Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1974. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1974. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2022

VAMPYRES 1974

VAMPYRES 1974

Οι Κόρες Του Δράκουλα

Σκηνοθεσία: José Ramón Larraz

Σενάριο: Diana Daubeney, José Ramón,  Larraz, Thomas Owen

Είδος: Horror ΔΕ 70,

Διάρκεια: 1h 27m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

            Marianne Morris: Fran

Anulka Dziubinska: Miriam (as Anulka)

Murray Brown: Ted

Brian Deacon: John

Sally Faulkner: Harriet

: ichael Byrne: Playboy

Karl Lanchbury: Rupert 

Ένα ζευγάρι από δύο πανέμορφες λέσβιες βρικολακίνες κόβουν βόλτες στην ύπαιθρο της Αγγλίας αναζητώντας τα θύματά τους μεταξύ αντρών και γυναικών για να μπορέσουνε να χορτάσουν της ορέξεις τους για αίμα και σεξουαλικά όργια. Όταν ένα ζευγάρι θα βρεθεί κοντά στο λημέρι των δυο θυμικών βρικολάκων τα πράγματα θα μπερδευτούν πολύ και το παιχνίδι θα ανοίξει επικίνδυνα.

Η συγκεκριμένη ταινία η καλύτερη και ένα συγκεκριμένο διαμάντι από της λίγες ταινίες του είδους που περιέχουν λέσβιες και αυτό από μόνο του την κάνει την ιδιαίτερη και φυσικά λογοκρίθηκε στην Αγγλία αλλά και σε άλλες χώρες λόγο των ερωτικών σκηνών κλπ. Το σενάριο δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας και πρωτοτυπίας και αρχικά βλέπουμε ένα ζευγάρι από δυο λεσβίες στο κρεβάτι που της σκοτώνει κάποιος που δεν ξέρουμε ποιος είναι και στη συνέχεια χωρίς να καταλάβουμε το γιατί αυτές γίνονται βρικόλακες. Στη συνέχεια παρασέρνουν κόσμο και κοσμάκη στην ερωτική και μακάβρια φωλιά τους για να καλύψουν της αχόρταγες ανάγκες τους για αίμα και σεξ μέχρι που εμφανίζεται ένα ζευγάρι κατασκηνωτών ο John και η Harriet και μπερδεύεται το πράγμα. Η ερμηνείες είναι καλές όπως και οι ερωτικές σκηνές των οργίων που είναι εξαιρετικές όπως και μερικές καλές Gore σκηνές .Πραγματικά φανταστική και σπάνια ταινία που όλοι οι οπαδοί του είδους θα την απολαύσουν.

Άξιο αναφοράς είναι πως οι δυο πρωταγωνίστριες είχαν μεγάλη πέραση εκείνα τα χρόνια με την Anulka Dziubinska να ποζάρει ως Miss Μάιος στο Playboy το 1973 και η Marianne Morris να κάνει γυμνή φωτογράφιση στο Μayfair το 1976. 

THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE 1974

THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE 1974

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι

 


Σκηνοθεσία: Tobe Hooper

Σενάριο: Kim Henkel, Tobe Hooper

Είδος: Horror ΔΕ 70,

Διάρκεια: 1h 23m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Marilyn Burns: Sally

Allen Danziger: Jerry

Paul A. Partain: Franklin

William Vail: Kirk

Teri McMinn: Pam

Edwin Neal: Hitchhiker

Jim Siedow: Old Man

 

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι (Πρωτότυπος τίτλος: The Texas Chain Saw Massacre) είναι αμερικανική ταινία τρόμου του 1974 σε παραγωγή και σκηνοθεσία του Τομπ Χούπερ και σενάριο των Χούπερ και Κιμ Χένκελ βασισμένο σε μια ιστορία τους. Πρωταγωνιστούν οι Μέριλιν Μπερνς, Πολ Α. Πάρτεν, Έντγουιν Νιλ, Τζιμ Σάιντοου και Γκούναρ Χάνσεν.

Η υπόθεση αναφέρεται σε μια ομάδα φίλων που πέφτουν θύματα μιας οικογένειας κανίβαλων ενώ πηγαίνουν να επισκεφτούν ένα παλιό σπίτι. Η ταινία διαφημίστηκε ως βασισμένη σε αληθινά γεγονότα για να προσελκύσει ένα ευρύτερο κοινό και να λειτουργήσει ως σχόλιο για το πολιτικό κλίμα της εποχής. Αν και ο χαρακτήρας του Λέδερφεϊς και κάποιες λεπτομέρειες της ιστορίας εμπνεύστηκαν από τα εγκλήματα του δολοφόνου Εντ Τζέιν, η πλοκή του είναι σε μεγάλο βαθμό φανταστική.

Ο Χούπερ παρήγαγε την ταινία με λιγότερα από 140.000 δολάρια (700.000 προσαρμοσμένα στον πληθωρισμό)[2] και χρησιμοποίησε ένα καστ σχετικά άγνωστων ηθοποιών που προερχόταν κυρίως από το κέντρο του Τέξας, όπου γυρίστηκε η ταινία. Ο περιορισμένος προϋπολογισμός ανάγκασε τον Χούπερ να κινηματογραφεί πολλές ώρες επτά ημέρες την εβδομάδα, ώστε να μπορεί να τελειώσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να μειώσει το κόστος ενοικίασης εξοπλισμού. Λόγω του βίαιου περιεχομένου της ταινίας, ο Χούπερ δυσκολεύτηκε να βρει διανομέα, αλλά τελικά συμφώνησε με τον Λουί Περάνο της Bryanston Distributing Company. Ο Χούπερ αναγκάστηκε να περιορίσει τις βιαίες σκηνές με την ελπίδα να εξασφαλίσει μια θετική βαθμολογία, αλλά η Ένωση Κινηματογράφου της Αμερικής (MPAA) την αξιολόγησε αρνητικά. Η ταινία αντιμετώπισε παρόμοιες δυσκολίες διεθνώς.

"Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι" απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες και πολλές αίθουσες σταμάτησαν την προβολή της ταινίας ως απάντηση σε καταγγελίες για τη βία της. Αν και αρχικά είχε μικτή υποδοχή από τους κριτικούς, ήταν εξαιρετικά κερδοφόρα, με εισπράξεις πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια στο εγχώριο box office, ισοδύναμο με περίπου 150,8 εκατομμύρια δολάρια το 2019, πουλώντας πάνω από 16,5 εκατομμύρια εισιτήρια το 1974. Έκτοτε έχει αποκτήσει φήμη ως μια από τις καλύτερες και με τη μεγαλύτερη επιρροή ταινίες τρόμου. Της αποδίδεται επίσης η δημιουργία πολλών στοιχείων που είναι κοινά στο είδος σλάσερ, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ηλεκτρικών εργαλείων ως όπλων δολοφονίας, του χαρακτηρισμού του δολοφόνου ως μεγάλης, ογκώδους, απρόσωπης φιγούρας και της δολοφονίας των θυμάτων. Η επιτυχία της οδήγησε σε ένα φρανσζάιζ από σίκουελ, πρίκουελ, ριμέικ, κόμικς και βιντεοπαιχνίδια που συνέχισε την ιστορία του Λέδερφεϊς και της οικογένειάς του. 

Lisa and the Devil 1974

Lisa and the Devil 1974

Η Λίζα και ο σατανάς


Σκηνοθεσία: Mario Bava

Σενάριο: Mario Bava, Alfredo Leone, Giorgio Maulini

Είδος: Horror ΔΕ 70, Mystery

Διάρκεια: 1h 35m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Telly Savalas: Leandro

Elke Sommer: Lisa Reiner / Elena

Sylva Koscina: Sophia Lehar

Alessio Orano: Max

Gabriele Tinti: George

Kathleen Leone: Tourist (as Kathy Leone)

Eduardo Fajardo: Francis Lehar

 

Η Lisa κατά την διάρκεια της ξενάγησής της σε έναν αρχαιολογικό χώρο της Ισπανίας, χάνεται στα στενά και ανακαλύπτει έναν φανταστικό κόσμο του παρελθόντος, αδυνατώντας πλέον να επανέλθει εγκαίρως στην πραγματικότητα ή τουλάχιστον σε αυτό που αποκαλεί η ίδια πραγματικότητα...

Μια από τις τελευταίες και καλύτερες δουλειές του Mario Bava, ήταν η αριστουργηματική ταινία του 1974, «Lisa and the Devil». Ύστερα από την επιτυχία της ταινίας αλλά και του -αμερικάνικης παραγωγής- «The Exorcist» (1973), ο παραγωγός Alfredo Leone και ο γιός του Bava, Lamberto (εξίσου καταξιωμένος σκηνοθέτης του ιταλικού horror), θέλησαν να δώσουν μια άλλη διάσταση στην ταινία, προσθέτοντας στον βασικό χαρακτήρα μια πιο «δαιμονισμένη» πτυχή, την αμέσως επόμενη χρονιά, στο «The House of Exorcism» (με σκηνές από την αυθεντική ταινία, «Lisa and the Devil»).

Ένα τουριστικό γκρουπ καταφθάνοντας στο Τολέδο της Ισπανίας, ξεναγείται στα αξιοθέατα της πόλης, ενώ μία τουρίστρια, η Lisa (Elke Sommer), αποστασιοποιείται από το πλήθος για να μεταβεί σε ένα μαγαζί με τουριστικά, εκεί γύρω. Έπειτα χάνεται, ωστόσο τα ίχνη της ακολουθούνται από έναν μυστηριώδη άντρα (Telly Savalas) που τυχαίνει να έχει τρομακτική ομοιότητα με μια τοιχογραφία απεικόνισης του διαβόλου, που είχε προηγουμένως πέσει στα μάτια της. Λίγο αργότερα, την πλησιάζει ένας άγνωστος μυστακοφόρος άντρας (εξίσου πανομοιότυπος αυτή την φορά με την κούκλα που κουβαλούσε μαζί του εκείνος ο αινιγματικός άντρας που μονίμως εμφανίζεται στον δρόμο της), τον οποίο απωθεί τρομαγμένη, με αποτέλεσμα την πτώση και ύστερα τον (πιθανό προς το παρόν) θάνατο του.

Η πρωταγωνίστρια αρκετά απομακρυσμένη πλέον από οποιοδήποτε ίχνος γνώριμου περιβάλλοντος, βρίσκει ένα ζευγάρι το οποίο συμφωνεί με τον σοφέρ τους να την μεταφέρουν στο ξενοδοχείο της. Το αυτοκίνητο όμως, τελικά καταρρέει μπροστά σε μια έπαυλη, όπου ως μπάτλερ δουλεύει εκείνος ο μυστηριώδης τύπος που είναι ολόιδιος με την τοιχογραφία, συστηνόμενος ως Leandro. Ο νεαρός Maximiliam (ιδιοκτήτης της έπαυλης), επιδιώκει να πείσει την Lisa και το ζευγάρι με τον σοφέρ, να μείνουν μαζί με εκείνον και την Κόμισα -την τυφλή μητέρα του- στο «φτωχικό» τους. Εκείνη, παρά τους ενδοιασμούς της επιλέγει να περάσει το βράδυ της εκεί, μέχρι να βρει τρόπο να γυρίσει πίσω. Από εδώ και ύστερα, ξεκινάει ένα ταξίδι φαντασίας δίχως τέλος για την ηρωίδα, που δεν είναι σίγουρη εάν πρόκειται για μια εξερεύνηση του παρελθόντος, με αναγεννησιακό άρωμα και πληθώρα όμορφων αναμνήσεων μιας άγνωστης ζωής ή για την διαδρομή της από το καθαρτήριο προς… την κόλαση!

Η πρωτότυπη μορφή της ταινίας δεν κυκλοφόρησε ποτέ στις ιταλικές κινηματογραφικές αίθουσες, παρά αλλοιώθηκε αρκετά ώστε να την έχουμε πλέον στα χέρια μας.

Αγαπημένη θεματολογία του Mario Bava, αποτελεί η αναζήτηση της έννοιας της μετενσάρκωσης και χαρακτηριστικό του, δύο ηρωίδες, μια από το παρελθόν και μια από το μέλλον που μοιράζονται μια συγκλονιστική ομοιότητα. Στο «Lisa and the Devil» ακολουθεί μια σειρά δολοφονιών, που δεν αποτελούν κανένα μυστήριο ως προς την ταυτότητα του δολοφόνου, αφού κατά κάποιο τρόπο οι χαρακτήρες εν τέλει αλληλοσκοτώνονται, αλλά ως προς τα αναπάντητα ερωτήματα, που η απάντηση τους απαιτεί την καταφυγή στο παραφυσικό. Η Lisa είναι πράγματι ολόμοια με την πρώην ερωμένη του Maximiliam, την Elena, ένα μισητό για την Κόμισα πρόσωπο, καθώς διατηρούσε παράνομη σχέση με τον δεύτερο σύζυγο της, Carlos (ο άντρας με το μουστάκι). Ο Maximiliam, αποφασισμένος να αποκαλύψει στην Lisa το μυστικό του, την οδηγεί στο «κρυμμένο» δωμάτιο, όπου θα αντικρίσει την νεκρή σκελετωμένη Elena. Αφού την αφήσει λιπόθυμη, την βιάζει δίπλα στο πτώμα ενώ στα αυτιά του ηχεί το χλευαστικό «κακάρισμα» της πεθαμένης αγαπητικιάς του, σε μια σουρεαλιστική νεκροφιλική σκηνή, περιτυλιγμένη με μια γλυκιά μελωδία που παραπέμπει σε ισπανόφωνο ρομάντζο.

O Telly Savalas, μας χαρίζει μια καθηλωτική ερμηνεία, με κωμική και ταυτόχρονα αποπνικτικά επιβλητική διάθεση, υποδυόμενος -την δικαιολογημένα απολαυστικότερη φυσιογνωμία της ταινίας- τον Leandro. Ένα από τα πλέον ανατριχιαστικά του γνωρίσματα, είναι ότι έχει στην κατοχή του μια συλλογή από κούκλες (ομοιώματα) δικής του κατασκευής, που η καθεμία αντιστοιχεί σε κάθε πρόσωπο της ιστορίας. Αφήνει την αίσθηση ότι είναι πάντοτε και παντού παρόν και ότι συνομιλεί με το κοινό, το οποίο είναι κατά έναν τρόπο, συνένοχο στα εγκλήματα που μοιάζει σαν να προκαλεί ο ίδιος, παρότι στην πραγματικότητα αυτό δεν επιβεβαιώνεται ποτέ. Πρόκειται για ένα πρόσωπο εξαιρετικά μυστηριώδες που αξίζει να αναλύσει κανείς μέχρι και την τελευταία σπιθαμή, και στην προκειμένη περίπτωση μέχρι και το τελευταίο καρέ, που θα πιάσεις την κλεφτή υπονοούμενη ματιά στον θεατή, στα πλάνα που αντανακλάται η όψη του (στην λίμνη κατά την διάρκεια της συζήτησης του με τον σοφέρ και στο -λουσμένο από κόκκινο κρασί- πάτωμα της τραπεζαρίας την ώρα του δείπνου).

Μετά την επική σκηνή νεκρολαγνείας και της επακόλουθης (ενός διαπληκτισμού ανάμεσα στον Maximiliam και την Κόμισα), η πρωταγωνίστρια ξυπνάει με το γυμνό της σώμα αλλά και ολόκληρη την έπαυλη τυλιγμένα στα φυτά, απεικονίζοντας ένα σύγχρονο «Κήπο της Εδέμ». Στο αμέσως επόμενο πλάνο, βγαίνει από το σπίτι με την αρχική της ενδυμασία, το οποίο έχει πια μετατραπεί σε μια πελώρια ζούγκλα από «πεθαμένα» φυτά και μισοσπασμένα αγάλματα, σε μια ξέθωρη εικόνα ονειρικής υπόστασης. Στην τελευταία σκηνή, η Lisa βρίσκεται ολομόναχη σε ένα ολόκληρο αεροπλάνο, ενώ στην συνέχεια θα ανακαλύψει ότι συνεπιβάτες της είναι το ζευγάρι και ο σοφέρ τους, ο Carlos, ο Maximiliam και η Κόμισα και τέλος, ότι πιλότος είναι ο Leandro (the devil).

Το «Lisa and the devil» είναι αναντίρρητα ένα έργο πολλών αναγνώσεων, στο οποίο ο Bava εννοεί πολλά, αλλά ταυτόχρονα ίσως και τίποτα. H Lisa, ερχόμενη για τα μουσεία, τις τοιχογραφίες και όλων των ειδών τα ανθρώπινα έργα της αρχέγονης Ισπανίας, μπαίνει ως «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» σε μια τρύπα ενός σύμπαντος, με αναγεννησιακά αγάλματα, χαλασμένα ρολόγια και μια ξεθωριασμένη πλέον αίγλη. Η αριστοκρατική έπαυλη με το πέρασμα των λεπτών της ταινίας, χάνει την λάμψη της και από ένα εντυπωσιακό «ανάκτορο» γεμάτο ζωή, καταλήγει μισογκρεμισμένο και σκοτεινό, σαν ένα παρατημένο μνημείο. Στην διάρκεια μιας νύχτας, οι χαρακτήρες μένουν αναλλοίωτοι, ενώ το σκηνικό «καταρρέει», σε μια εφιαλτική απεικόνιση του στατικού παρελθόντος, το οποίο τόσο πολύ αγαπάμε να αναπολούμε. 

IT'S ALIVE 1974

IT'S ALIVE 1974

Το Τέρας Είναι Ζωντανό


Σκηνοθεσία: Larry Cohen

Σενάριο: Larry Cohen

Είδος: Horror ΔΕ 70,

Διάρκεια: 1h 3m

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

John P. Ryan: Frank (as John Ryan)

Sharon Farrell: Lenore

Andrew Duggan: The Professor

Guy Stockwell: Bob Clayton

James Dixon: Lt. Perkins

Michael Ansara: The Captain

Robert Emhardt: The Executive

 

Το δεύτερο παιδί της οικογένειας Davies γεννιέται με σημαντικές παραμορφώσεις και μεταλλάξεις και με μεγάλη δίψα για αίμα. Το φονικό βρέφος το σκάει από το μαιευτήριο, ενώ η αστυνομία εξαπολύει κυνηγητό στην πόλη για την εξόντωσή του, ενώ η μητέρα του προσπαθεί να το προστατεύσει.

Όπως οι περισσότερες ταινίες του Larry Cohen εκείνης της περιόδου, έτσι και το ITS ALIVE σήμερα θεωρείται από του περισσότερους μια κλασσική cult ταινία. Δυστυχώς, όπως πολλές άλλες ταινίες της εποχής, έτσι και το ITS ALIVE σήμερα μοιάζει λιγότερο φρέσκο και απρόβλεπτο όπως πριν μερικά χρόνια, παρόλη την άψογη ψηφιακά επεξεργασμένη εικόνα στις σημερινές DVD εκδόσεις που κάνει τις παλιές VHS εκδόσεις να μοιάζουν με κακόγουστο αστείο.

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι οι b-μουβάδες δεν θα διασκεδάσουν ή θα απογοητευτούν βλέποντάς το. Μάλλον το αντίθετο, γιατί παρόλη την πρόωρη γήρανσή του, το ITS ALIVE έχει τον απαραίτητο χαβαλέ για να εξασφαλίσει 90 λεπτά άμυαλης ψυχαγωγίας.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ίσως να μην είναι και τόσο άμυαλος, μιας και ο Cohen φροντίζει από νωρίς να δώσει έμφαση στο κοινωνικό μήνυμα της ιστορίας. Αυτή, με τη σειρά της είναι αρκετά απλή. Ένα ζευγάρι περιμένει το δεύτερο παιδί τους, αλλά τελικά αυτό προκύπτει ένα εξαιρετικά βίαιο παραμορφωμένο τερατάκι, που με το που πρωτοβγαίνει στον κόσμο καθαρίζει ολόκληρο το συνεργείο γιατρών και νοσοκόμων που το έφεραν στη ζωή.

Η συντηρητική κοινωνία στην οποία γεννήθηκε το τέρας δεν μπορεί να συγχωρήσει ένα τέτοιο ατόπημα από τους Davies και τους διαπομπεύει σε κάθε ευκαιρία μέσω των τοπικών ΜΜΕ, σε σημείο που κάνει τον πατέρα του βρέφους (John P. Ryan) να αρνείται πεισματικά ότι το τέρας είναι το αίμα του και μάλιστα ηγείται και της αποστολής εύρεσης και εξόντωσής του.

Η μητέρα (Sharon Farrell) όμως έχει διαφορετική άποψη και φυγαδεύει από τον όχλο το τερατάκι, το οικογενειακό ένστικτο του οποίου το οδηγεί στο πατρικό του, αφού πρώτα εξολοθρεύει όποιον τύχει στο δρόμο του.

Ο Cohen αφήνει να εννοηθεί ότι το τέρας ήταν αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης παρέμβασης του ανθρώπου στη φύση με ραδιενεργές ουσίες και γενικότερα βλαβερά χημικά. Αυτή, όμως, δεν είναι και η άποψη των βοηθητικών χαρακτήρων στην ταινία, που μοιάζουν να το ρίχνουν προσωπικά στο καθ’ όλα φυσιολογικό ζευγάρι των Davies.

Αποτέλεσμα η απροκάλυπτη διαπόμπευση τους στα ΜΜΕ, τα οποία αμέσως δίνουν στη δημοσιότητα όλες τις αιματοβαμμένες λεπτομέρειες της υπόθεσης, συμπεριλαμβανομένου και του πλήρους ονόματος και στοιχείων των Davis! Τυπική αντιμετώπιση του διαφορετικού από την σούπερ- συντηρητική Αμερικάνικη κοινωνία, έστω και σε λίγο υπερβολικό βαθμό από τον Cohen.

Πριν απ΄ αυτό, ο καλός γιατρός στο μαιευτήριο δηλώνει ευθαρσώς στη μητέρα του παιδιού, ότι «όπως κάθε ζώο, το τερατάκι προσπαθεί να επιβιώσει», μια δήλωση που δεν μπορεί να χωνέψει εύκολα ο καταρρακωμένος πατέρας, που προσπαθεί μάταια να καταλάβει τι έφταιξε για αυτή τη συμφορά.

Ανάμεσα στα κοινωνικά σχόλια έχουμε και αρκετά ενδιαφέρουσες σκηνές επιθέσεων του μικρού τέρατος σε διάφορους άτυχους, χωρίς όμως να βλέπουμε το ίδιο στην ολότητά του, παρά μόνο προς το φινάλε, που και πάλι ο Cohen φροντίζει να μην κάνει την αποκάλυψη που ίσως να τίναζε στον αέρα όλη την ατμόσφαιρα και την αίσθηση απειλής που αναδύει το μικρό, αλλά θανατηφόρο πλασματάκι.

Αυτό το κόλπο μοιάζει να λειτουργεί αρκετά καλά και με τον τρόπο που θέλει ο σκηνοθέτης, ο οποίος προσπαθεί με τη χρήση έντονων ηχητικών εφέ και γρήγορων παιχνιδιών της κάμερας να πάρει λίγο τη δόξα από την εμφάνιση και την αιματηρή δράση του μικρού. Τελικά το στοιχείο που δημιουργεί και συντηρεί τον όποιο τρόμο της ιστορίας είναι η προσμονή του κοινού να αντικρίσει το πλάσμα που αμέσως ξένισε και τους πιο αξιοσέβαστους πολίτες στην κοινότητα.

Κατά τ’ άλλα έχουμε κάποια αναπόφευκτα cheesy σκηνικά και διαλόγους, αλλά και ορισμένα νεκρά σημεία, που πάντως δεν είναι πολλά ούτε ιδιαίτερα ενοχλητικά για να δικαιολογήσουν γκρίνια από μέρους μου.

Ο Larry Cohen γύρισε το ITS ALIVE σχεδόν ταυτόχρονα με μια blaxploitation ταινία που δούλευε την εποχή, το HELL UP IN HARLEM, παρόλα αυτά η ταινία μοιάζει αρκετά προσεκτικά δουλεμένη, ενώ ο προϋπολογισμός δεν φανερώνει το πόσο μικρός είναι στην πραγματικότητα. Οι αρκετά συντηρητικές σκηνές gore δεν προκαλούν αίσθηση, αλλά μάλλον μπήκαν για να δώσουν έναν πιο πικάντικο τόνο στα ούτως ή άλλως πικάντικα δρώμενα.

Γενικά καλό και γρήγορο γλέντι, παρόλα τα «βαριά» κοινωνικά μηνύματα, που συνάντησε και δύο συνέχειες, τα IT LIVES AGAIN και ITS ALIVE 3: ISLAND OF THE ALIVE και τα δύο επίσης σκηνοθετημένα από τον Larry Cohen. 

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2021

Murder on the Orient Express 1974

Murder on the Orient Express 1974

Φόνος στο Όριεντ Εξπρές

Σκηνοθεσία: Sidney Lumet

Σενάριο: Albert Finney, Lauren Bacall, Ingrid Bergman,

Είδος: Crime, Drama, Mystery

Διάρκεια: 2h 8min

Γλώσσα: Αγγλικά

Παίζουν:

Albert Finney: Hercule Poirot

Lauren Bacall: Mrs. Hubbard

Martin Balsam: Bianchi

Ingrid Bergman: Greta

Jacqueline Bisset: Countess Andrenyi

Jean-Pierre Cassel: Pierre (as Jean Pierre Cassel)

Sean Connery: Col. Arbuthnot

 

Σε μία από τις μεγαλύτερες εκδοτικές επιτυχίες της Αγκάθα Κρίστι και στη διασημότερη περιπέτεια του Ηρακλή Πουαρό, ο Βέλγος οξυδερκής ντετέκτιβ καλείται να λύσει το αίνιγμα της δολοφονίας ενός μυστηριώδους επιχειρηματία που γίνεται μέσα στο «Οριάν Εξπρές», το οποίο έχει ακινητοποιηθεί στη χιονισμένη Γιουγκοσλαβία. Καθένας από τους επιφανείς επιβάτες του πολυτελούς τρένου κρύβει τους δικούς του λόγους για να θεωρηθεί ύποπτος.

Το καλογραμμένο αυτό μυστήριο με το πρωτότυπο φινάλε μεταφέρθηκε το 1974 στη μεγάλη οθόνη, σε μια υποδειγματική παραγωγή, προσεγμένη από την πρώτη μέχρι την τελευταία λεπτομέρειά της: σεναριακή διασκευή από τον οσκαρικό Πολ Ντεν του «Ο Κατάσκοπος που Γύρισε Από το Κρύο», πρωτοκλασάτο τεχνικό επιτελείο, σκηνοθετική στιβαρότητα από έναν ευρηματικό Σίντνεϊ Λιούμετ («Οι 12 Ένορκοι», «Σκυλίσια Μέρα») κι ένα ονειρεμένο all star cast, με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν να κερδίζει Όσκαρ β΄ ρόλου από τις συνολικά έξι υποψηφιότητες της ταινίας. Μια υποδειγματική διασκευή ενός αρχετυπικού whodunit, η καλύτερη σινε-μεταφορά βιβλίου της Αγκάθα Κρίστι μετά τον «Μάρτυρα Κατηγορίας» του Μπίλι Γουάιλντερ.



 

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Heidi 1974

Heidi 1974
Χάιντι, το κορίτσι των Άλπεων



Την ξέρετε κι αυτήν. Την έλεγαν Χάιντι. Εμπνευσμένη ηρωίδα από το βιβλίο της Ελβετίδας Johanna Spyri το 1880!! Το 1974 έγινε σειρά κινουμένων σχεδίων (52 επεισοδίων) στην Ιαπωνία με τίτλο "Χαίντι, το κορίτσι των Άλπεων" και κυκλοφόρησε μεταγλωττισμένο σε πάνω από 30 γλώσσες ανά τον κόσμο. Κάπου στη δεκαετία του '80, έπαιξε και στην Ελλάδα μεταγλωττισμένο φυσικά.
Η Χάιντι είναι ιαπωνική σειρά άνιμε παραγωγής 1974, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Γιοχάνα Σπίρι. Αφηγείται τα παιδικά χρόνια ενός ορφανού κοριτσιού που μεγαλώνει στις Ελβετικές Άλπεις μαζί με τον κτηνοτρόφο παππού της, σκορπώντας τη χαρά και την αισιοδοξία σε όσους βρίσκονται γύρω της.
Η σειρά έκανε πρεμιέρα στην ιαπωνική τηλεόραση στις 6 Ιανουαρίου του 1974 και αποτελούνταν από 52 εβδομαδιαία επεισόδια. Στη συνέχεια προβλήθηκε μεταγλωττισμένη σε δεκάδες χώρες, εκτοξεύοντας την καριέρα των Ισάο Τακαχάτα (σκηνοθεσία) και Χαγιάο Μιγιαζάκι (σχεδιασμός χώρων-τοπίων), οι οποίοι τις επόμενες δεκαετίες θα γνώριζαν παγκόσμια φήμη για τη διασκευή κλασικών έργων της παιδικής λογοτεχνίας σε άνιμε.
Η σειρά χωρίζεται σε τέσσερις θεματικές ενότητες:
Επεισόδια 1-17: Η Χάιντι εγκαταλείπεται από τη θεία Ντέτε στον παππού, ο οποίος ζει απομονωμένος με τις κατσίκες του. Παρέα με τον παππού και το μικρό βοσκό Πέτερ, ανακαλύπτει τις ομορφιές της φύσης και μαθαίνει να επικοινωνεί με τα ζώα.
Επεισόδια 18-33: Η θεία Ντέτε παίρνει με πονηρό τρόπο τη Χάιντι στην Φρανκφούρτη και την τοποθετεί στο σπίτι του πλούσιου εμπόρου Ζέσεμαν. Αυτός αναζητά μια ψυχοκόρη για να κάνει παρέα στην κόρη του Κλάρα, η οποία για κάποιον ανεξήγητο λόγο αδυνατεί να περπατήσει. Αν και τα δύο κορίτσια αναπτύσσουν αδελφική φιλία, η Χάιντι πάντα νοσταλγεί τη ζωή στο χωριό.
Επεισόδια 34-40: Η Χάιντι επιστρέφει στις Άλπεις. Ο παππούς βγαίνει από την αυτοαπομόνωση και πιάνει ένα σπίτι στο χωριό, ώστε η μικρή να παρακολουθήσει το σχολείο. Με το τέλος της σχολικής χρονιάς επιστρέφουν στην αγροικία, όπου δέχονται επίσκεψη απ' το γιατρό της Κλάρας. Ο παππούς εγγυάται προσωπικά στο γιατρό για την ασφάλεια της Κλάρας, εάν της επιτραπεί να επισκεφτεί τις Άλπεις.
Επεισόδια 41-52: Χάιντι, Κλάρα και Πέτερ περνούν μαζί το καλοκαίρι στο βουνό. Προς το τέλος των διακοπών, η Κλάρα καταφέρνει επιτέλους να σταθεί στα πόδια της! Η ιστορία κλείνει με την Κλάρα να επιστρέφει στην Φρανκφούρτη και τους Χάιντι και Πέτερ να ονειρεύονται το επόμενο καλοκαίρι.



Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Chinatown 1974


Chinatown 1974

 Ετος: 1974
Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Σενάριο: Robert Towne
Παίζουν: Jack Nicholson, Faye Dunaway, John Huston, Perry Lopez, John Hillerman, Darrell Zwerling, Diane Ladd


Πέντε χρόνια μετά την άγρια δολοφονία της γυναίκας του, ο Roman Polansk χαρίζει στην Αμερική το καλλίτερό της Νέο-noir film.
Μεγάλη συμβολή σ’αυτό θα παίξει το υπέροχο σενάριο (oscar καλλίτερου σεναρίου) του Robert Towne, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Πράγματι, με την κλοπή γης και νερού από τους αγρότες της περιοχής, κατορθώθηκε η ανάπτυξη από το πουθενά της πόλης του Los Angeles στη μέση της ερήμου.
Το να έχεις στη διάθεσή σου δυο ηθοποιούς σαν τον Jack Nicholson και την Faye Dunaway και μόνους τους να τους αφήσεις να κάνουν ότι τους κατέβει, θα κάνουν μια επιτυχία. Αν μάλιστα τους καθοδηγεί ένας Roman Polanski που έχει στα χέρια του ένα τέτοιο εμπνευσμένο σενάριο, τότε η δημιουργία ενός αριστουργήματος δεν είναι δύσκολη υπόθεση.

Χαρακτηριστική ατάκα του έργου:
Noah Cross (John Huston): “Φυσικά και είμαι σεβαστός. Πολιτικοί, άσχημα κτίρια και πόρνες, όλα γίνονται σεβαστά αν αντέξουν για αρκετό χρονικό διάστημα…”

Από ορισμένους ασκείται κάποια κριτική ή και παράπονο, γιατί η ταινία - όπως και πολλές ταινίες του Roman Polanski – δεν τελειώνει με τον θρίαμβο του καλού επί του κακού.
Γιατί βρε παιδιά;
Μήπως στην πραγματική ζωή που ζούμε, τα πράγματα είναι διαφορετικά;