DER LETZTE MANN 1924

DER LETZTE MANN 1924

Ο τελευταίος των ανθρώπων

Σκηνοθεσία: F.W. Murnau

Σενάριο: Carl Mayer

Είδος: Drama

Διάρκεια: h 17min

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Παίζουν:

Emil Jannings = Θυρορός ξενοδοχείου

Maly Delschaft = Η ανιψιά του

Max Hiller =            Ο γαμπρός της

Emilie Kurz = Θεία του γαμπρού

Hans Unterkircher = Μάνατζερ του ξενοδοχείου

Μία από τις καλύτερες ταινίες του βωβού κινηματογράφου αποτελεί η ταινία Der Letzte Mann παραγωγής 1924 του Friedrich Wilhelm Murnau, του δημιουργού του πιο γνωστού σας Νοσφεράτου. Βρισκόμαστε στη μεταπολεμική Γερμανία και παρακολουθούμε την ιστορία ενός ηλικιωμένου θυρωρού πολυτελούς ξενοδοχείου, ο οποίος καμαρώνει ιδιαίτερα για τη δουλειά του. Όταν όμως υποβιβαστεί λόγω ηλικίας και πιάσει δουλειά στο υπόγειο του ξενοδοχείου, στις τουαλέτες, τότε θα τον κυριεύσει η απόγνωση.

Στον ύστατο ξεπεσμό, όταν θα έχει σκεφτεί ακόμα και την αυτοκτονία, τα πράγματα θα αλλάξουν από μια αναπάντεχη κληρονομιά και το χάπι-εντ θα λυτρώσει τον ήρωά μας (και τους θεατές). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τον Emil Jannings, τον μεγαλύτερο ίσως Γερμανό ηθοποιό της εποχής εκείνης. Ο Murnau, αποφεύγοντας τη χρήση των μεσότιτλων, προσπάθησε (επιτυχημένα θα λέγαμε) να δημιουργήσει μια ταινία που αφηγείται την ιστορία της μέσα από τις εικόνες, με τη δύναμη της κάμερας και μόνο.

Ο Friedrich Wilhelm Murnau αναμιγνύει τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία με τον αντικειμενικό ρεαλισμό, επηρεασμένος από το σεναριογράφο Carl Mayer και τη λεγόμενη σχολή "Kammerspiel". Μια σχολή που επικεντρωνόταν στην καθημερινή ζωή και ψυχολογία των μικρών ανθρώπων, αποτυπώνοντας τον κυνισμό και την απογοήτευση της Γερμανίας του μεσοπολέμου, του πληθωρισμού και των μεγάλων κοινωνικών αντιθέσεων.

Ζήσης Μπαρτζώκας

Gosta Berlings Saga 1924

Gosta Berlings Saga 1924

Η εξιλέωση του Γκόστα Μπέρλινγκ

Σκηνοθεσία: Mauritz Stiller

Σενάριο: Ragnar Hyltén-Cavallius, Selma Lagerlöf

Είδος: Drama, Romance

Διάρκεια: 3h 3min

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Παίζουν:

Lars Hanson = Gösta Berling

Sven Scholander =             Sintram

Ellen Hartman-Cederström = Märtha Dohna

Mona Mårtenson = Ebba Dohna

Torsten Hammarén = Henrik Dohna

Greta Garbo = Elizabeth Dohna

Ταινία σε 10 πράξεις

Ο Γκόστα Μπέρλινγκ είναι ένας καθαιρεμένος ιεράς, όπου οι επαναστατικές του απόψεις εκφράζουν υψηλό ιδεαλισμό. Η ζωή του και ιδιαίτερα η ερωτική είναι μια σειρά από περιπέτειες.

Πολύ σημαντική ταινία για τον σουηδικό βωβό κινηματογράφο και η καλύτερη του Mauritz Stiller. Ο κόσμος πλέον την θυμάται περισσότερο επειδή αποκάλυψε το ταλέντο της Greta Garbo, η οποία μέσα σε δύο χρόνια βρέθηκε στο Χόλιγουντ. Τον ίδιο δρόμο πήρε και ο σκηνοθέτης.

Η ταινία βασίζεται στο πρώτο και βραβευμένο με Νόμπελ βιβλίο της Selma Lagerlof η οποία είναι σήμερα περισσότερο γνωστή για το θαυμαστό ταξίδι του Νιλσ Χόλγκερσον . Εκδόθηκε το 1891 και ανήκει στον σουηδικό νέο-ρομαντισμό. Όμως, χρησιμοποιεί και υπερφυσικά στοιχεία και μπορεί να αναχθεί σε μαγικού ρεαλισμού. Οι πηγές αυτών των στοιχείων παραπέμπουν στην ισλανδική μυθολογία.

Ο Γαίστα Μπέρλιγκ είναι ένας τυπικός χαρακτήρας στο σύμπαν της Λάγκερλεφ: είναι χαρισματικός και κερδίζει εύκολα την αγάπη αντρών και γυναικών, είναι όμως ταυτόχρονα αυτοκαταστροφικός και καταδικασμένος στην αποτυχία.

Girl Shy (1924)

Girl Shy (1924)

Ο Ντροπαλός

Σκηνοθέτες: Fred C. Newmeyer και Sam Taylor

Συγγράφεις: Sam Taylor, Ted Wilde

Είδος: Comedy, Romance, Silent - Διάρκεια: 87 λεπτά

Με τους:

Harold Lloyd = Harold Meadows

Jobyna Ralston = Mary Buckingham

Richard Daniels = Jerry Meadows

Carlton Griffin = Ronald De Vore

Ο Ντροπαλός, είναι μια βωβή ταινία κωμωδίας του 1924 με πρωταγωνιστές τους Harold Lloyd και Jobyna Ralston. Συγγραφείς  του σεναρίου είναι οι Sam Taylor, Tim Whelan και ο Ted Wilde και σκηνοθετήθηκε από τους  Fred C. Newmeyer και Sam Taylor.

Ο Harold Meadows (Harold Lloyd) ,είναι μαθητευόμενος ράφτης στον θείο του, στο Little Bend της Καλιφόρνιας. Είναι τόσο ντροπαλός με τις γυναίκες που τραυλίζει όταν πρέπει να μιλήσει μαζί τους. Για να σταματήσει το τραύλισμά του, ο θείος του πρέπει να φυσήξει με μια σφυρίχτρα. Παρ 'όλα αυτά, ο Χάρολντ γράφει ένα βιβλίο  που απευθύνεται στους νέους άνδρες με τίτλο "Τα μυστικά του να κάνεις έρωτα", στο οποίο περιγράφει λεπτομερώς τις φανταστικές του περιπέτειες με διαφορετικούς τύπους νεαρών γυναικών, όπως την γυναίκα τύπου "βαμπίρ, την "παλαβιάρα" και άλλους δημοφιλείς τύπους γυναικών της εποχής. Κάποια στιγμή  παίρνει το τρένο για να δει έναν εκδότη στο Λος Άντζελες.

Την ίδια μέρα, η πλούσια νεαρή Mary Buckingham (Jobyna Ralston), επιβιβάζεται στο ίδιο τραίνο, αφού το αυτοκίνητό της έπαθε βλάβη στο Little Bend. Σκυλιά δεν επιτρέπεται να επιβιβαστούν στο τραίνο, οπότε κρύβει το σκυλάκι της κάτω από το σάλι της, αλλά το τετράποδο πηδάει έξω από το τραίνο, τρομαγμένο καθώς η αμαξοστοιχία ξεκινά. Ο Χάρολντ περιμαζεύει και σώζει το σκυλάκι της και βοηθά την Μαίρη να το κρύψει από τον ελεγκτή. Αυτή μετά βλέπει τα χειρόγραφά του και του ερωτά περί τίνος πρόκειται. Αυτός αρχίζει να της λέει για το βιβλίο του, και από τον ενθουσιασμό του ξεπερνά το πρόβλημα του τραυλισμού του. Είναι τόσο απορροφημένοι ο ένας στον άλλο που κανείς τους δεν κατάλαβε ότι η αμαξοστοιχία έχει φτάσει στον τελικό προορισμό της και όλοι οι άλλοι έχουν κατέβει. Η Μαίρη επιστρέφει στο σπίτι και απορρίπτει για μία ακόμη φορά την πρόταση γάμου από τον επίδοξο μνηστήρα Ronald De Vore, έναν πλούσιο άνδρα σχεδόν της διπλάσιας ηλικίας της.

                             

Η Μαίρη, μετά την επιδιόρθωση του αυτοκινήτου της σκόπιμα παρακάμπτει επανειλημμένα την διαδρομή της και περνά από το Little Bend, ελπίζοντας να δει τον Harold και πάλι. Σε μία τέτοια διαδρομή η Μαίρη έχει μαζί της τον Ρόναλντ και πάνε βόλτα. Οι αυταρχικές παρατηρήσεις αυτού εκνευρίζουν την Μαίρη, με αποτέλεσμα αυτή πάνω στον εκνευρισμό της να ρίξει το αυτοκίνητο σε ένα λασπότοπο με αποτέλεσμα αυτό να ακινητοποιηθεί. Ο Ρόναλντ φεύγει και πάει  στα περίχωρα του Little Bend για να βρει γερανό που θα αποκολλήσει το αμάξι. Όσο λείπει η Μαίρη κάνει βόλτα και συναντά τον Harold. Αυτός της διηγείται πάλι τα σχετικά με το βιβλίο του και την ενημερώνει ότι πρόκειται να δει τον εκδότη Roger Thornby σε λίγες μέρες για να του παραδώσει ένα νέο κεφάλαιο που εμπνεύστηκε μετά την γνωριμία τους. Συμφωνούν δε μετά την επίσκεψη στον εκδότη, να συναντηθούν και πάλι. Εν τω μεταξύ, ο Ρόναλντ συναντά μια μεσήλικη γυναίκα που ρωτάει αν είναι έτοιμος  τελικά να την παρουσιάσει στην οικογένειά του, αλλά αυτός αποφεύγει να σώσει μια ξεκάθαρη απάντηση.

Το προσωπικό του εκδότη Thornby βρίσκει το βιβλίο του Harold ξεκαρδιστικά παράλογο, οπότε αυτός το απορρίπτει. Χωρίς χρήματα ο Harold δεν τολμά να ζητήσει από τη Μαίρη να παντρευτούν. Έτσι προσποιείται πως όλα όσα είχε πει ήταν μέρος της έρευνάς του και δεν έπρεπε να τα πιστέψει. Απογοητευμένη η Μαίρη απευθύνεται στον Ρόναλντ και του ζητά να την παντρευτεί. Στη συνέχεια όμως, ένας από τους ανώτερους υπαλλήλους του ε δότη Thornby τον πείθει ότι εάν στο προσωπικό άρεσε τόσο πολύ το βιβλίο και το βρήκαν τόσο αστείο, θα πρέπει να έχει πέραση και στο αναγνωστικό κοινό, οπότε ο Thornby αποφασίζει να το εκδώσει με τον τίτλο " Το ημερολόγιο ενός Κόπανου ".

Λίγες μέρες αργότερα, ο απελπισμένος Harold παίρνει μια επιστολή από τον εκδότη, αλλά νομίζοντας πως πρόκειται για την ενημέρωσή του περί απορρίψεις του βιβλίου του, την σχίζει και την πετά χωρίς να την διαβάσει. Ευτυχώς, ο θείος του παρατηρεί ότι ένα από τα κομμάτια της επιστολής είναι μέρος μιας επιταγής για 3.000 δολάρια! Η επιστολή που την συνοδεύει αναφέρει ότι το βιβλίο θα εκδοθεί ως κωμικό. Αρχικά, ο Harold είναι εξοργισμένος, αλλά μετά συνειδητοποιεί ότι μπορεί τελικά να προτείνει στη Μαίρη γάμο. Ωστόσο, όταν βλέπει σε μία εφημερίδα την αναγγελία του επικείμενου γάμου της Μαίρης και του Ρονάλντ, παραιτείται από αυτή την πρόθεση. Κατά τύχη, η ίδια γυναίκα που είχε συναντήσει ο Ρόναλντ πριν λίγες μέρες, μπήκε μέσα στο ραφείο και βλέποντας την αγγελία της εφημερίδας, αναφωνεί με δάκρυα ότι είναι η σύζυγος του Ρονάλντ. Ως απόδειξη, δείχνει Harold ένα μενταγιόν με την φυτογραφία του ζευγαριού και επάνω του χαραγμένες λέξεις: " ΣΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΛΑΝΤ ".

                               

Ο Χάρολντ τότε  ξεκινάει μια εξωφρενική κούρσα για να προλάβει να μην γίνει ο συγκριμένος γάμος. Μια και έχασε το τραίνο, χρησιμοποιεί κλεμμένα αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, άλογα, κάρα, ακόμα και τραμ, για να προλάβει τον γάμο! Τα τελευταία αυτά λεπτά της ταινίας είναι όλη της η αξία! Με κομμένη την ανάσα παρατηρούμε τα ζογκλερίστικα κατορθώματα του Χάρολντ.  Τελικά κατορθώνει να φθάσει στην εκκλησία την τελευταία στιγμή! Απαγάγει κυριολεκτικά την Μαίρη, και όταν έχουν απομακρυνθεί αρκετά πρέπει να της πει κάτι. Από την ταραχή του όμως τον έπιασε πάλι ο γλωσσοδέτης. Η Μαίρη παίρνει τότε από έναν διερχόμενο ταχυδρόμο την σφυρίχτρα του, σφυρίζει του Χάρολντ και αυτός συνέρχεται και της κάνει πρόταση γάμου. Αυτή φυσικά δέχεται.

                         

Sherlock Jr. 1924

Sherlock Jr. 1924

Σέρλοκ Τζούνιορ

Σκηνοθεσία: Buster Keaton

Σενάριο: Clyde Bruckman, Jean C. Havez

Είδος: Comedy, Drama

Διάρκεια: 44 mins

Παίζουν:

Buster Keaton = Μηχανικός καμπίνας / Σέρλοκ Τζούνιορ.

Kathryn McGuire = Το κορίτσι

Joe Keaton = Ο πατέρας του κοριτσιού

Erwin Connelly = Ο μπάτλερ

Ward Crane = Ο κακός

`Οποιος προσπαθεί να κάνει δύο πράγματα ταυτόχρονα, δεν πετυχαίνει σε κανένα από τα δύο”. Με αυτή τη φράση στον πρώτο μεσότιτλο, καλωσορίζει στην πιο ιδιαίτερη ταινία του ο δημιουργός που έμελλε να ετεροκαθορίζεται εφ` όρου ζωής -και θανάτου- από κάποιον άλλο ομότεχνό του. Βλέπετε, σε έναν κόσμο που πελαγοδρομεί στο διάκενο που σχηματίζουν τα σύγχρονα “μεγάλα” διλήμματα (Άρης ή Πάοκ; Γκάλης ή Γιαννάκης; Μπήτλς ή Στόουνς; Κιθαρίστας ή Ντράμερ; Βαρκελώνη ή Βερολίνο; Athens Voice ή Lifo;), ελάχιστοι κατάφεραν να φέρουν στο μυαλό τους τον Buster Keaton δίχως να οδηγηθούν λίγο ή πολύ και στον Charlie Chaplin. Και ενώ αυτός ο συσχετισμός δεν ίσχυσε ποτέ και αντιστρόφως, και αν και οι παραπάνω αυτές αράδες πέφτουν έστω και έμμεσα σε αυτήν την παγίδα, 44 μόλις λεπτά από τη φιλμογραφία του μεγάλου αυτού κωμικού αρκούν για να ανατρέψουν αυτή τη νομοτέλεια.

Τα 44 αυτά λεπτά δεν είναι άλλα από αυτά που απαρτίζουν τον κινηματογραφικό χρόνο του Sherlock Jr. Δεν πρόκειται για κάποιο ήρωα του Arthur Conan Doyle, αλλά για το χειριστή μιας μηχανής προβολής σε κάποιο τοπικό κινηματογράφο, που στον ελεύθερο χρόνο του μελετά εγχειρίδια για να γίνει ντετέκτιβ. Και ενώ προσπαθώντας να ασκήσει το τελευταίο τινό, εκδιώκεται από το σπίτι της μνηστής του ως επίδοξος κλέφτης (;), καταφεύγει στο σινεμά προκειμένου να συνεχίσει τη ζωή του. Ή καλύτερα, να αλλάξει τη ζωή του, κλέβοντας στοχεία που βρίσκονται έξω από αυτήν: Σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές της ταινίας, ο ήρωάς μας αποκοιμιέται εν ώρα εργασίας, αλλά ονειρεύεται πως εισβάλλει στο κάδρο. Ένας νέος, διπλότυπος ήρωας ξεπηδά από το κοιμώμενο σώμα, διασχίζει την αίθουσα και διαπερνά το πανί.

Είναι εκείνη η καθοριστική στιγμή όμως που ο σκηνοθέτης πετυχαίνει δύο τουλάχιστον πράγματα ταυτόχρονα. Και ασχολείται δημιουργικά και με την ίδια τη φύση του κινηματογράφου, και σχολιάζει την κοινωνική επικαιρότητα της εποχής, και προοικονομεί μερικές από τις βασικές τάσεις της αντιμετώπισης κι θεώρησης της έβδομης τέχνης. Η μαγεία της αυτο-αναφοράς (που αργότερα πότισε ομοιοτρόπως και το Το Πορφυρό Ρόδο του Καϊρου του Woody Allen) αναφέρεται πρώτα πρώτα στο ιστορικό γίγνεσθαι: Στα πρώτα χρόνια της καθιέρωσης του μέσου, το κοινό του βωβού κινηματογράφου δεν μπορούσε να διακρίνει τα όρια του κάδρου και της απτής πραγματικότητας. Παρά το γεγονός πως, πριν καθίσουν στις καρέκλες του θεάτρου,αναγνώριζαν τις συμβάσεις του μέσου, η γραμμή της αφήγησης τους οδηγούσε τελικά στη μέθεξη. Σε αυτό το φαινόμενο αποδίδεται και η περίφημη πρώτη αντίδραση του κοινού στο ολιγόλεπτο “Ερχομό του τρένου” των Αδερφών Lumiere, αλλά και η μαζική παραγωγή των ταινιών του “Θείου Τζος” - από την πρωτότυπη ταινία “Uncle Josh at the Movies” που γύρισε το 1902 ο Robert Paul για λογαριασμό της Έντισον. Και ενώ εκείνες οι ταινίες είχαν κατάφωρο διδακτικό χαρακτήρα, κοροιδεύοντας τον αθώο χωρικό που έπαιρνε τα πάντα πολύ στα σοβαρά, υπαγορεύοντας έτσι το νέο savoir vivre και savoir faire του σινεμά, ο Keaton κάνει το αντίθετο. Η απόδραση από τα όρια του εαυτού και η βιωματική σχέση με αυτά που αναπαρίστανται είναι απαραίτητα στοιχεία της κινηματογραφικής θέασης, όσο απαραίτητη είναι και η μηχανή προβολής. O νεαρός τότε κωμικός με τα λυπημένα μάτια κατάφερε να σπάσει το φράγμα του ήχου με μια βωβή ταινία, να μιλήσει με ένα πλάνο για όσα ο Φρόυντ, ο Λακάν, ο Τζίζεκ, και όλη η φλύαρη ψυχαναλυτική σχολή δεν κατέφερε να πει σε στοίβες σημειώσεων, και να στοιχειώσει το φιλμ για όσο καιρό ακόμη θα υπάρχουν μηχανές, ντετέκτιβ και εγκλήματα προς διερεύνηση.

The Navigator 1924

The Navigator 1924

Ο Θαλασσοπόρος

Σενάριο: Buster Keaton

Σκηνοθεσία: Buster Keaton

Είδος: Comedy, Drama

Διάρκεια: 59 mins

Παίζουν:

Buster Keaton = Rollo Treadway

Kathryn McGuire = Betsy O'Brien

Frederick Vroom = John O'Brien

Από τις καλύτερες ταινίες του Μπάστερ Κίτον το Navigator εξελίσσεται πάνω σε ένα εγκαταλειμμένο πλοίο (που είναι και το παιχνίδι του Κίτον για αυτό το φιλμ όπως ήταν στον Στρατηγό το τρένο), έχει υπέροχα ευρήματα, δράση και ατμόσφαιρα συνδεδεμένη με το όνειρο, έξυπνα εφέ και ρυθμό. Από τις ταινίες που αγαπάς.

ο πλοίο αυτό δεν ήταν και τόσο τυχαίο. Ήταν το SS Buford, το οποίο είχε πολεμήσει κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ήταν αυτό που μετέφερε 248 πολιτικούς εξόριστους στην ΕΣΣΔ, το 1923 και στην περίοδο του «κόκκινου φόβου». Ανάμεσα τους ήταν και η διάσημη αναρχικός Emma Goldman.

Οι υποβρύχιες σκηνές έκαναν αίσθηση στην εποχή τους. Αρχικά όλα ήταν έτοιμα να γυριστούν σε μια πισίνα, στην οποία είχαν προσθέσει ύψος και νερό, επειδή ήταν πολύ ρηχή. Το πρόσθετο βάρος έκανε τον πάτο να σπάσει και ο ίδιος ο Keaton πλήρωσε τις ζημιές στον ιδιοκτήτη. Το πρόβλημα λύθηκε όταν μεταφέρθηκαν στην λίμνη Τάχο, όπου είναι διάσημη για τα κρυστάλλινα νερά της. Ήταν, όμως, και τόσο κρύα, που ο ηθοποιός δεν κάθονταν πάνω από δέκα λεπτά μέσα της.

The Iron Horse 1924

The Iron Horse 1924

ΤΟ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟ ΑΛΟΓΟ

Σκηνοθεσία: John Ford

Σενάριο: Charles Kenyon

Είδος: WESTERN

Διάρκεια: 133 mins

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Παίζουν:

George O'Brien = Dave Brandon

Madge Bellamy = Miriam Marsh

Charles Edward Bull = Lincoln

Cyril Chadwick = Jesson

Will Walling = Thomas Marsh

Francis Powers = Sgt. Slattery

Μια ρομαντική άποψη για την ολοκλήρωση του πρώτου αμερικανικού διηπειρωτικού σιδηροδρόμου από τις εταιρίες Union Pacific και την Central Pacific Railroad τα έτη 1863 μέχρι 1869.

Όταν ο Τζον Φορντ γύρισε το 1924 αυτό το μνημειακό έπος της κατασκευής του πρώτου αμερικανικού διηπειρωτικού σιδηροδρόμου, είχε ήδη σκηνοθετήσει πενήντα ταινίες για επτά και αυτή έγινε η πρώτη μεγάλη επιτυχία του. Ήταν μια τεράστια παραγωγή που γυρίστηκε στην τοποθεσία στη Σιέρα Νεβάδα, η οποία περιελάμβανε χιλιάδες έξτρα, συμπεριλαμβανομένων σιδηροδρομικών γραμμών, στρατιωτών και Ινδιάνων, χιλιάδων αλόγων και βοοειδών, άμαξες και ατμομηχανές.

Το κόστος της ταινίας ξεπέρασε τον προϋπολογισμό, στα 280.000 $, αλλά αυτό ήταν ένα κερδοφόρο στοίχημα από τον παραγωγό William Fox, καθώς η ταινία κέρδισε πάνω από 2 εκατομμύρια δολάρια.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η ταινία δεν περιλαμβάνει τα ρατσιστικά ή αντιφεμινιστικά στερεότυπα που είναι κοινά στις περισσότερες αμερικανικές παραγωγές της εποχής: οι Ασιάτες εμφανίζονται ως αξιόπιστοι σκληροί εργαζόμενοι, οι Ινδιάνοι φαίνεται ότι υπερασπίζονται την επικράτειά τους και μόνο όταν χειραγωγούνται από έναν αποστάτη λευκό οδηγούνται σε αμφισβητήσιμες ενέργειες και οι γυναίκες εμφανίζονται ως ανεξάρτητες και με ισχυρό χαρακτήρα, για παράδειγμα δεν διστάζουν να συμμετάσχουν ενεργά στη μάχη εναντίον των Ινδιάνων.

Το κύριο ενδιαφέρον της ταινίας είναι η πολύ πειστική ανασύσταση της κατασκευής του σιδηροδρόμου. Ολόκληρες πόλεις που κατασκευάστηκαν κατά μήκος της γραμμής, μόνο για να αποσυναρμολογηθούν και να ανακατασκευαστούν μερικές εκατοντάδες μίλια πιο δυτικά καθώς η γραμμή προχωρούσε , βουβάλια κυνήγι και μετακίνηση χιλιάδων αγελάδων σε χιλιάδες μίλια για να τρέφουν τους εργαζόμενους, τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες και τις ινδικές επιθέσεις. Αυτό γίνεται εφικτό από μια φανταστική κυριαρχία μιας καινοτόμου κινηματογραφικής γλώσσας με συνδυασμό όλων των πιθανών τύπων λήψεων από κοντινές έως εξαιρετικά ευρείες λήψεις με σκηνές των Great Plains και των Rocky Mountains. Η κάμερα συχνά τοποθετεί τον θεατή στην καρδιά της δράσης, από σκηνές μάχης που έχουν γυριστεί στο επίπεδο του εδάφους έως θεαματικές λήψεις παρακολούθησης των τρένων με ταχύτητα ή των καλπαζώντων αλόγων.

Ο Ford είναι πολύ επιτυχής στο να τονίσει την ανθρώπινη διάσταση της Ιστορίας στην παραγωγή χάρη στις πολλές λεπτομέρειες που περιλαμβάνει σχετικά με άτομα που έφτιαξαν αυτήν την Ιστορία. Το ειδύλλιο μεταξύ του Ντέιβυ και της Μίριμ δεν είναι ούτε το πιο σημαντικό ούτε το πιο πειστικό στοιχείο.

Aelita: Queen of Mars Αελίτα: Η Βασίλισσα του Άρη

Aelita: Queen of Mars 1924

Αελίτα: Η Βασίλισσα του Άρη

 Σκηνοθεσία: Yakov Protazanov

Σενάριο: Fyodor Otsep

Είδος: Adventure, Drama, FANTASY

Διάρκεια: 111 λεπτά

Παίζουν:

Yuliya Solntseva = Aelita, Queen of Mars

Igor Ilyinsky = Kravtsov – Ιδιωτικός ερευνητής

Nikolai Tsereteli = Ο μηχανικός Evguieni Spiridinov

Nikolay Batalov = Gusev, στρατιώτης του κοκκινου στρατού

Vera Orlova = Masha, σύζυγος του Gusev

Valentina Kuindzhi = Natasha

Πρόκειται για μια βωβή Ρωσική ταινία Sci-Fi γυρισμένη από τον Yakov Protazanov το 1924.

Από τις πρώτες προσπάθειας του φανταστικού κινηματογράφου με πρωτόγονα για τη σημερινή εποχή μέσα, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, μιας και λέγεται, ότι άνοιξε το δρόμο (κυρίως με τα σκηνικά στον Άρη και τα εκπληκτικά κοστούμια) σε πολλές μετέπειτα ταινίες, οι οποίες θεωρούνται πλέον "κλασσικές" στο είδος, όπως στα Metropolis και Woman in the Moon του Lang καθώς και στην αρχική σειρά του Flash Gordon αλλά και σε άλλες.

Πολύ ωραίο κλίμα, ροη και σκηνικά, με παρέσυρε από την πρώτη στιγμή. Περιγράφει μια Ρωσία λίγο μετά την επανάσταση, με όλους τους χαρακτήρες μιας τέτοιας κοινωνίας. Τον απατεωνίσκο, τον πιστό στρατιώτη, τον επιστήμονα, τον καθημερινό άνθρωπο.

Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Ρωσία, στη Μόσχα συγκεκριμένα του 1921. Όλη η υφήλιος λαμβάνει ενα παράξενο ραδιοφωνικό μήνυμα από τρεις ακατάληπτες λέξεις αλλά κανείς δεν δίνει σημασία...

Κανείς, εκτός από τον Ρώσο μηχανικό Λος (Nikolai Tsereteli) και τον συνεργάτη του Spyridonov (τον οποίο παίζει ο ίδιος) οι οποίοι ήδη ονειρεύονται να ταξιδέψουν στα αστέρια και κάνουν σχέδια για διαστημόπλοια.

Ο ήρωάς μας ο Λος βρίσκεται συχνά χαμένος ανάμεσα στα όνειρα και την πραγματικότητα, πράγμα που τον βρίσκει συχνά να ονειρεύεται τον Άρη και την Aelita, κόρη του Tuskub βασιλιά-τύραννο του πλανήτη. Ενός πλανήτη που επικρατεί ένα στυγνό και απολυταρχικό καθεστώς όπου οι μεγάλες μάζες δουλεύουν σε συνθήκες σκλαβιάς για να προμηθεύουν την κυρίαρχη ελίτ...

Μέχρι που καταφέρνουν οι Ρώσοι ήρωές μας να φτάσουν εκεί... Και ποιος θα μπορούσε να κάνει μια ταξική επανάσταση καλυτέρα από αυτούς...

The Thief of Bagdad 1924

The Thief of Bagdad 1924

Ο κλέφτης της Βαγδάτης

Σκηνοθεσία: Raoul Walsh

Σενάριο: Achmed Abdullah, Douglas Fairbanks

Είδος: Adventure, Family, FANTASY

Διάρκεια: mins

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Παίζουν:

Douglas Fairbanks = Ο κλέφτης της Βαγδάτης

Snitz Edwards = Ο κακός σύντροφος του κλέφτη

Charles Belcher = Ο καλός άνδρας

Julanne Johnston = Η πριγκίπισσα

Sôjin Kamiyama = Ο μογγόλος πρίγκιπας

Anna May Wong =   Η μογγόλα σκλάβα

Ο Κλέφτης της Βαγδάτης ήταν, για την εποχή που γυρίστηκε, ένας κινηματογραφικός άθλος. Καμία παραγωγή δεν είχε στοιχίσει τόσο μέχρι εκείνη την εποχή όπως και καμία δεν είχε προκαλέσει τέτοια κοσμοσυρροή στα ταμεία. Ένα κανονικό blockbuster.

Η ταινία με το επικό προφίλ ήταν ένα προσωπικό στοίχημα του Douglas Fairbanks Sr. ο οποίος έφερε και την ευθύνη του σεναρίου και της παραγωγής. Φυσικά κράτησε για τον εαυτό του τον πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η παρουσία του λάμπρυνε αυτό το φιλμικό επίτευγμα. Το 1924 ο Fairbanks ήταν μία εξαιρετικά δημοφιλής κινηματογραφική προσωπικότητα και η καριέρα του βρισκόταν στο απόγειό της. Η φυσική του παρουσία απέπνεε έναν υγιή ανδρισμό και του είχε επιτρέψει να ερμηνεύσει κλασσικούς ήρωες όπως ο D’Artagnan, ο Robin Hood, ο Zorro κ.λ.π., πριν γυρίσει τον Κλεφτη.

Η καταξίωση που είχε γνωρίσει μέχρι τότε του επέτρεπε σαφώς να πάρει το ρίσκο του, αφενός μεν, να ερμηνεύσει έναν κλέφτη με ελαστικές ηθικές αρχές, αφετέρου δεν, να αναλάβει να φέρει σε πέρας ένα ρόλο με πολύ σκληρές απαιτήσεις σ’ ότι αφορούσε την κινητική προσέγγιση. Ο ρόλος είναι σχεδόν ακροβατικός.

Ο Κλέφτης της Βαγδάτης είναι, όπως έλεγε και η πρώτη κάρτα των τίτλων “an Arabian Nights Fantasy”, ένα εξαιρετικά καλά γυρισμένο παραμύθι που κατόρθωσε να συνδυάσει την μαγεία των παραμυθένιων ρομάντζων της Σεχραζάντ με την δράση και την γενναιότητα ενός διαφορετικού Οδυσσέα που ψάχνει τον δρόμο για την καρδιά της καλής του σε ονειρικά μέρη που φέρουν ονόματα όπως η Κοιλάδα της Φωτιάς, η Κοιλάδα των Τεράτων, η σπηλιά των μαγεμένων δένδρων.

Ο Douglas Fairbanks ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Κλέφτη της Βαγδάτης και του καρδιοκατακτητή της πριγκίπισσάς της, που ζει με βάση την αμοραλιστική αρχή του «οτιδήποτε θέλω, το παίρνω». Στα 44 του χρόνια αντιμετωπίζει έναν ρόλο με τρομακτικές κινητικές απαιτήσεις μοναδικά και ολοκληρωμένα. Ο Fairbanks ούτως ή αλλιώς είχε την φήμη του ηθοποιού που ποτέ δεν χρησιμοποιούσε αντικαταστάτες στις σκηνές δράσης. Έτσι λοιπόν ο ηθοποιός με την αθλητική κορμοστασιά αποδίδει με σχεδόν χορευτικές φιγούρες τον κλέφτη και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο. Φυσικά πέραν της κινητικής προσέγγισης του ηθοποιούς άξια λόγου θα πρέπει να είναι η συνολική προσπάθεια του, καθώς χτίζει την προσωπικότητα αυτού του μικρού απατεωνίσκου που θα τρυπώσει στο παλάτι και θα βρει τον τρόπο να μείνει μόνιμα εκεί, με επιμέλεια και με όπλο μία ερμηνευτική παλέτα που περιλαμβάνει όλα τα συναισθήματα που απαιτούνται και που εκτείνονται μέχρι και τον αυτοσαρκασμό. Ο Fairbanks είναι πολύ μεγάλος ηθοποιός και δεν τον τρομάζει η έκθεση και ο αυτοσαρκασμός. Προσέξτε την καταπληκτική σκηνή που προκύπτει από μία ρομαντική προφητεία που είχε δοθεί στην πριγκίπισσα και που έλεγε ότι ο μέλλων σύζυγός της θα ήταν αυτός από τους ακολούθους που θα άγγιζε πρώτος την τριανταφυλλιά που ήταν έξω. Όσοι από μας είμαστε οικείοι με τις συμβάσεις των παραμυθιών, και πιστεύω είμαστε όλοι, ευθύς μπαίνουμε στην διαδικασία να περιμένουμε τον κλέφτη – πρωταγωνιστή να αγγίξει αυτήν την τριανταφυλλιά. Αυτό που σε καμία περίπτωση δεν περιμένουμε ως θεατές είναι το άγγιγμα αυτό να προέλθει από ένα δυνατό χτύπημα του κεφαλιού του εν λόγω στα κλαδιά της τριανταφυλλιάς μετά από μία μεγαλοπρεπή κλωτσιά του αλόγου του. Ισοπέδωση? Δεν νομίζω, μάλλον εξόχως λεπτό και αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Ο Fairbanks είναι μπροστά από την εποχή τους σαφώς.

Θα πρέπει να σας θυμίσω- ίσως θα πρέπει να το κάνω και λίγο παρακάτω- ότι η ταινία ήταν βουβή, πράγμα που προσθέτει στο βαθμό δυσκολίας του ρόλου καθώς ο ηθοποιός καλούνταν να είναι κυρίως μίμος. Ο Fairbanks τα καταφέρνει έτσι ώστε κινητοποιώντας όλα τα εκφραστικά μέσα που διέθετε, εκτός από το βασικό της φωνής, να δημιουργήσει έναν ρόλο ο οποίος είναι ολοκληρωμένος και κυρίως δεν φαντάζει τόσο ξύλινος και αστείος όπως συχνά συνέβαινε με ερμηνείες τους βωβού. Μετά από λίγο καιρό με δυσκολία θα ανακαλείτε στην μνήμη σας το γεγονός ότι o Fairbanks δεν μιλούσε. Τόσο –καλώς εννοούμενα- «φλύαρη» ήταν η ερμηνεία του.

Ο Fairbanks με το πάθος που διοχέτευσε σε αυτήν την ταινία παρέσυρε και όλους τους υπόλοιπους συντελεστές με αποτέλεσμα και τα υπόλοιπα μέλη της διανομής να παραδώσουν αληθινά καλές ερμηνείες, όπως η γλυκιά Julia Johnston στον ρόλο της πριγκίπισσας και o Sojin στον ρόλο του δαιμονικού Μογγόλου πρίγκιπα, και βέβαια δεν θα πρέπει να αφήσουμε άνευ σχολιασμού τα art nouveau σκηνικά του William Cameron Menzies που δημιούργησαν αυτό το μνημειώδες και φαντασμαγορικό περιβάλλον και τα ειδικά εφέ του Hampton Del Ruth που ακόμη και σήμερα καλά κρατούν. Σίγουρα σημαντική ήταν και η σκηνοθετική συμβολή του Raoul Walsh. Όμως η ταινία παραμένει στενά συνδεδεμένη με τον πρωταγωνιστή της!

Η διάρκεια της είναι πρωτοφανής για τα κινηματογραφικά δεδομένα της εποχής – η ταινία διαρκεί 155 λεπτά -.Πιστέψτε με η ταινία μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον σας αμείωτο για το μεγαλύτερο μέρος από αυτά και αν είστε και λάτρεις αυτών των διαμαντιών της βουβής έβδομης Τέχνης μπορεί να μην σας φτάσουν κιόλας.

Παρ’ όλο που η ταινία πήγε εντυπωσιακά καλά στα ταμεία ο εμπνευστής της δεν ήταν ικανοποιημένος. Ο κάθε άνθρωπος που βλέπει το όραμά του να γίνεται πραγματικότητα θεωρεί ότι αυτό αφορά το σύμπαν. Όπως αποδεικνύεται οι Αμερικανοί εκείνη την εποχή βουτηγμένοι στην ευφορία, στην οποία τους οδήγησε το χρηματιστήριο λίγο πριν καταρρεύσει, δεν συγκλονίστηκαν στο βαθμό που ο Fairbanks θα ήθελε από ένα παραμύθι που διέπονταν από όλες τις ηθικές αρχές και ήταν ποτισμένο με την πεποίθηση ότι η «ευτυχία πρέπει να κερδίζεται». Συχνά the hard way!. Παρ’ όλα αυτά το τίμησαν με την παρουσία τους. Το 1940 ακολούθησε μία δεύτερη εκδοχή του Κλεφτη της Βαγδατης και μολονότι εκείνη είχε πια στην διάθεσή της όλα τα τεχνολογικά μέσα προκειμένου να υπερβεί την πρώτη του 1924, ωστόσο δεν τα κατάφερε.

Ο Κλεφτης της Βαγδατης του 1924 είναι πέραν πάσης αμφιβολίας η ταινία που απέδωσε το κλίμα και την ονειρική ατμόσφαιρα της αρχαίας Βαγδάτης τότε που αυτή ήταν πηγή έμπνευσης ευφάνταστων παραμυθάδων και τόπος συνάντησης πανέμορφων πριγκιπισσών και ανείπωτα γενναίων πριγκίπων και όχι μία πληγωμένη και αιματοκυλισμένη πρωτεύουσα που θα αναρωτιέται εσαεί – και εμείς μαζί της- γιατί…;