THE RETURN OF THE PINK PANTHER 1970

THE RETURN OF THE PINK PANTHER 1975

Η ΕΠΙΣΤΡΦΗ ΤΟΥ ΡΟΖ ΠΑΝΘΗΡΑ

Σκηνοθεσίαi: Blake Edwards

Σενάριο: Frank Waldman, Blake Edwards

Είδος: Comedy, Crime, Mystery, Peter Sellers

Διάρκεια: 1h 53m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Peter Sellers: Insp. Jacques Clouseau

Christopher Plummer: Sir Charles Litton

Catherine Schell: Lady Claudine Litton

Herbert Lom: Chief Insp. Charles Dreyfus

Peter Arne: Colonel Sharki

Peter Jeffrey: General Wadafi

Grégoire Aslan: Chief of Lugash Police (as Gregoire Aslan)

David Lodge: Mac

 

Τρίτη και πιο πετυχημένη ταινία της σειράς, σ’ αυτήν αναδεικνύεται η κωμική persona του Peter Sellers, καθώς υποδύεται τον διαβόητο για τις γκάφες του επιθεωρητή Clouseau.

Το μυθικό διαμάντι “Ροζ Πάνθηρ” έχει κλαπεί και οι ιθύνοντες στην φανταστική χώρο Lugash υποψιάζονται ένα μυστηριώδη αριστοκράτη ληστή κοσμημάτων, το “Φάντασμα”. Αναγκασμένοι από τα γεγονότα, προστρέχουν για βοήθεια στον διάσημο επιθεωρητή Clouseau, ο οποίος στο μεταξύ έχοντας πέσει στη δυσμένεια των ανωτέρων εκτελεί χρέη απλού αστυφύλακα. Καθώς διαπιστώνει ότι η ληστεία έχει γίνει από το “Φάντασμα” ρίχνεται στο κυνήγι. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν: η ληστεία δεν έχει γίνει από αυτόν –αντίθετα και το “Φάντασμα” επίσης αναζητά τον/ την ληστή.

Διαπλέκοντας το κωμικό με στοιχεία μιας ταινίας με ληστείες, ο σκηνοθέτη δίνει χώρο για να αναπτυχθεί το κωμικό ταλέντο του πρωταγωνιστή του. Έχοντας ως αφορμή την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα ταινιών τύπου James Bond, ο Blake Edwards καθοδήγησε τον Peter Sellers στην κατασκευή μιας πετυχημένης και λειτουργικής κωμικής persona. Σ’ αυτήν την ταινία βλέπουμε την αποθέωση της: εξωφρενικές μεταμφιέσεις, μια ξεκαρδιστική προφορά των αγγλικών, μια ισχυρή αίσθηση κωμικού timing και ένας απαραίτητος φόρος τιμής στην κωμωδία slapstick, όλα αυτά ανήκουν στο κωμικό του ρεπερτόριο. Έτσι δεν είναι παράξενο που αυτή η ταινία αποτελεί σε αρκετά σημεία μια αναβίωση των κωμωδιών του βωβού κινηματογράφου. Η αρχική σκηνή όπου ο επιθεωρητής Clouseau συνομιλεί μ’ ένα τυφλό, ενώ πίσω του βρίσκεται σε εξέλιξη μια ληστεία, καθώς επίσης και ο ιδιόμορφος αγώνας πάλης του με τον υπηρέτη του, αποτελούν ανεκτίμητες συνεισφορές στην κινηματογραφική κωμωδία.

Το κεντρικό θέμα της ταινίας αποτελεί μια lounge επιτυχία της εποχής γραμμένη από τον Henry Mancini. 

PICNIC AT HANGING ROCK 1975

PICNIC AT HANGING ROCK 1975

Το Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων

 

Σκηνοθεσία: Peter Weir

Σενάριο: Joan Lindsay, Cliff Green

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mysery

Διάρκεια: 1h 55m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Rachel Roberts: Mrs. Appleyard

Vivean Gray: Miss Greta McCraw

Helen Morse: Mlle. de Poitiers

Kirsty Child: Miss Lumley

Tony Llewellyn-Jones: Tom

Jacki Weaver: Minnie

Frank Gunnell: Mr. Whitehead

Anne-Louise Lambert: Miranda St Clare

 

Το Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων») που είχε γυρίσει το 1975 στο αχανές και συχνά αλλόκοτο τοπίο της πατρίδας του ο επιφανής Αυστραλός σκηνοθέτης Πίτερ Γουίερ πριν φύγει για το Χόλιγουντ, είναι από εκείνες τις ταινίες που όποιος την έχει δει, η αιθέρια και παραισθητική υφή της του μένει στο μυαλό σαν έντονο όνειρο από απογευματινό λήθαργο που ξυπνάει κανείς απότομα και είναι ήδη σούρουπο.

Σα να έχεις πάρει παραισθησιογόνα και ο χρόνος είτε τσουλάει εντελώς ακανόνιστα είτε παραμένει ανεξήγητα παγωμένος, σα σταματημένο ρολόι υπό την επίδραση ισχυρού μαγνητικού πεδίου.

Με βάση το ομώνυμο μυθιστόρημα της Τζόαν Λίντσεϊ, βασικός άξονας πλοκής του οποίου είναι η μυστηριώδης εξαφάνιση το 1900 τριών μαθητριών και μιας δασκάλας ενός επίλεκτου κολεγίου εσώκλειστων θηλέων κατά τη διάρκεια ενός πικνίκ στο απόκοσμη, «ενεργειακή» δίνη γύρω από και εντός του περιώνυμου ηφαιστειογενούς βράχου που βρίσκεται 70 χιλιόμετρα έξω από τη Μελβούρνη, ο Γουίερ επεδίωξε και πέτυχε να προσδώσει στην ταινία μια υπνωτική ατμόσφαιρα που θυμίζει ιμπρεσιονιστικό πίνακα, φορώντας στις μαθήτριες ελαφρώς μεταποιημένα νυφικά που σε συνδυασμό με τις αντανακλάσεις και τα φίλτρα έδιναν την αίσθηση ότι τα κορίτσια έλαμπαν από ένα παράξενο εσωτερικό φως. Κάτι σαν τις φωτογραφίες του Ντέιβιντ Χάμιλτον, χωρίς τον κραυγαλέο ερωτισμό. 

Bug 1975

Bug 1975

Φτερωτός Εφιάλτης

Σκηνοθεσία: Jeannot Szwarc

Σενάριο: Thomas Page, William Castle

Είδος: Horror ΔΕ 70, Thriller

Διάρκεια: 1h 39m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Bradford Dillman: James Parmiter

Joanna Miles: Carrie Parmiter

Richard Gilliland: Gerald Metbaum

Jamie Smith-Jackson: Norma Tacker

Alan Fudge: Mark Ross

Jesse Vint: Tom Tacker

Patty McCormack: Sylvia Ross

 

Ένας σεισμός απελευθερώνει ένα στέλεχος μεταλλαγμένων κατσαρίδων που έχουν την ικανότητα να πυροδοτούν πυρκαγιές και οι οποίες προκαλούν καταστροφικό χάος σε μια μικρή πόλη. Οι μελέτες που πραγματοποιήθηκαν από τον επιστήμονα James Parmiter, ωστόσο, αποκαλύπτουν έναν τρομακτικότερο σκοπό, με πολύ πιο εκτεταμένες συνέπειες 

JAWS 1975

JAWS 1975

Τα σαγόνια του καρχαρία

 

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Σενάριο: Peter Benchley, Carl Gottlieb, Peter Benchley

Είδος: JAWS, Fantasy, Horror ΔΕ 80

Διάρκεια: 2h 4min

Γλώσσα: Αγγλικά:

Παίζουν:

Robert Scheider: Brody  

Robert Shaw: Quint

Richard Dreyfuss: Hooper

Lorraine Gary: Ellen Brody

Murray Hamilton: Vaughn

Carl Gottlieb: Meadows

 

Όταν οι υπεύθυνοι της UNIVERSAL ενέκριναν τη μεταφορά της νουβέλας του Peter Benchley στον κινηματογράφο από τον νεαρό και άσημo τότε σκηνοθέτη Steven Spielberg, σίγουρα δε φανταζόντουσαν ότι η ταινία θα εξελισσόταν σε φαινόμενο! Εκατομμύρια ανθρώπων συρρέουν στις κινηματογραφικές αίθουσες και μέσα σε λίγες εβδομάδες η επιτυχίες του Godfather και του Όσα παίρνει ο άνεμος σε εισπράξεις μοιάζουν παρελθόν, με Τα Σαγόνια Του Καρχαρία να έχουν ξεπεράσει τις 100.000.000 ,μένοντας στην ιστορία του Hollywood, αλλά και γενικότερα του κινηματογράφου ως το πρώτο επίσημα blockbuster. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι τυχαίο ,αφού ο σκηνοθέτης μας χαρίζει ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών ,το οποίο τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του προβολή παραμένει το ίδιο τρομακτικό και επιβλητικό.

Η ιστορία είναι απλή. Ένας λευκός καρχαρίας ,καθόλου μικρός και φιλικός ,βρίσκει το ιδανικό μέρος για μπόλικη και εύκολη τροφή στις ακτές του Άμιτι, όπου πολλοί ανυποψίαστοι τουρίστες παραθερίζουν κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Τα θύματα που βρίσκουν τραγικό και επώδυνο θάνατο από τα σαγόνια του πεινασμένου καρχαρία αρχίζουν να πληθαίνουν, και ο σερίφης του νησιού (Roy Scheider) αποφασίζει να πάρει δραστικά μέτρα για να προστατέψει τους παραθεριστές αλλά και την ίδια του την οικογένεια. Μαζί με έναν πλούσιο και παθιασμένο με το επάγγελμα του ωκεανολόγο (Richard Dreyfuss) και μ’ έναν θαλασσόλυκο ,ειδικό στο “κυνήγι” ,θα σαλπάρει με ένα ψαροκάικο με μοναδικό σκοπό την εξόντωση του φονικού καρχαρία. Μέχρι βέβαια να γίνει αυτό ,ο θεατής αναπηδά πολλές φορές από τη θέση του ,καθώς βλέπει το θαλασσινό νερό να βάφεται με το χρώμα του αίματος.

Διάφοροι παράμετροι οδηγούν στο να είναι ακόμη και σήμερα μια ξεχωριστή ταινία ,όπως π.χ. το γρήγορο και “ανήσυχο” μοντάζ που προκαλεί ταραχή και αγωνιά ,και που δίκαια αναγνωρίστηκε με Όσκαρ. Επίσης η χαρακτηριστική μουσική του John Williams που έχει σημαδέψει τη ταινία, γινόμενη ταυτόσημη του τρόμου. Άξια αναφοράς και τα υποβρύχια πλάνα που λειτουργούν ως υποκειμενικά του δολοφόνου “επιτείνοντας” την αγωνία. Πολύ σωστή και η επιλογή του σκηνοθέτη να καθυστερήσει να δείξει τον καρχαρία, η οποία επιβεβαιώνει την πεποίθηση πως ότι δε βλέπεις είναι πιο τρομακτικό απ’ αυτό που ήδη ξέρεις κι έχεις δει. Το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα ικανοποιεί τις προσδοκίες του θεατή, αλλά δυστυχώς μερικές φορές προκαλεί και ένα ανεπανόρθωτο κακό: η απόλαυση του καλοκαιρινού μπάνιου στη θάλασσα δεν είναι πια η ίδια…

Fawlty Towers 1975

Fawlty Towers

Ένα Τρελό, Τρελό... Ξενοδοχείο

TV Series (1975–1979)

Σενάριο: Τζων Κληζ, Κόνυ Μπούθ

Σκηνοθεσία: Μπομπ Σπίερς, Τζων Χάουαρντ Ντέιβις.

Παίζουν: John Cleese: Basil Fawlty- Prunella Scales: Sybil Fawlty

Andrew Sachs: Manuel - Connie Booth: Polly Sherman

Ballard Berkeley: Αjor Gowen

Η θρυλική σειρά του φημισμένου Τζον Κληζ, ηγετικού μέλους των Μόντι Πάιθονς, έγραψε ιστορία με το ευφυές σενάριο, το καυστικό χιούμορ και τις ανατρεπτικές ερμηνείες, σε μια κωμωδία που έκανε φανατικούς οπαδούς σε όλον τον κόσμο.

Το 2000 βρέθηκε στην πρώτη θέση της λίστας με τα 100 καλύτερα βρετανικά τηλεοπτικά προγράμματα του “British Film Institute”, και ψηφίστηκε στην πέμπτη θέση στην δημοσκόπηση του BBC, “Britainʼs Best Sitcom” το 2004.

Κλασσικό δείγμα βρετανικού χιούμορ,  η σειρά του BBC,) είναι το πνευματικό παιδί του John Cleese (βασικού μέλους των Monty Python και εξαιρετικού κωμικού ηθοποιού και συγγραφέα). Μαζί με την τότε γυναίκα του Connie Booth γράψανε και πρωταγωνιστήσανε σε αυτή την κωμωδία καταστάσεων ή αλλιώς σίτκομ, που διήρκησε 4 χρόνια. Η έμπνευση για αυτή τη σειρά ήρθε στον Cleese σε μια εκδρομή για γυρίσματα με τους Monty Python, όπου τους εντυπωσίασε η αγένεια και ο παρανοϊκός χαρακτήρας του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου στο οποίο διέμειναν.

Η υπόθεση διαδραματίζεται μέσα στο ξενοδοχείο Fawlty Towers, ιδιοκτησία του Basil Fawlty (John Cleese) και της γυναίκας του Sybille (Prunella Scales). Τα ονόματα αυτά έχουν προέλθει από το βιβλίο του Όσκαρ Ουάιλντ, Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ. Ως εργαζόμενους έχουν την υπηρέτρια Polly (Connie Booth) και τον ισπανό υπηρέτη Manuel (Andrew Sachs). Ο Basil είναι ένας ιδιαίτερα αγενής (αλλά παράλληλα και πνευματώδης) άνθρωπος, ο οποίος ως βασικό του στόχο έχει να ανεβάσει το επίπεδο της πελατείας του.    Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να φέρεται δουλοπρεπώς απέναντι σε άτομα της υψηλής κοινωνίας (ή που αυτός νομίζει πως ανήκουν εκεί) και με φοβερή αγένεια σε άτομα κατώτερης κοινωνικής τάξης. Βασικά χαρακτηριστικά του είναι η απέχθειά του να παραδεχθεί πως έχει κάνει λάθος, η τσιγγουνιά του και ο φόβος του προς τη γυναίκα του. Αυτά προκαλούν πληθώρα παρεξηγήσεων και χάρη στο εξαιρετικό σενάριο το γέλιο είναι εγγυημένο.

Υπάρχουν συνολικά δώδεκα επεισόδια (δύο σεζόν των έξι η κάθε μία) , τα οποία κρατάνε από 28 έως 36 λεπτά. Η σειρά πρωτογυρίστηκε το 1975 και τελείωσε το 1979. Όταν οι Cleese και Booth στείλανε το πρώτο επεισόδιο στον υπεύθυνο του BBC για να τους δώσει το οκ, αυτός αρχικά το απέρριψε, θεωρώντας πως ήταν εντελώς αντιεμπορικό. Η σειρά εκτυλίσσεται μέσα σε έναν χώρο, ο βασικός χαρακτήρας είναι μάλλον αντιπαθητικός, οι ηθοποιοί λίγοι, το χιούμορ είναι κατά κύριο λόγο στηριγμένο σε λογοπαίγνια και στην παραβίαση άρρητων κανόνων καλής συμπεριφοράς. Σε γενικές γραμμές, δεν είναι μια εύπεπτη κωμωδιούλα. Τελικώς, λόγω της μεγάλης εμπιστοσύνης που είχανε στον Cleese, δεχθήκαν τη σειρά, η οποία κατόπιν συνάντησε μεγάλη επιτυχία και έλαβε πολλά βραβεία. Όπως δήλωσε ο τότε υπεύθυνος του BBC για το κομμάτι της ελαφριάς διασκέδασης (!!!): «Στα εμπορικά κανάλια, που κυνηγούν την μεγάλη τηλεθέαση και την άμεση επιτυχία, αυτή η σειρά δεν θα είχε γυριστεί ποτέ». Ευτυχώς, οι εποχές ήταν διαφορετικές τότε και η σειρά γυρίστηκε. Στο IMDB έχει λάβει βαθμολογία 9/10.

Ενδιαφέροντα στοιχεία: Κατά πρώτον, στη σειρά υπάρχει πραγματική βία. Ο Μανουέλ, σε δύο επεισόδια τραυματίστηκε σοβαρά, (τη μια φορά λόγω χτυπήματος στο κεφάλι με σιδερένιο τηγάνι, την δεύτερη λόγω φωτιάς). Δεύτερον, η πινακίδα του ξενοδοχείου αλλάζει σε κάθε επεισόδιο, με αστεία αποτελέσματα. Τρίτον, η σειρά προβλήθηκε χωρίς να έχει προηγηθεί οποιαδήποτε διαφήμιση επειδή ο Cleese ήθελε να την ανακαλύψουν οι θεατές μόνοι τους!

Στην Ελλάδα, ο Σεφερλής την μιμήθηκε στην γελοία αντίστοιχη σειρά του. Δυστυχώς, πολύ φοβάμαι πως η διαφορά επιπέδου των δύο αυτών σειρών αντικατοπτρίζει και το διαφορετικό επίπεδο παιδείας των λαών μας. Η ίδια η σειρά, απ’ όσο γνωρίζω, δεν έχει προβληθεί ποτέ στην ελληνική τηλεόραση. Δεν το βρίσκω καθόλου παράξενο. Η αγένεια του Fawlty και η έλλειψη τακτ, που για τους άγγλους είναι αδιανόητες συμπεριφορές, στην Ελλάδα είναι ο κανόνας. Ως εκ τούτου, η πλειοψηφία των ελλήνων, πιθανόν και να μην έβρισκαν τίποτα το κωμικό. Το πολύ πολύ να έπαίρναν το μέρος του Fawlty.

Tarzoon, la honte de la jungle (1975)

Tarzoon,

la honte de la jungle (1975)

ΤΑΡΖΑΝ.

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΖΟΎΓΚΛΑΣ

Των: Picha, και Boris Szulzinger

Στα μέσα της δεκαετίας του 70 έγιναν της μόδας τα λεγόμενα «Animation για ενήλικες». Παράδειγμα το επιτυχημένο: "Fritz the Cat". Τότε ένας Βέλγος γελοιογράφος, ο Picha, αποφασίζει να το ρίξει στα Animation και ασχολείται με την απομυθοποίηση του «Ταρζάν» δημιουργώντας μία παρωδία του γνωστού ήρωα που προσπάθησε να της προσδώσει χιούμορ. Στο χιούμορ όμως αυτό δεν συγκατατέθηκαν οι κληρονόμοι του Edgar Rice Burroughs, του δημιουργού του πρώτου Ταρζάν, και τον έσυραν στα δικαστήρια απαιτώντας, παρά του ότι το όνομα «Ταρζάν» είχε αντικατασταθεί με το «Ταρζούν», να αλλάξει τελείως. Έτσι στην Αμερική και την Γαλλία παρουσιάστηκε ως “Shame”. Στην Γερμανία όπου το πρωτοείδα, ως “Tarzun”, στους δε Ελληνικούς υπότιτλους που συνέταξα, άφησα το γνωστό όνομα «Ταρζάν». Η σύντροφός του που εδώ εμφανίζεται ως αχόρταγο και ανικανοποίητο θηλυκό, αποκαλείται «Τζουν», αλλά εγώ διατήρησα το γνωστό όνομα «Τζέην». Η θρυλική μαϊμού του Ταρζάν δεν είναι «η Τσίτα» αλλά «ο Τσίτα». Παρουσιάζεται ως ένα λάγνο ζώο το οποίο δεν διστάζει να βάλει χέρι και στην αφεντικίνα του!

Τα σκίτσα του Picha είναι σκίτσα γελοιογράφου ανάλογα με αυτά του δικού μας Αρκά και καμία δεν έχουν σχέση με αυτά της Ντίσνεϊ και άλλων καλλιτεχνών.

Το δε χιούμορ του, πολλοί κριτικοί το χαρακτήρισαν «χιούμορ της τουαλέτας». Πράγματι η όλη ιστορία έχει να κάνει με πολύ σεξ και θυμίζει ανέκδοτο σόκιν και κάθε άλλο λεπτό χιούμορ.

Στον μύθο μας παρουσιάζεται μια εγκληματική και παράφρον βασίλισσα η οποία ζει σε μια μυστηριώδη σπηλιά και έχει βάλει σκοπό να κυριεύσει τον κόσμο.

 Σαν βοηθό έχει ένα τέρας με δύο κεφάλια!

Για να πραγματοποιήσει τον σκοπό της δημιουργεί στρατό που αποτελείται από στρατιώτες που είναι υπερμεγέθη… Πέη.

Το τραγικό όμως είναι ότι τα υπερμεγέθη αυτά πέη δημιουργούνται από παραμόρφωση νεογνών.

Η εγκληματίας βασίλισσα έχει ένα κόμπλεξ. Είναι φαλακρή! Βάζει λοιπόν στο μάτι την πλούσια ξανθή χαίτη της Τζέην και επιδιώκει να της αφαιρέσει το τριχωτό δέρμα της κεφαλής και να μεταμοσχευτεί στην ίδια. Για τον σκοπό αυτό αποστέλλει απόσπασμα από Πέη-στρατιώτες που απαγάγουν την Τζέην.

Ο Ταρζάν αποφασίζει να φθάσει μέχρι το άντρο της αδίστακτης βασίλισσας και να απελευθερώσει την σύντροφό του. Κωμική είναι η σκηνή όπου στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής του για την σπηλιά διασχίζει έναν κάμπο με… θηλυκά, νυμφομανή λουλούδια, τα οποία τον απομυζούν κυριολεκτικά Τελικά αντεπεξέρχεται και αυτή τη δοκιμασία και συνεχίζει ακάθεκτος για τον σκοπό του. Από τύχη περισσότερο (φάρδος), παρά ικανότητα, καταφέρνει όχι μόνο να σώσει την σύντροφό του, αλλά να αφανίσει την βασίλισσα και όλο το εγκληματικό περιβάλλον της.

Το DVD που κατέχω διαρκεί σκάρτα 70 λεπτά.

Γενικώς την ταινία μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε «χαβαλέ». Ο λόγος που την αναζήτησα είναι ότι μου προκαλεί αναμνήσεις από τα νιάτα μου. Το DVD το προμηθεύτηκα από το Βέλγιο και δεν είχε υπότιτλους. Βρήκα στο διαδίκτυο μόνο κάποιους Πορτογαλικούς οι οποίοι όμως ατυχώς προέρχονται από μεταγλωττισμένη ταινία και όχι την αυθεντική Γαλλική. Όταν λοιπόν η ηχητική ποιότητα ορισμένες φορές δεν με βοηθούσε, δεν μπορούσα να βοηθηθώ από τα Πορτογαλικά διότι συχνά έλεγαν άλλα αντ’ άλλων! Τότε μετέφραζα κατ εκτίμηση, αλλά σιγά… δεν έχασε κι Βενετιά βελόνι.

Τ

The Rocky Horror Picture Show 1975

The Rocky Horror Picture Show 1975 Σκηνοθεσία: im Sharman Σενάριο: Jichard O'Brien, Jim Sharman Είδος: Horror ΔΕ 70, Comedy, Musical Διάρκεια: 1h 40m Γλώσσα: Αγγλικά Παίζουν: Tim Curry: Dr. Frank-N-Furter - A Scientist Susan Sarandon: Janet Weiss - A Heroine Barry Bostwick: Brad Majors - A Hero Richard O'Brien: Riff Raff - A Handyman Patricia Quinn: Magenta - A Domestic Nell Campbel: Columbia - A Groupi Jonathan Adams: Dr. Everett V. Scott - A Rival Scientist Peter Hinwood: Rocky Horror - A Creation Meat Loaf: Eddie - Ex Delivery Boy Charles Gray: The Criminologist - An Expert Jeremy Newson: Ralph Hapschatt Hilary Labow: Betty Munroe Hapschatt Perry Bedden: The Transylvanians Christopher Biggins: The Transylvanians

Αρχίζω την παρουσίαση της ταινίας, αναδημοσιεύοντας την κριτική του Μίλτου Σαλβαρλή, στο Hitech

Ίσως η πιο καλτ ταινία από καταβολής κινηματογράφου, ένα μιούζικαλ φόρος τιμής στα κόμικς, τις παλιές ταινίες επιστημονικής φαντασίας και το ροκ εν ρολ που ανέβηκε πειραματικά για έξι εβδομάδες σε κάποια μικρή (εξήντα θέσεις συνολικά) αίθουσα του Λονδίνου το 1973 και μέσα σε δεκαοκτώ μήνες έγινε επιτυχία στη σκηνή και στη μεγάλη οθόνη, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Το "Rocky Horror Show" -η λέξη Picture προστέθηκε στην κινηματογραφική εκδοχή- δεν διακρίνεται ούτε για την καλαισθησία του ούτε για την πρωτοτυπία του ούτε για την πρωτοποριακή μουσική του. Έμεινε όμως στην ιστορία για το γαργαλιστικό του θέαμα και θέμα (ένας εξωγήινος τραβεστί δημιουργεί έναν Άδωνη, ενώ παράλληλα αποπλανεί ένα ανύποπτο ζευγαράκι), για την ηθελημένη αφέλεια που αποπνέει και περισσότερο για τις επεισοδιακές μεταμεσονύκτιες προβολές, κατά τη διάρκεια των οποίων το κοινό συμμετείχε πετώντας ρύζι, ανάβοντας κεριά και ανοίγοντας ομπρέλες στην αίθουσα. Αυτήν τη θρυλική ταινία, εξ ολοκλήρου ανακαινισμένη και με "λαχταριστά" έξτρα, περιέχουν οι δύο δίσκοι της ευρωπαϊκής έκδοσης, με θαυμάσια εικόνα πλήρους ανάλυσης και νέα μπάντα 5.1 (καθαρός ήχος, μέτρια αίσθηση χώρων δράσης). Πού βρίσκεται το πρόβλημα; Στους ελληνικούς υπότιτλους και στην ελληνική συσκευασία. Οι μεν μεταφράζουν μόνο τα διαλογικά μέρη (λιγότερο από τη μισή ταινία), μολονότι η πρόζα συνεχίζεται τραγουδιστά, η δε αρκείται στην πλαστική θήκη με το γνωστό, μέτριας ποιότητας και εκτύπωσης εξώφυλλο. Εάν θέλετε ένα πραγματικό κόσμημα στη συλλογή σας, προτιμήστε τις ξένες εκδόσεις και ιδιαίτερα την αμερικανική με το ένθετο φυλλάδιο και την εκπληκτική χάρτινη, ιλουστρασιόν συσκευασία.

Αυτά που έχω υπογραμμίσει είναι οι μόνιμη κατάρα των Ελληνικών αποδόσεων τον Μιούζικαλ. Συμπλήρωσα λοιπών τους εμπορικούς υπότιτλους μεταφράζοντας τους στίχους των τραγουδιών, κάτι που θα έπρεπε να είχε κάνει η εταιρία διανομής αν σεβόταν τους πελάτες της.

Στη συνέχεια, αντί δικής μου παρουσίασης της ταινίας, αναδημοσιεύω την παρουσίαση τουΜΠΛΟΚ http://greekddl.com/         Προσπαθώντας να βρουν το δρόμο τους, ο Brad κι η Janet συνειδητοποιούν ότι έχει σκάσει το λάστιχο του αυτοκινήτου. Μην έχοντας άλλη επιλογή, αναζητούν βοήθεια στο μοναδικό μέρος που μπορούν να διακρίνουν φως. Δυστυχώς, τα φώτα προέρχονται από το κάστρο του εξωγήινου Frank n' Furter. Αυτό είναι κάτι που ο Brad κι η Janet δεν γνωρίζουν όταν περνάνε το κατώφλι της εξώπορτας...     Ο θρύλος του Rocky Horror Show ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '70 στο Λονδίνο όταν ο Richard O'Brien αποφάσισε να δημιουργήσει μια θέατρο-μουσική παραλλαγή των κακοφτιαγμένων ταινιών επιστημονικής φαντασίας, του ήρωα των κόμικς 'Dr. Strange' και του Rock n' Roll.     Μέσα από τους στίχους και τη μουσική του, ο O'Brien άρχισε να διηγείται την ιστορία ενός συντηρητικού ζευγαριού που χάνεται στο σκοτάδι μιας πολύ βροχερής νύχτας.     Ο αρχικός τίτλος του έργου του O'Brien ήταν "They came from Denton High (Ήρθαν από το Denton High)", αλλά αργότερα μετονομάστηκε στο γνωστό σε όλους μας: The Rocky Horror Show. Το μιούζικαλ ολοκληρώθηκε από τον Richard O'Brien σε στενή συνεργασία με τον Αυστραλό θεατρικό σκηνοθέτη Jim Sharman, ο οποίος έχοντας σκηνοθετήσει τις επιτυχημένες αυστραλιανές παραγωγές του Hair και του Jesus Christ Superstar, είχε αποκτήσει μεγάλη εμπειρία στη σκηνοθεσία των rock μιούζικαλ.     Το Rocky Horror Show ανεβάστηκε αρχικά στο Royal Court Theatre Upstairs του Λονδίνου, ένα μικρό 60θέσιο πειραματικό θέατρο. Η πρώτη αυτή παραγωγή του, την οποία είχε αναλάβει ο Michael White, έκανε πρεμιέρα στις 19 Ιουνίου του 1973. Το cast περιλάμβανε τότε τους Nell Campbell (Columbia), Patricia Quinn (Magenta) και τον Tim Curry ως τον Dr. Frank-N-Furter. Ενώ το μιούζικαλ είχε προγραμματιστεί να προβληθεί για 6 βδομάδες στον συγκεκριμένο χώρο, μετά από έντονες διαμαρτυρίες και παρακλήσεις, το show μεταφέρθηκε στις 14 Αυγούστου του 1973 σε ένα πολύ μεγαλύτερο θέατρο, το Chelsea Classic Cinema.   Στις 31 Οκτωβρίου του 1973 το show αποκτάει μία σταθερή βάση, το 500 θέσεων Kings Road Theatre και συνεχίζει την επιτυχία με sold out παραστάσεις και διθυραμβικές κριτικές. Η London Evening Standard συγκεκριμένα, χαρακτηρίζει το show ως «Το Καλύτερο Μιούζικαλ του 1973».     Τον Μάρτιο του 1974 το Rocky Horror Show επεκτείνει την επιτυχία του και στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Roxy theatre του Los Angeles. Ο Tim Curry συνέχισε να παίζει τον Frank n' Furter ενώ τον Eddie και τον Dr. Scott υποδύεται ο ηθοποιός-τραγουδιστής Marvin Lee Aday, ο γνωστός πλέον Meatloaf. Την παραγωγή στο Los Angeles είχε αναλάβει ο Lou Adler.     Στις 21 Οκτωβρίου του 1974 ξεκινούν τα γυρίσματα της ταινίας του Rocky Horror Picture Show στο Λονδίνο με συμπαραγωγούς τους Michael White και Lou Adler. Ο Tim Curry υποδύεται τον Dr. Frank-N-Furter, η Suzanne Sarandon κάνει το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο ως Janet, ενώ ο Richard O'Brien είναι ο Rif-Raf. Φημολογείται ότι εκείνη την εποχή «έπαιζε» πολύ και το όνομα του Mick Jagger για τον ρόλο του Dr. Frank-N-Futer και της Marianned Faithful για εκείνον της Magenta. Τα γυρίσματα κράτησαν 10 εβδομάδες, ενώ όλη η ταινία κόστισε περίπου $1 εκατομμύριο.     Στις 10 Μαρτίου του 1975 το Rocky Horror Show κάνει πρεμιέρα στο Belasco Theatre του Broadway με τους Tim Curry και Richard O' Brien. Δυστυχώς, παρόλη την επιτυχία που είχε σημειωθεί τα προηγούμενα χρόνια, το έργο δεν τα πήγε πολύ καλά και «κατέβηκε» μετά από 49 μόνο παραστάσεις.     Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Λονδίνο τον Αύγουστο του 1975, αλλά η επιτυχία δεν ήρθε... Τον Σεπτέμβριο του 1975 το Rocky Horror Picture Show δοκιμάζει την τύχη του στο Westwood Theatre στο Los Angeles, αλλά αν και προβλήθηκε σε κάποιες ακόμα πόλεις, το έργο θεωρήθηκε αποτυχία, καθώς δε γνώρισε την αποδοχή που περίμενε...     Αυτή η ιστορία, με το The Rocky Horror Picture Show να προβάλλεται πού και πού χωρίς όμως να προκαλεί την προσοχή του κόσμου, συνεχίστηκε έως την άνοιξη του 1976. Τότε η 20th Century Fox αποφάσισε να το προωθήσει μόνο σε μεταμεσονύχτιες προβολές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εξαπλωθεί πολύ γρήγορα παγκοσμίως η φήμη του ως ένα cult φαινόμενο εντελώς διαφορετικό από ό,τι είχε βγει μέχρι τότε στην ιστορία του κινηματογράφου. Οι μεταμεσονύκτιες προβολές εξελίχθηκαν σε ένα ατελείωτο πάρτι με τους θεατές - φανατικούς πλέον - να ντύνονται όπως οι ήρωες της ταινίας, να τραγουδούν και να χορεύουν ασταμάτητα και να ξέρουν απ' έξω όλους τους διαλόγους. Δε δίσταζαν ούτε να βρέχουν τη σκηνή με τα νεροπίστολά τους και να πετούν χαρτί υγείας και ρύζι όπου απαιτούνταν!!     Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, το Rocky Horror Show πήρε την μορφή που όλοι γνωρίζουμε σήμερα και απέκτησε αυτό το συμμετοχικό στοιχείο που παρασύρει τους θεατές και τους κάνει να νιώθουν κομμάτι της παράστασης.. Είχε έρθει λοιπόν η εποχή που όλοι - μικροί και μεγάλοι - έπρεπε να το είχαν δει έστω μια φορά.. Είχε γίνει "must"...