DELICATESSEN 1991

Ντελικατέσεν

Σκηνοθεσία: Marc CaroJean, Pierre Jeunet

Σενάριο: Marc CaroJean, Pierre Jeunet

Είδος:  Comedy, Crime, Horror ΔΕ 90, Γαλλικά ΔΕ 90

Διάρκεια: 1h 39m

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Pascal Benezech: Tried to Escape

Dominique Pinon: Louison

Marie-Laure Dougnac: Julie Clapet

Jean-Claude Dreyfus: Clapet

Karin Viard: Mademoiselle Plusse

Ticky Holgado: Marcel Tapioca

Anne-Marie Pisani: Madame Tapioca

 

Η ταινία διαδραματίζεται σε μια μελλοντική δυστοπική κοινωνία στη μεταποκαλυπτική Γαλλία μετά την καταστροφή. Σε μια απομονωμένη πολυκατοικία οι άνθρωποι ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Τα τρόφιμα είναι δυσεύρετα και χρησιμοποιούνται επίσης και ως νόμισμα. Στο ισόγειο βρίσκεται ένα κρεοπωλείο, το οποίο διευθύνει ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας, ο Κλαπέ (Ζαν-Κλωντ Ντρεϊφύς), ο οποίος δημοσιεύει αγγελίες για θέσεις εργασίας στην εφημερίδα Σκληροί Καιροί και έτσι προσελκύει στο κτήριο θύματα, τα οποία δολοφονεί και το κρέας τους το πουλάει στους ενοικιαστές του.

Μετά τη δολοφονία του τελευταίου εργαζομένου, ο άνεργος κλόουν τσίρκου Λουιζόν (Ντομινίκ Πινόν) προσλαμβάνεται στην κενή θέση του συντηρητή του κτηρίου. Συναντά την κόρη του Κλαπέ Ζυλί (Μαρί-Λωρ Ντουνιάκ) με την οποία αναπτύσσει ρομαντικό ειδύλλιο. Ο Λουιζόν αποδεικνύεται ιδιαίτερα ικανός στη δουλειά του και ο χασάπης δεν βιάζεται να τον σκοτώσει πολύ γρήγορα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αρκετοί από τους ενοικιαστές συμπαθούν τον Λουιζόν, άλλοι όμως ανησυχούν περισσότερο για την ασφάλειά τους και την ανάγκη τους για κρέας. Έχοντας επίγνωση των κινήτρων του πατέρα της, η Ζυλί κατεβαίνει στα αποχετευτικά δίκτυα και έρχεται σε επικοινωνία με τους Τρωγλοδίτες, μια ομάδα χορτοφάγων ανταρτών που ζουν στα έγκατα της γης, τους οποίους πείθει να βοηθήσουν στη διάσωση του Λουιζόν.

Κατά τη διάρκεια της σφαγής μιας ηλικιωμένης γυναίκας, οι Τρωγλοδίτες επιτίθενται αλλά απωθούνται και ο Κλαπέ με τους  ενοικιαστές εισβάλλει στο δωμάτιο του Λουιζόν σε μια προσπάθεια να τον δολοφονήσει. Το ζευγάρι καταφέρνει να σωθεί και ο Κλαπέ επιστρέφοντας σκοτώνεται μόνος του κατά λάθος. Στο τέλος, ο Λουιζόν και η Ζυλί παίζουν μουσική μαζί στην οροφή της ήσυχης πλέον πολυκατοικίας.

Το μαύρο χιούμορ στρωμένο σαν κατράμι σε όλο της το μήκος, η αχαλίνωτη φαντασία, η καρτουνίστικη αισθητική, ο ξέφρενος ρυθμός, η εκπληκτική χρωματική παλέτα (δια χειρός του Ντάριους Κόντζι), τα ευρηματικά ειδικά εφέ, το πανέξυπνο σενάριο, τα εξαίσια σκηνικά και κοστούμια και οι χαρακτήρες-καρικατούρες, βγαλμένοι θαρρείς από τα πιο δυσοίωνα κόμικς, αποτελούν τα υλικά μιας αλλόκοτης ταινίας, που ζωντανεύει έναν, κυριολεκτικά, εξωφρενικό, κόσμο. 

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1991

A NIGHTMARE ON ELM STREET 1991

ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ 6

 

Σκηνοθεσία: Rachel Talalay

Σενάριο: Rachel Talalay

Είδος: Horror ΔΕ 90, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΥΚΕΣ

Διάρκεια: 1h 29min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Englund: Freddy Krueger

Lisa Zane: Maggie Burroughs

Shon Greenblatt: John Doe

Lezlie Deane: Tracy

Ricky Dean Logan: Carlos

Breckin Meyer:      Spencer

Το πολυαναμενόμενο από πολλούς μπαφιασμένους fans του τρόμου τελευταίο επεισόδιο στο franchise του A NIGHTMARE ON ELM STREET ήρθε όπως και όλα τα προηγούμενα του ένα και κάτι χρόνο μετά το THE DREAM CHILD και από πλευράς ποιότητας δεν έχει και πολλά για να το ξεχωρίσουν από τα υπόλοιπα sequels. Αν και αυτή τη φορά ο Freddy είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής και για άλλη μια φορά ο προϋπολογισμός είναι ικανοποιητικός, το FINAL NIGHTMARE δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων παρά μόνο σε διάσπαρτα σημεία και κυρίως με ανεπιτήδευτο τρόπο.

Αυτή τη φορά μαθαίνουμε για την ύπαρξη ενός παιδιού του Fred Krueger και μια ομάδα τεσσάρων ηρώων του ονείρου θα μεταφερθούν στην γενέτειρα του Krueger με προορισμό το γνωστό σπίτι στην Elm Street. Η παρέα αποτελείται από τρεις δεκαεξάρηδες και την υπεύθυνη γι αυτούς κοινωνική λειτουργό που- εν ολίγοις- είναι οι νέοι στόχοι του Fred Krueger μιας και ένας από αυτούς είναι το παιδί του και το θέλει πίσω. Έτσι η αταίριαστη παρέα παρασύρονται στον κόσμο των ονείρων όπου ισχύουν οι κανόνες που θέτει ο ψαλιδοχέρης φονιάς.

Τελειώνοντας την προβολή κανείς μπορεί άνετα να χρησιμοποιήσει χαρακτηρισμούς όπως «γελοίο», «ηλίθιο» για να περιγράψει το FREDDY’S DEAD, αλλά τα συναισθήματα μάλλον παραμένουν ανάμικτα. Σίγουρα οι παραπάνω χαρακτηρισμοί έχουν νόημα για αρκετές σκηνές που ξεπερνούν τα όρια της κατηγορίας του «τόσο κακού που είναι καλό», αλλά από την άλλη υπάρχει και αρκετή b-movie τρέλα που μοιάζει αταίριαστη με τα υπόλοιπα αρκετά πιο κοντρολαρισμένα επεισόδια του franchise και που δείχνει ότι αν μη τι άλλο, οι συντελεστές του συγκεκριμένου επεισοδίου το διασκέδασαν αρκετά.

Η ιστορία δεν έχει ιδιαίτερη λογική, όπως είθισται σε όλες τις ταινίες της σειράς, και προσπαθεί να συνδυάσει θεματικά στοιχεία τόσο από το πρωτότυπο όσο και από τα DREAM WARRIORS και THE DREAM CHILD. Προς αυτό το σκοπό βλέπουμε και μια μικρή αναδρομή στη ζωή και την δύσκολη εφηβεία του Fred Krueger που ίσως για πρώτη φορά στη σειρά του δίνει και ανθρώπινη υπόσταση σαν χαρακτήρα. Όμως προβλέψιμα το συγκεκριμένο στοιχείο δεν καταφέρνει να δέσει με τις υπόλοιπες καλές ιδέες της ταινίας και το αποτέλεσμα παραμένει στο γνωστό μέτριο επίπεδο όλων σχεδόν των sequels.

Όμως οφείλει κανείς να παραδεχτεί ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο έχει λίγη παραπάνω από εκείνη την παράξενη γοητεία που το κάνει έστω και λίγο να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα στα μάτια των φίλων της σειράς. Έχει σίγουρα κάποιες καλές εμπνεύσεις, έχει ρυθμό και γενικά παρακολουθείται με ενδιαφέρον, σίγουρα περισσότερο απ’ ότι για παράδειγμα το DREAM WARRIORS ή το FREDDY’S REVENGE. Το φινάλε αυτή τη φορά δεν δίνει ιδιαίτερες υποσχέσεις για νέο sequel, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ικανοποιητικό για έναν μπαμπούλα που δεν πέθαινε με τίποτα από το 1984.

Από πλευράς gore, τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα από τις περισσότερες φορές, αλλά σαν αντίθεση σ’ αυτό έρχεται ένας ακόμα πιο κωμικός Freddy που ελαφρύνει τις καταστάσεις που προς στιγμήν πήγαν να δημιουργηθούν. Έχουμε και κάποια ενδιαφέροντα cameos από τους Alice Cooper, Roseanne και Johnny Depp που είναι πραγματικά πετυχημένα και έξυπνα σε ένα όχι ιδιαίτερα καλό επεισόδιο που όμως κλείνει με άξιο τρόπο ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα franchise όλων των εποχών.

Το πιο σημαντικό, όμως, ιστορικά από τη συγκεκριμένη κατάληξη στο franchise είναι κατά την προσωπική μου άποψη η αποκάλυψη του μεγέθους της μαγκιάς και του επιχειρηματικού δαιμονίου του Wes Craven. Αφήνει τον κόσμο να νομίζει ότι πράγματι αυτό ήταν το τέλος του Fred Krueger και επανέρχεται με έναν μεταλλαγμένο ήρωα και ένα σενάριο που κάνει τα 5 sequels της δικής του πρώτης ταινίας να μοιάζουν σαν b-movies της σειράς, κάτι το οποίο πιθανότατα είναι. Ίσως ό,τι και να κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή με το όνομα του Wes Craven στα credits λογικά θα τσέπωνε μια χαρά. Όμως ο δαιμόνιος σκηνοθέτης το έκανε ακόμα καλύτερα και με πολύ πιο ωραίο στυλ απ’ ότι θα περίμενε ο οποιοσδήποτε και αυτό προσωπικά του το αναγνωρίζω.

La belle Νoiseuse (1991)

La belle Νoiseuse (1991)

Η Ωραία Καβγατζού

 

Σκηνοθεσία: Jacques Rivette

Σενάριο: Pascal Bonitzer, Christine Laurent(

Παιζουν: Michel Piccoli, Jane Birkin και η Emmanuelle Béart

 Noiseuse στα παλαιότερα Γαλλικά σημαίνει «καβγατζού». Η έκφραση αυτή διατηρείται ακόμη στον γαλλόφωνο Καναδά, μια και εκεί χρησιμοποιούν ακόμη πολλές από τις εκφράσεις των πρώτων επίκων.
Η ωραία καβγατζού ήταν μια διάσημη ετέρα του 17ου αιώνα όπου κατά μία νουβέλα του Βαλζάκ προσπάθησε να ζωγραφίσει ο διάσημος ζωγράφος της εποχής Edouard Frenhofer. Για 10 χρόνια πάλευε να τελειώσει τον πίνακα, χρησιμοποιώντας ως μοντέλο τη γυναίκα του, αλλά τραβούσε απλά γραμμές και πινελιές γεμίζοντας χρωματιστές μουτζούρες, διότι τίποτε δεν τον ικανοποιούσε. Στο τέλος με προτροπή του ανερχόμενου ζωγράφου, θαυμαστή και φίλου του, χρησιμοποιεί ως μοντέλο κοπέλα που είναι φιληνάδα του τελευταίου. Μετά από 5 ημέρες ζωγραφικής παρακολουθούμε την ψυχική ένταση των πρωταγωνιστών. Ο ζωγράφος είναι οπαδός την μοντέρνας ζωγραφικής και πιστεύει ότι ο καλλιτέχνης δεν οφείλει να αναπαραστήσει την φύση στον καμβά, αλλά να την εκφράσει όπως αυτός νομίζει. Το θύμα πρέπει να είναι η κοπέλα - μοντέλο - που μετά από 5 μέρες ολόγυμνου ποζαρίσματος και αυστηρών εντολών του τύπου: Ποιο ψηλά το χέρι! Κοίτα προς τα κει! κλπ, βλέπει στο τελειωμένο έργο μία – κατ’ αυτήν – μουτζούρα!

Την νουβέλα αυτή διασκευασμένη έρχεται να μας την παρουσιάσει ο σκηνοθέτης Jacques Rivette (περισσότερα θα πούμε γι αυτόν άλλη φορά), διατηρώντας το κεντρικό νόημα του έργου και τα ονόματα τον πρωταγωνιστών, μεταθέτοντας όμως χρονικά την ιστορία, 200 περίπου χρόνια αργότερα, δηλαδή πριν από λίγες δεκαετίες στη Γαλλία.

 

Στο ρόλο του ιδιόμορφου ζωγράφου, ο Michel Piccoli για τον οποίο, όπως πάντα, μόνο θετικά σχόλια μπορεί να κάνει κανείς. Στο ρόλο του νεαρού μοντέλου η πανέμορφη Emmanuelle Béart η οποία μας αποδεικνύει ότι δεν είναι μόνο ωραία στο πρόσωπο, αλλά διαθέτει και αξιόλογο σώμα.! Ατέλειωτες στιγμές ο κινηματογραφικός φακός ψηλαφίζει ακόμα και τα απόκρυφα σημεία του σώματός της, με αποτέλεσμα η ταινία να μην έχει μόνο θαυμαστές από τον χώρο της τέχνης, αλλά και πολλούς... μπανιστηριτζήδες!

Η έκπληξη όμως είναι η Jane Birkin, η οποία παίζοντας το ρόλο της ώριμης συζύγου, είναι πραγματικά γοητευτική και μπορεί άνετα να ανταγωνιστεί πολύ νεότερές της κοπέλες. Όχι λοιπόν άδικα διέγειρε την φαντασία μας πριν από μερικές δεκαετίες, με το αισθησιακό τραγούδι της: «Je t’aime moi non plu».

 

 

Η διάρκεια του έργου είναι πράγματι μεγάλη, αγγίζει τις 4 ώρες και είναι σε 2 DVD!
Κυκλοφορεί και μία βερσιόν των 124 λεπτών, η οποία όμως δεν είναι απλά μία συντόμευση, αλλά έχει και διαφορετικό μοντάζ. Οι υπότιτλοι που μετέφρασα αφορά την πρώτη βερσιόν των 230 λεπτών και θα τους βρείτε εδώ:

http://www.opensubtitles.org/en/subtitles/3936433/la-belle-noiseuse-el