Fascination 1979

Fascination 1979

Διαβολική γοητεία

Σκηνοθεσία Jean Rollin

Σενάριο: Jean Rollin

Είδος: Horror ΔΕ 70

Διάρκεια: 1h 20m

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Franca Maï: Elisabeth (as Franka Mai)

Brigitte Lahaie: Eva

Jean-Marie Lemaire: Marc / thief

Fanny Magier: Hélène

Muriel Montossé: Anita

Sophie Noël: Sylvie (as Sophie Noel)

Evelyne Thoma: Dominique

 Ένας ληστής αναζητεί καταφύγιο από τους διώκτες του σε ένα παλιό κάστρο που κατοικείται από δύο πανέμορφες αλλά μυστηριώδεις νεαρές γυναίκες, οι οποίες τον προκαλούν να μείνει εκεί μέχρι τα μεσάνυχτα.

Ο γνωστός exploitation σκηνοθέτης Jean Rollin στα καλύτερά του, σύμφωνα με πολλούς από τους κριτικούς και κοινό, με αυτό το εργάκι τοποθετημένο στις αρχές του 20ου αιώνα.

Η ιστορία του FASCINATION είναι απλή και χωρίς ιδιαίτερα γυρίσματα στην πλοκή, αλλά αυτό δεν ήταν ποτέ το φόρτε του Rollin, που στη συγκεκριμένη ταινία παρουσιάζει εκπληκτικά ποιητικά πλάνα, έντονα σουρεαλιστικά, και όπως πάντα ιδιαίτερα ερωτικά.

Ο ληστής της υπόθεσης προδίδει τη συμμορία του, οι οποίοι τον κυνηγούν μέχρι ένα επιβλητικό κάστρο, στο οποίο βρίσκει προσωρινό καταφύγιο μέχρι να νυχτώσει. Οι ένοικοι του κάστρου είναι δύο εκθαμβωτικές γυναίκες, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αφαιρέσουν τα ρούχα τους σε κάθε ευκαιρία για να πείσουν τον απρόσκλητο επισκέπτη τους να μείνει μέχρι τα μεσάνυχτα που θα καταφθάσουν και οι υπόλοιπες κυρίες, μέλη μιας παράξενης μυστικής κοινωνίας.

Στην αρχή, ο επισκέπτης παρασύρεται από την ομορφιά των δύο οικοδεσπότιδων, ενώ η αίσθηση του μυστηρίου και της αναμονής για το τι θα συμβεί τα μεσάνυχτα τον κάνει να συμφωνήσει να μείνει. Όμως, δεν ξέρει ότι οι δύο νεαρές κρύβουν ένα σατανικό μυστικό και ότι η παρέα που περιμένει μπορεί να σημάνει το θάνατό του.

Το FASCINATION μπορεί να καταταχτεί στη σειρά ταινιών του Rollin με θηλυκούς βρικόλακες, όπως τα SHIVERS OF VAMPIRES και LIPS OF BLOOD. Όπως και στα προαναφερόμενα, αλλά και στις περισσότερες ταινίες του Γάλλου σκηνοθέτη, υπάρχουν άφθονες ερωτικές σκηνές λεσβιακού σεξ, που είναι ιδιαίτερα αισθησιακές και «δένουν» τέλεια με την ατμόσφαιρα μέσα στο κάστρο.

Η λογική στα δρώμενα είναι δευτερεύουσα σε μια ταινία που κύριο προσόν της είναι η καταπληκτικές εικόνες του Rollin, που ίσως κάνει εδώ την πιο ολοκληρωμένη καλλιτεχνικά δουλειά του. Υπάρχουν σκηνές απίστευτης ομορφιά και αντίθεσης στο FASCINATION, με αποκορύφωμα την αγαλματένια φιγούρα της πανέμορφης Brigitte Lahaie, φορώντας απλώς μια μαύρη κάπα και κραδαίνοντας ένα τεράστιο δρεπάνι, με το οποίο τελικά θα εξοντώσει τους διώκτες του επισκέπτη, που τον παραμονεύουν έξω απ’ το κάστρο. Η αιθέρια αλλά ταυτόχρονα απειλητική φιγούρα της με φόντο τα επιβλητικά πλάνα του κάστρου δείχνουν ξεκάθαρα το καλλιτεχνικό όραμα του Rollin, που εδώ παρουσιάζεται πιο ολοκληρωμένο από ποτέ.

Κι ενώ ο ρυθμός γενικά είναι αργός, και το τι θα επακολουθήσει γίνεται φανερό από τα πρώτα λεπτά της συνάντησης του επισκέπτη με τις δύο γυναίκες, ο Rollin φροντίζει να κάνει το θεατή να μην μπορεί να γυρίσει το βλέμμα του από τα τεκταινόμενα.

Ο ερωτισμός είναι συνεχής και έχει έντονη την αίσθηση του μακάβριου, ιδίως όταν οι υπόλοιπες, εξίσου εντυπωσιακές εμφανισιακά, γυναίκες κάνουν την εμφάνισή τους στο κάστρο.

Περιττό να αναφέρω ότι οι ταινίες του Jean Rollin δεν απευθύνονται στο σύνηθες κοινό του τρόμου, μιας και οι περισσότερες χαρακτηρίζονται έτσι κυρίως λόγω θεματολογίας και όχι λόγω τεκταινόμενων. Οπότε gorehounds και φίλοι των κλασσικών ταινιών με βρικόλακες καλύτερα να ασκήσουν την απαραίτητη προσοχή.

Από την άλλη, οι φίλοι του sexploitation και του art house ερωτικού σινεμά θα βρουν το νέκταρ και την αμβροσία τους με το FASCINATION, που σίγουρα ξεχωρίζει από όλες τις ταινίες λεσβιακού βαμπιρισμού του Rollin. 

Nosferatu the Vampyre 1979

Nosferatu the Vampyre 1979

Νοσφεράτου, το φάντασμα της νύχτας

 Σκηνοθεσία Werner Herzog

Σενάριο: Werner Herzog, Bram Stoker

Είδος: Horror ΔΕ 70, Drama

Διάρκεια: 1h 47m

Γλώσσα: Γερμανικά

Παίζουν:

Klaus Kinski: Count Dracula

Isabelle Adjani: Lucy Harker

Bruno Ganz: Jonathan Harker

Roland Topor: Renfield

Walter Ladengast: Dr. Van Helsing

Dan van Husen: Warden

Jan Groth: Harbormaster

Carsten Bodinus: Schrader

Martje Grohmann: Mina 

Σταλμένος στην Τρανσυλβανία από τον εργοδότη του για μια αγορά ιδιοκτησίας του κόμη Δράκουλα, ο Τζόναθαν Χάρκερ αφήνει το Βίσμαρ της Ολλανδίας, μη δίνοντας σημασία στα δυσοίωνα προαισθήματα της γυναίκας του Λούσυ. Όταν όμως φτάνει εκεί, βρίσκεται σ’ έναν κόσμο παράξενο και ανησυχαστικό, βασικά λόγω της παρουσίας του κόμη, ο οποίος αφού φορτώσει κάποια φέρετρα σε μια άμαξα εξαφανίζεται, αφήνοντάς τον έγκλειστο στο κάστρο. Στο μεταξύ, στο Βίσμαρ καταπλέει ένα καράβι γεμάτο ποντίκια που ξεχύνονται στην πόλη σκορπώντας την πανούκλα. Κάποια στιγμή έρχεται και ο Τζόναθαν, αλλά είναι βαριά άρρωστος. Η Λούσυ διαισθάνεται την αλήθεια διαβάζοντας ένα βιβλίο για τα βαμπίρ και αποφασίζει να θυσιαστεί, κρατώντας μαζί της το Δράκουλα μέχρι τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.

Ο αυθεντικός Δράκουλας, όπως τον συνέλαβε ο συγγραφέας Μπραμ Στόκερ το σωτήριον έτος 1897, είναι ένα πλάσμα σάπιο και παρακμιακό, τρομακτικό και απωθητικό, χλωμό και καταραμένο. Καμία σχέση δεν έχει με τον αριστοκράτη και γοητευτικό Δράκουλα, όπως έχει λανσαριστεί τις περισσότερες φορές στο σινεμά. Φορέας της πανούκλας, κουβαλάει μαζί του το θάνατο. Αυτόν ακριβώς τον Δράκουλα θα δείτε στο «Νοσφεράτου: Το Φάντασμα της Νύχτας».

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ η στάνταρ ιστορία του Δράκουλα που ενδιαφέρεται να αγοράσει μία έπαυλη στην καρδιά του ανθρώπινου πολιτισμού. Ο Τζόναθαν Χάρκερ είναι ο απεσταλμένος του κτηματομεσιτικού γραφείου στο κάστρο του Δράκουλα στα Καρπάθια Όρη. Ο Δράκουλας θα ταξιδέψει στο νέο του σπίτι, σπέρνοντας τρόμο και θάνατο. Το φινάλε της ταινίας είναι απολύτως πιστό στο μυθιστόρημα του Στόκερ.

Σημασία, όμως, δεν έχει μόνο η ιστορία αλλά και ο τρόπος απόδοσης της. Ο Werner Herzog δίνει στην ταινία λυρισμό και ποιητικότητα, πετυχαίνοντας σε ορισμένες σκηνές να κάνει την εικόνα να μιλάει από μόνη της. Η ανάβαση του Τζόναθαν (τον ερμηνεύει ο στιβαρός Bruno Ganz) στα Καρπάθια Όρη συνδυάζεται με τα πλάνα ενός τοπίου μη εξημερωμένου από τον άνθρωπο και τη απόκοσμη, σκοτεινά ιερατική μουσική του γερμανικού συγκροτήματος Popol Vuh. Στοιχειά και φαντάσματα κατοικοεδρεύουν στα μέρη αυτά, κρυμμένα κάτω από βράχους και επιπλέοντας σε ορμητικά ρυάκια, αόρατα στο γυμνό μάτι, αλλά απολύτως αισθητά στις εικόνες του Herzog. Προσέξτε επίσης το ντελίριο του πληθυσμού της πόλης που έχει καταληφθεί από τους αρουραίους και την πανούκλα που κουβαλάει ο Δράκουλας. Υπό τους ήχους ενός παραδοσιακού γεωργιανού τραγουδιού (από τον Hamlet Gonashvili, τη «φωνή της Γεωργίας»), η απελπισία και η κοινωνική και ηθική κατάρρευση αποτυπώνεται ανάγλυφα στα πλάνα του Herzog.

Τον Δράκουλα ερμηνεύει ο-λες και ήταν γεννημένος για το ρόλο-Klaus Kinski. Η μορφή και η κοψιά του Kinski (πρόσωπο με λεπτά χαρακτηριστικά, λεπτός και καχεκτικός) συμπληρώνουν αρμονικά την ερμηνεία του, αποδίδοντας στο πιο στοιχειώδες και αληθινό επίπεδο τη φύση του Δράκουλα˙ μια φύση στοιχειωμένη και καταραμένη να περιδιαβαίνει τη Γη ως ένα Φάντασμα της Νύχτας που δεν μπορεί να βρει συμπόνια ή συμπάθεια από κανένα ον της πλάσης. Οι επισκέψεις του Δράκουλα στο σπίτι της Lucy (την οποία ερμηνεύει, με την πορσελάνινη ομορφιά της, η Isabelle Adjani) ή η επιβολή του στον Τζόναθαν έχουν την αμεσότητα του εφιάλτη.

Προειδοποιώ πως η ταινία δύσκολα θα ικανοποιήσει όποιον αναζητά ένα δυνατό σενάριο, μια πρωτότυπη ιστορία ή/και γρήγορο ξεδίπλωμα της ιστορίας. Πολλοί θα την βρείτε αργή. Η ταινία, όμως, πλεονάζει από εικόνες και σκηνές που θα μείνουν στο μυαλό του αφιερωμένου στην ταινία θεατή, γι’ αυτό επιτρέψτε μου να δώσω την εξής οδηγία: αν αποφασίσετε να της δώσετε μια ευκαιρία, να της την δώσετε οπωσδήποτε αργά το βράδυ, απερίσπαστοι, με σκοτάδι και ησυχία! Μόνο τότε θα μπορέσετε να διακρίνετε πραγματικά το Φάντασμα της Νύχτας.

Υ.Γ.: Οι σκηνές με διάλογο γυρίστηκαν εις διπλούν˙ μία φορά με αγγλικούς διαλόγους και μία με γερμανικούς. Οπότε, η αγγλική εκδοχή δεν είναι ντουμπλαρισμένη. 

Dracula 1979

 

Dracula 1979

Κόμης Δράκουλας:

Φυγή από τα Καρπάθια

Σκηνοθεσία: Michael Winner

Σενάριο: Jeffrey Konvitz, Michael Winne

Είδος: Horror ΔΕ 70

Διάρκεια: 1h 32m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Frank Langella: Count Dracula

Laurence Olivier:! Prof. Abraham Van Helsing

Donald Pleasence: Dr. Jack Seward

Kate Nelligan: Lucy Seward

Trevor Eve: Jonathan Harker

Jan Francis: Mina Van Helsing

Janine Duvitski: Annie

 

Κόμης Δράκουλας: Φυγή απ' τα Καρπάθια (Dracula) είναι μια ταινία τρόμου του 1979, σε σκηνοθεσία του Τζον Μπάνταμ.

Όπως στην ταινία του 1931 Ο Κόμης Δράκουλας, το σενάριο για αυτήν την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ βασίζεται πάνω σε μια θεατρική παράσταση από τους Χάμιλτον Ντιν και Τζον Λ. Μπάλντερστον.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι: Φρανκ Λάνγκελα (Δράκουλας), Λόρενς Ολίβιε (Καθηγητής Βαν Χέλσινγκ), Ντόναλντ Πλέζανς (Δρ. Τζακ Σούαρντ), Κέιτ Νέλλιγκαν (Λούσι Σούαρντ), Τρέβορ Άιβι (Τζόναθαν Χάρκερ), Ζαν Φρανσίς (Μίνα Βαν Χέλσινγκ) και Τόνι Χέιγκαρθ (Μάιλο Ρένφιλντ).

Η υπόθεση της ταινίας διαδραματίζεται στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο Κόμης Δράκουλας εγκαταλείπει τα Καρπάθια Όρη και εγκαθίσταται στη μικρή πόλη Γουίτμπι στην Αγγλία. Εκεί γνωρίζει τον γιατρό Σούαρντ, διευθυντή του τοπικού ψυχιατρείου. Σύντομα ο τρόμος και ο πανικός καταλαμβάνει τους κατοίκους της πόλης και ο Βαν Χέλσινγκ, αμείλικτος εχθρός του Δράκουλα, αποφασίζει να αναλάβει δράση...

Ένα καράβι ναυαγεί στο Γουίτμπι κι ο μόνος επιζώντας κείτεται στην παραλία. Είναι ο κόμης Δράκουλας και η κοπέλα που τον βρίσκει είναι η Μίνα που επισκέπτεται την φίλη της, Λούσι, τον αρραβωνια-

στικό της και τον πατέρα της που διοικεί το τοπικό άσυλο ανιάτων. Ο κόμης θα κατακτήσει την Μίνα και θα βάλει πλώρη για την Λούσι, επιδιώκοντας να την κάνει την πρώτη του νύφη. Η Μίνα πεθαίνει, η οικογένεια ζητά βοήθεια κι αυτή έρχεται με το πρόσωπο του Δρ Βαν Χέλσινγκ

Alien 1979

Alien 1979

Άλιεν, ο Επιβάτης του Διαστήματος

Σκηνοθεσία: Ridley Scott

Σενάριο: Dan O'Bannon

Είδος: Horror ΔΕ 70, ALIEN

Διάρκεια: 1h 57min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Tom Skerritt: Dallas

Sigourney Weaver: Ripley

Veronica Cartwright: Lambert

Harry Dean Stanton: Brett

John Hurt: Kane

Ian Holm: Ash

Το εμπορικό διαστημόπλοιο «Νοστρόμο» λαμβάνει σήμα κινδύνου από έναν κοντινό πλανήτη και πηγαίνει να το ερευνήσει. Κατά τη διαμονή της αποστολής εκεί ένα άγνωστο πλάσμα προσκολλάται στο πρόσωπο μέλους του πληρώματος και μεταφέρεται στο σκάφος για εξετάσεις.

Ταινία- σταθμός στον κινηματογράφο επιστημονικής φαντασίας και τρόμου, που ήταν η αρχή μια χρυσοφόρου βιομηχανίας με 3 ακόμα κινηματογραφικές συνέχειες, βιβλία, κόμικς, κουκλάκια και μοντέλα. Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, απαισιόδοξο, αγωνιώδες, τρομακτικό, το ALIEN τα ‘χει όλα. Από το σκηνοθέτη Ridley Scott μέχρι το καταπληκτικό cast με Sigourney Weaver, Tom Skeritt και άλλα γνωστά ονόματα του Hollywood.

Η παραγωγή είναι πλούσια, τα ειδικά εφέ ανεπανάληπτα με αποκορύφωμα το πλάσμα δημιουργία του Ελβετού καλλιτέχνη H.R. Giger που κέρδισε Oscar για τα ειδικά εφέ του, και όχι άδικα θα μπορούσα να προσθέσω. Η ατμόσφαιρα είναι σχεδόν αδιαπέραστη και κλειστοφοβική, ενώ το εξωγήινο ον είναι ίσως από το πιο τρομακτικό και απειλητικό στην ιστορία του σινεμά παράξενων και εξωγήινων πλασμάτων.

Όλα στο ALIEN λειτουργούν σωστά. Με αφετηρία τα σκοτεινά και επιβλητικά πλάνα του διαστήματος και τα καταθλιπτικά εσωτερικά των διαστημοπλοίων που μοιάζουν πιο πολύ με εσωτερικό εργοστασίου παρά διαστημόπλοιου, μαζί με την υποβλητική μουσική του Jerry Goldsmith το ALIEN σε βάζει στο νόημα με τη μία. Ξέρεις ότι δεν θα είναι η τυπική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας τύπου STAR TREK, STAR WARS κλπ, που είχε συνηθίσει το κοινό μέχρι τότε. Το μέλλον που παρουσιάζεται στο ALIEN προκαλεί μία αίσθηση καταπίεσης και κατάθλιψης στο θεατή, η οποία μεγαλώνει όταν σιγά σιγά και με σκηνοθετική μαεστρία ο Ridley Scott αναδιπλώνει τις λεπτομέρειες αυτής της μακρινής εποχής (κατάσταση χειμερίας νάρκης στο πλήρωμα για μεγάλα χρονικά διαστήματα των διαστημικών ταξιδιών, ύπαρξη της «Εταιρίας» που είναι κάτι σαν ένας παντοδύναμος κρατικός οργανισμός, κλπ).

Όταν η ομάδα των εξερευνητών προσγειώνεται στον πλανήτη, το ALIEN αρχίζει να απογειώνεται. Τα σκηνικά διαδέχονται το ένα το άλλο, με αποκορύφωμα την κλασσική στιγμή που το άτυχο μέλος του πληρώματος συνέρχεται από το κώμα που είχε πέσει, και με αιματηρό τρόπο το πλάσμα πρωτοεμφανίζεται στο πλήρωμα και στους θεατές. Όταν δε το πλάσμα εμφανίζεται ώριμο πλέον στο κλασσικό πια πλάνο που προσγειώνεται αθόρυβο και τερατώδες πίσω από τον Stanton, αρχίζει το κυρίως μέρος του ALIEN που κρατάει το θεατή στην άκρη του καθίσματός του μέχρι το τέλος.

Όλοι οι πρωταγωνιστές είναι στο κλίμα της ταινίας, αλλά η Sigourney Weaver είναι φοβερή στον ρόλο της Ρίπλεϋ που έγινε σήμα κατατεθέν της και στις επόμενες συνέχειες του ALIEN, και έδωσε στην καριέρα της τεράστια ώθηση, με αποτέλεσμα σήμερα να έχει καθιερωθεί ως πρωτοκλασάτο και ακριβοπληρωμένο όνομα στο Hollywood.

Δεν έχει νόημα να πούμε περισσότερα για μια ταινία που όλοι έχετε δει σίγουρα και πάνω από μία φορά, εκτός του να θυμίσουμε ότι το ALIEN ενέπνευσε και μια σειρά κατώτερων απομιμήσεων τα χρόνια που ακολούθησαν την κυκλοφορία της (π.χ. CONTAMINATION (1980), "ALIEN TERROR" κλπ), ενώ μέχρι σήμερα δε νομίζω ότι έχει παρουσιαστεί σε ταινία πειστικότερο τέρας από τον εξωγήινο του ALIEN.

Επιβάλλεται να υπάρχει σε κάθε ταινιοθήκη

 

DIE BLECHTROMMEL (1979)

DIE BLECHTROMMEL (1979)

Το Ταμπούρλο

Σκηνοθεσία: Volker Schlöndorff - Φωτογραφία: Ίγκορ Λούθερ

Μουσική: Μωρίς Ζαρ - Σενάριο: Jean-Claude Carrière

Από την νουβέλα του Günter Grass

Ηθοποιοί: Μάριο Αντόρφ (Άλφρεντ Ματζεράθ), Άντζελα Βίνκλερ (Άγκνες Ματζεράθ), Ντέιβιντ Μπένετ (Όσκαρ Ματζεράθ),

Ντανιέλ Ολμπρίσκι (Γιαν Μπρόνσκι)

Διάρκεια: 143 λεπτά – Βαθμολογία: 7,6

Ελληνικοί υπότιτλου σε ξεχωριστό αρχείο

που μετέφρασα από τους Γερμανικούς διαλόγους

Το Ντάντσινγκ, που σήμερα λέγεται Γκντάνσκ και ανήκει στην Πολωνία, φιλοξενούσε στο μεσοπόλεμο τρεις κοινότητες: Πολωνούς, Γερμανούς κι Εβραίους. Στην πόλη αυτή γεννιέται στα 1924 ένα παιδί με πρόωρη πνευματική ανάπτυξη και ιδιαίτερα χαρίσματα: Ο Όσκαρ, ένα παιδί της δεκαετίας του 1930, όταν κλείνει τα τρία του χρόνια, αποφασίζει να πάψει να μεγαλώνει (κατόπιν ατυχότατος). Έτσι περνάει όλη του τη ζωή σαν ένα τρίχρονο αγόρι, παρατηρώντας τους μεγάλους και εν μέρει τιμωρώντας τους για την ανηθικότητα και την αδιαφορία τους

Περίεργη και ορισμένες στιγμές ενοχλητική ταινία που είχε κάνει τεράστια αίσθηση στην εποχή της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σοκάρει ακόμη και σήμερα. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο τού Γκούντερ Γκρας, με εφιαλτική μουσική του Μωρίς Ζαρ και το Νίκο Περάκη να τον συναντάμε στους τίτλους ως σκηνογράφο. Το Ταμπούρλο είναι από τις πλέον πολιτικώς μη-ορθές ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ. Με μια εμμονή για το τσίγκινο ταμπούρλο του και μια φωνή που σπάει κρύσταλλα...

ο μικρός Όσκαρ φτάνει τα 21 του χρόνια διασχίζοντας την περίοδο της ανόδου του Χίτλερ και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κάνει έρωτα με γυναίκες, αποκτά παιδί...

παίρνει μέρος σε περιοδεύοντα θίασο του Υπουργείου Προπαγάνδας για τους Γερμανούς στρατιώτες. Ποθεί, ερωτεύεται, τον ερωτεύονται, τον ποθούν, εκδικείται, παρατηρεί και σχολιάζει, πάντοτε στο σώμα ενός 3χρονου παιδιού, με το ίδιο απορημένο και στα όρια του άρρωστου ύφος.

Βασισμένη στο ομώνυμο αλληγορικό βιβλίο του Γκύντερ Γκρας, η ταινία αποτελεί μια τοιχογραφία της κρίσιμης για τη Γερμανία περιόδου 1924-1945. Τα τρία πρώτα χρόνια, στα οποία ο ΄Οσκαρ μεγαλώνει κανονικά, συμπίπτουν με μια περίοδο δημοκρατίας στη χώρα, που ωστόσο δεν κατάφερε να ανακόψει τη φόρα του επερχόμενου ναζισμού. Από κει και μετά, βλέπουμε όλα τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα μέσα από το φίλτρο της αθωότητας του παιδιού, που δίνει σ' αυτά μυθολογικές και φανταστικές διαστάσεις.

Η προσπάθεια του Γκρας και του Σλέντορφ να αμβλυνθούν οι πληγές που άφησε η περίοδος αυτή, μας είναι κατανοητή: ακόμη και οι πιο θερμοί υποστηριχτές της ιστορικής ακρίβειας ανατριχιάζουν μπροστά στη ναζιστική κτηνωδία. Άλλωστε, γίγαντες του γερμανικού πνεύματος σαν τον Μπρεχτ, προτίμησαν πολλές φορές το συμβολισμό και τη σάτιρα προκειμένου ν' αποτυπώσουν την πραγματικότητα στα έργα τους.

Ο τρόμος κι η αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ είναι σκληρή για να την αντικρίσει κανείς κατάματα.

Κάτω απ΄ αυτή την οπτική γωνία, βλέπουμε εντυπωσιακές εικόνες από αστραφτερά ντεκόρ, που συνθέτουν μια πανέμορφη ταινία (να σημειωθεί ότι η παραγωγή είναι τετραεθνής: Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία και Γιουγκοσλαβία!).

Στο καστ, ξεχωρίζει ο δωδεκάχρονος Νταβίντ Μπένετ, που εμψυχώνει υπέροχα τον δύσκολο και τραγικό συνάμα ρόλο ενός παιδιού-ενήλικα. Το «Ταμπούρλο» πήρε το όσκαρ της καλύτερης ξένης ταινίας, μοιράστηκε το Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ των Κανών (με το «Αποκάλυψη Τώρα» του Κόππολα) και χαρακτήρισε-ολοκλήρωσε μια σημαντική δεκαετία για το γερμανικό σινεμά.

Life of Brian (1979)

Life of Brian (1979)

Ένας Προφήτης… Μα τι Προφήτης!

Σκηνοθεσία: Terry Jones - Σενάριο: Graham Chapman, John Cleese

Με τους Monty Python

Διάρκεια: 94 λεπτά – Βαθμολογία: 8,2

Γεννημένος Χριστούγεννα δίπλα στο θείο βρέφος, ο Μπράιαν προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να αποδείξει σε Ρωμαίους και Ιουδαίους πως δεν είναι αυτός ο περιβόητος Μεσσίας.

Κριτική από το Cine.gr

Του Θοδωρή Σαρλά

Τo 1969 και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού, στις ιστορικές καινοτομίες των 60ς (το ροκ, ο χιπισμός, η φοιτητική επανάσταση κ.λπ.) προστέθηκε και η νέα κωμωδία - στην Αμερική με τον Woody Allen (Take the Money and Run) και στην Αγγλία με τους Monty Python (η αρχική τηλεοπτική τους σειρά Monty Python`s Flying Circus). Κύριο χαρακτηριστικό της το «παράλογο» που εξέφραζε όντως την μοντέρνα κοινωνία. Όταν πια η διαφήμιση ενός φρουτοχυμού στα ΜΜΕ περνούσε με την ίδια βαρύτητα ως είδηση με ένα πραξικόπημα στην Λατινική Αμερική (που συνδιοργάνωνε στα «μεγάλα κέντρα αποφάσεων» μια μεγάλη εταιρία εκμετάλλευσης φρούτων) και όταν οι γονείς επέλεγαν το σχολείο του παιδιού ανάλογα με το traffic που θα συναντούσαν πηγαίνοντάς το στο σχολείο, η κοινωνία, γυμνή από ιδεολογήματα-προσχήματα, φαινόταν παράλογη. Παράλογη όχι γιατί οι καταστάσεις ήταν παράλογες αλλά γιατί οι σημασίες τους συγκρούονταν με τα ακαδημαϊκά πρότυπα (πατρίδα, οικογένεια, δημοκρατία κ.λπ.). Ο καιρός για το ανατρεπτικό χιούμορ είχε φτάσει. Οι βρετανοί είχαν ένα λόγο παραπάνω. Έχοντας διαφεντέψει την μισή ανθρωπότητα επί τρεις περίπου αιώνες, ήξεραν το θεατρικό παιχνίδι του κύρους, οπότε για αυτούς ήταν ήδη απομυθοποιημένο. Αυτός που επιβάλλει μια εξουσία, γνωρίζει ότι είναι ένα ψέμα πριν το καταλάβουν τα θύματα.

Οι Monty Python σατίρισαν όχι μόνο τις «σταθερές αλήθειες» αλλά και το αποτέλεσμά τους πάνω στον μικρόκοσμο του ενός ανθρώπου. Αν είναι «παράλογο» ένα πραξικόπημα που το δημοκρατικό κράτος σου πριμοδοτεί, στο τέλος φτάνει να είναι παράλογο και το να θεωρείς δεδομένο ότι λες με σιγουριά «καλημέρα» ή ότι συζητάς με κάποιον «σοβαρά». Έτσι, τα επιμέρους τρελά καλαμπούρια που περιέχει μια ταινία τους όπως το The life of Brian (από τις πιο ώριμες δουλειές τους) ενσωματώνονται λειτουργικά στην κεντρική σάτιρα πάνω στην θρησκοληψία και τις κοινωνικές δομές της εποχής του Χριστού στην Παλαιστίνη και όλα μαζί τα στοιχεία ανάγονται στο σήμερα. Το τραύλισμα του εκατόνταρχου είναι δείγμα αναξιοκρατίας, τα αριστερά γκρουπούσκουλα (δεν χρειάζονται σχόλιο!) αρνούνται τα οφέλη της ρωμαϊκής κατοχής (κοινωνικά έργα) γιατί θέλουν αυτονομία όπως θέλησαν και οι Ινδοί υπό τους Άγγλους, το μάθημα γραμματικής και συντακτικού από τη ρωμαϊκή περίπολο υποδεικνύει ότι η εξουσία εδραιώνεται μέσα από την εισαγωγή της κυρίαρχης κουλτούρας, διάφοροι «οπαδολάγνοι» που τρέχουν ξοπίσω από «προφήτες» μοιάζουν new age, οι εξωγήινοι είναι η «ποιητική άδεια» του χολιγουντιανού θεάματος αλλά και μύθος όπως οι παλιοί μύθοι, η μητέρα του Μπράϊαν και οι μεταμφιεσμένες σε άντρες γυναίκες που λιθοβολούν είναι η μητριαρχία (πίσω από την πατριαρχία) στον Τρίτο Κόσμο, η ομάδα αυτοκτονίας των Ιαπώνων ναι μεν είναι «αυτόνομη» σάτιρα αλλά στέκει και ως τραγική αντίθεση με το «μεγαλείο της θυσίας» στο Σταυρό.

Αυτό που περνάει πιο έμμεσα είναι ίσως και το πιο κριτικό σημείο της ταινίας. Δείχνει ότι η προφητο-λαγνεία και ο μεσσιανισμός ήταν μέρος της καθημερινής κουλτούρας εκείνης της εποχής, απόηχος του Συγκρητισμού (από την λέξη «Κρήτη») που κυριάρχησε στην ελληνιστική περίοδο, με την μεταφυσική να είναι μόδες. Σοβαροί διανοούμενοι, πονηροί διανοούμενοι-πολιτικοί, γυρολόγοι τσαρλατάνοι, σχιζοφρενείς, ηγεμονίσκοι και βασιλιάδες, έπαιρναν δυο τρία στοιχεία από προηγούμενες θρησκείες, δόγματα και δογματάκια, τελετές κ.λπ. και κάθε λίγο πλάσαραν ένα νέο ρεύμα. Οι σκηνές στο παζάρι μιλούν για αυτό «ανάμεσα από τις γραμμές». Εκεί, υπογείως, βρίσκεται και η «ασέβεια» του φιλμ... ως προς την σχετικότητα του Χριστιανισμού δηλαδή.