάκι υφάσματος. Όλη αυτή η σκηνή κόπηκε από κάθε προβολή που έγινε ανάμεσα στα 1940 και τα 1960, αλλά διασώθηκε από τα αρχεία του ίδιου του σκηνοθέτη.

Η ταινία θεωρείται από πολλούς ως προάγγελος των φιλμ-νουάρ, κάτι που ενισχύθηκε με την κατασκευή του αριστουργηματικού Μ – Ο Δράκος του Ντίσελντορφ από τον ίδιο σκηνοθέτη.

Αν ρωτήσεις κάποιον που απλά αγαπάει το σινεμά για τον Fritz Lang, θα σου απαντήσει ότι πρόκειται για έναν από τους «παλιούς», «κλασσικούς» σκηνοθέτες. Μάλιστα το γεγονός ότι είναι ο κύριος εκφραστής του κινήματος του εξπρεσιονισμού, κίνημα που είναι γενικά παρεξηγημένο στον κινηματογραφο, κάνει τους περισσότερους να πιστεύουν ότι είναι «ιδιαίτερα» καλλιτεχνικός. Αυτό στην απλή καθομιλουμένη σημαίνει αργή, δύσκολη ταινία που πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια να κατανοήσεις και θέλει ιδιαίτερο χρόνο και διάθεση για να την παρακολουθήσεις. Όλα αυτά μας κάνουν να σκεπτόμαστε πόσο μεγάλο σφάλμα είναι να βάζουμε καλούπια γενικά, άλλα και ειδικά στον κινηματόγραφο, μια τέχνη τόσο πολυδιάστατη και ανοικτή σε διάφορες επιρροές.

Παρακολουθώντας λυπών τα sequel ουσιαστικά του Δρ. Μαμπούζε διαπιστώνουμε πως όταν ένας σκηνοθέτης γνωρίζει την τέχνη του, μπορεί να κάνει το καλλιτεχνικό εμπορικό! Γυρισμένα στα πρώτα χρόνια (στην γερμανική περίοδο όπως αποκαλείται) που σκηνοθετεί, θα περίμενε να είναι γεμάτα συνειρμούς, αλληγορίες και δύσκολη γραφή. Αντίθετα όμως και οι 4 ταινίες είναι γεμάτες ένταση, δράση και θέτουν την βάση για το noir και τις ταινίες δράσης που θα παράγει μαζικά το Hollywood μέχρι και τις μέρες μας.

Έχοντας ως ήρωα τον Δρ. Μαμπούζε, έναν σατανικό κακοποιό που με τις πνευματικές του ικανότητες καταφέρνει να κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα και να ξεφεύγει, δίνει πολύτιμα μαθήματα σε όλους τους μεταγενέστερους σκηνοθέτες. Χρησιμοποιώντας ελάχιστα ειδικά εφέ (όσο μπορούσε μέσα από την γνώση και το ταλέντο του), καταφέρνει να κάνει ταινίες δράσης που θα ζήλευαν ο Spielberg, ο Cameron, ο Scott και πολλοί άλλοι! Η αφήγηση είναι αστραπιαία, η εξέλιξη ταχύτατη και οι χαρακτήρες έχουν όλα τα στοιχεία του ήρωα που θα αναπτύξει κατά κόρον ο μεταγενέστερος αμερικανικός κινηματόγραφος και η χρήση του φωτός (οπως βέβαια και στις υπόλοιπες ταινίες) θα λειτουργήσει υπέρ του, δίνοντάς μας μια αίσθηση μυστήριου και αγωνίας.

Το «καλλιτεχνικό» στοιχείο δεν χρησιμοποιείται εδώ τόσο έντονα όπως πχ. στο Metropolis, άλλα οι σκηνές στο σπίτι και οι εικόνες των δρόμων καταφωνάζουν την έντονη αγάπη του σκηνοθέτη για το κίνημα (το ντεκόρ και τα σκηνικά είναι πραγματικά εντυπωσιακά σε σημείο που το σπίτι να θυμίζει μουσείο του εξπρεσιονισμού!). Οι ηθοποιοί επίσης προσπαθούν να μετριάσουν το «υπερβολικό» παίξιμο και αφήνονται στην πλοκή και στις οδηγίες του σκηνοθέτη.

Είναι αξιοθαύμαστο πως καταφέρνει ο Fritz Lang να ενώσει με τόσο άρτιο τρόπο τόσα διαφορετικά είδη, εισάγοντάς τα μάλιστα ο ίδιος σαν είδη σε ένα σινεμά που ήταν ακόμα σε νηπιακή ηλικία! Και οι 4 ταινίες είναι συναρπαστικές, βλέπονται με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, οποιαδήποτε ώρα και σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως το κάλο σινεμά είναι πάντα ευπρόσδεκτο από όλους!

Der Mude Tod 1921

Der Mude Tod 1921

Ο Θλιμμένος Θάνατος

Σκηνοθεσία: Fritz Lang

Συγγραφείς: Fritz Lang, Thea von Harbou

Είδος: Drama, Fantasy, Thriller

Διάρκεια: 1h 37min

Μεσότιτλοι: droutsis

Παίζουν:

Bernhard Goetzke = Ο θάνατος

Lil Dagover = Νεαρή γυναίκα

Walter Janssen = Νέος άνδρας

Hans Sternberg = Δήμαρχος

Karl Rückert = Carl Rückert

Max Adalbert = Συμβολαιογράφος

'Η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο'.

Μια παραβολή για την αγάπη και το θάνατο που αιχμαλωτίζει με τη φιλοδοξία, το αίνιγμα και την πολυπλοκότητά του.

Με τίτλο "Ένα γερμανικό λαϊκό τραγούδι σε έξι στίχους", το Destiny θέτει τις επιρροές του άμεσα.

Βαθιά ριζωμένη μέσα στην παράδοση της γερμανικής λαογραφίας, η βηματοδότηση της ταινίας είναι λυρική και το τρίο των παραμυθιών παίζει σαν μια συλλογή από ποιητικές βινιέτες που αποτελούν την κλασική γερμανική θλίψη.

Το Destiny είναι μια φανταστική παραβολή: μια νέα γυναίκα (Lil Dagover) τρομοκρατείται όταν ο αρραβωνιαστικός της (Walter Janssen) οδηγείται από την αδυσώπητη φιγούρα του Θανάτου (Bernhard Goetzke) που αγόρασε πρόσφατα ένα οικόπεδο που έχει μετατρέψει  σε έναν κλειστό με τοίχους κήπο  για τις ψυχές του, στη ανυπαρξία.

Ωστόσο, ίσως κουρασμένος από το ατελείωτο καθήκον του ως φορέα θνησιμότητας, ο Θάνατος προσφέρει μια συμφωνία: θα την μεταφέρει σε εναλλακτικές πραγματικότητες - την Περσία, τη Βενετία του 15ου αιώνα και την Κίνα - στην οποία καταλαμβάνουν εναλλακτικές προσωπικότητες, ερωτευμένες και σε κίνδυνο.

Αν μπορεί να σώσει τη ζωή του αγαπημένου της, σε οποιοδήποτε από αυτά, ο Θάνατος θα την αποπληρώσει.

Αλλά είναι μια πρόκληση που μπορεί να επεκταθεί και σε ένα σημερινό δίλημμα.

Το Destiny, αρχικά με τον τίτλο Der Müde Tod (ο κουρασμένος Θάνατος)  , είναι ένα βαθύ μυστηριώδες τραγικό μελόδραμα που φιλοδοξεί επίσης να είναι μια εξπρεσιονιστική σάτιρα, μια παράλογη όπερα για την καθημερινή μας πεποίθηση ότι εμείς, με τη νεολαία, την υγεία και τη δύναμή μας, μπορούμε να εξουδετερώσουμε τον κουρασμένο παλιό Θάνατο. Η αγάπη είναι πιο δυνατή από το Θάνατο, λέει η γυναίκα.

Είναι παράξενο και γοητευτικό, ένα απόκοσμο όνειρο για τη λαχτάρα και το φόβο.

Tο αίνιγμά του, είναι ένας συνδυασμός αθωότητας και πολυπλοκότητας.

Όπως συμβαίνει τόσο συχνά με τον πρώιμο και τον βωβό κινηματογράφο, βλέπουμε τη συγγένεια με το μύθο και το φανταστικό, αλλά διαπιστώνουμε ο βωβός  κινηματογράφος γνωρίζει πραγματικά τις δυνατότητες του μέσου και όλα αυτά φαίνονται να ξεφεύγουν από τον πιο εξελιγμένο, αλλά γήινο ρεαλιστικό κινηματογράφο που έρχεται αργότερα.

Γίνονται όλα πιο ονειρικά.

Ο θάνατος είναι ένα θέμα που στρέφει μια μεγάλη σκιά πάνω στη γερμανική τέχνη, ιδιαίτερα τα folksongs όπως εκείνη που φιλοδοξεί η ταινία του Lang.

Το σενάριο της Von Harbou οφείλει επίσης ένα χρέος στην παράδοση των παραμυθιών, με τους αδελφούς Grimm να έρχονται στο μυαλό μας σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Και όμως, ακόμη και με αυτά τα βαθιά ερωτήματα μπορούμε να δούμε ότι  η προσέγγιση του Λανγκ έχει μια θαυμάσια ευκολία στην αφή και μια καταπληκτική αίσθηση του χιούμορ.

Μόνο κι από τα πρώτα λεπτά έναρξής του, το Destiny παραδίδει μερικά υπέροχα κωμικά κτυπήματα που εξακολουθούν να λειτουργούν ακόμα και χρόνια αργότερα, χάρη εν μέρει στη λειτουργία τους για την προώθηση του χαρακτήρα και της αφήγησης.

Η ίδια η μορφή του Θανάτου βρίσκεται στο κέντρο όλου αυτού.

Ο Λανγκ παρουσιάζει την εικόνα του Θανάτου, με μια εντυπωσιακή μαύρη σιλουέτα με κοίλα χαρακτηριστικά και στοιχειωμένα μάτια, αλλά αυτός ο θάνατος έχει μια σχεδόν κούραση, μια κατώτερη συμπεριφορά που όχι μόνο χρησιμεύει ως σημαντική αφήγηση και θεματική συσκευή, αλλά είναι, επίσης,  περίεργα αστεία.

Ο σύγχρονος θεατής, θα μπορούσε να απορρίψει το χιούμορ στο Destiny ως απλή συνέπεια της φαινομενικά ιδιόρρυθμης σκηνής του σιωπηλού κινηματογράφου, αλλά αυτή είναι σαφώς η πρόθεση του Λανγκ και όχι μόνο μέσα από τις παραστάσεις που παράγει από το καστ, αλλά και από τη θέση του στη δομή του.

Όπως έδειξε αργότερα με το Metropolis, ο Λανγκ γνωρίζει έντονα τη σημασιολογία των μορφών μέσα σε μια σύνθεση και σε αυτήν την ταινία χρησιμοποιεί το mise en scène για να τα συντρίψει.

Εδώ το χρησιμοποιεί για να ενισχύσει ως παραμυθένια πρόσωπα, το μελοδραματικό, ρομαντικό και κωμικό.

Είναι επίσης σαφές ότι η πρόθεση του Destiny, εκτός από τη λειτουργία του ως ηθικού μύθου, ήταν να είναι ένα κομμάτι ψυχαγωγίας κι εκεί τα καταφέρνει υπέροχα.

Η ταινία είναι γεμάτη με εκθαμβωτικά ειδικά εφέ, πολλά από τα οποία είναι πρωτοποριακά για την εποχή του και ενώ η κύρια αφήγηση είναι άμεση και ξεκάθαρη, οι τρεις ιστορίες συνδυάζουν εξωτικές τοποθεσίες.

Αυτό το κάνει περιστασιακά περίπλοκο, αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία για τον Λανγκ να πειραματιστεί και να παίξει.

Η δεύτερη παραμυθένια ιστορία - σε ένα ιταλικό Carnevale - είναι μια όμορφα κατασκευασμένη οπτική ετικέτα, με τον Λανγκ να σχεδιάζει τη σύνθεση της αναγεννησιακής ζωγραφικής για να παρουσιάζει την ξεχωριστή οπτική του.

Πολλές ταινίες της βωβής εποχής ευνοούσαν τα γραφικά της ιστορίας, οπότε το Destiny είναι ένα πρώιμο παράδειγμα αυτών των κλασσικών (και ακόμα πολύ γοητευτικών) τεχνικών που χρησιμοποιούνται (κυρίως) για την υποστήριξη της αφήγησης.

Η φύση του υλικού φαίνεται να είναι πιο κοντά στο έργο του Μ. Μουρνάου από τον Λανγκ, αλλά αυτά τα ζητήματα θνησιμότητας είναι εξίσου βασικά και για το δικό του έργο.

Χρησιμοποιώντας μια φολκλορική αφήγηση, ο ίδιος και η συν-συγγραφέας του Τία Χάρμπου (η σύζυγός του και ο πιο ζωτικός συνεργάτης του) λύνουν τα ζητήματα της ζωής, του θανάτου και της θνησιμότητας πίσω σε μια όμορφη απλότητα, αφήνοντας τις ιστορίες απαλλαγμένες από πολύπλοκες σχεδίασης και ικανές να παίξουν από τα παραμύθια της ηθικής τους με την αμεσότητα των μεσαιωνικών μυστηρίων.

Μια εξπρεσιονιστική ταινία, η πρώτη τόσο σημαντική του Fritz Lang, που επηρέασε πολλούς. Ο Luis Bunuel είπε ότι με αυτό το έργο αποφάσισε να ασχοληθεί με την έβδομη τέχνη και ο Alfred Hitchcock θεωρούσε αυτή ως αγαπημένη του ταινία.