Our Hospitality 1923

Our Hospitality 1923

Η Φιλοξενία μας

Σκηνοθεσία: John G, Buster Keaton

Συγγραφείς: Jean C. Havez, Clyde Bruckman

Είδος: Comedy, Romance, Thriller

Διάρκεια: 1h 5min

Παίζουν:

Buster Keaton = Willie McKay, 21 ετών, Natalie Talmadge = Virginia Canfield

Joe Roberts = Joseph Canfield, Francis X. Bushman Jr. = Canfield's (1ος γιος)

Monte Collins = The Parson, Craig Ward = Canfield's 2nd Son

Μεσότιτλοι: savas23

Αμερικανικός Νότος, 1830. Οι οικογένειες των Μακ Κέι και Κάνφιλντ διατηρούν μια βεντέτα από το 1810 όταν ο Τζον Μακ Κέι σκοτώθηκε σε μονομαχία έξω από το σπίτι του. Η γυναίκα του, για να προφυλάξει το νεογνό γιό τους, τον φυγαδεύει στη Νέα Υόρκη για να μεγαλώσει με τη θεία του. Εκεί ο νεαρός Γουίλι Μακ Κέι μεγαλώνει χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τη βεντέτα. Ενήλικος πια αποφασίζει να εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη για το βγενέθλιο τόπο του ονειρευόμενος μια ήσυχη αγροτική ζωή στις φυτείες της οικογένειάς του. Στο τρένο γνωρίζει τη Βιρτζίνια, με την οποία δημιουργεί μια δυνατή σχέση φιλίας κατά τη διάρκεια ενός επεισοδιακού ταξιδιού.

Με το που φτάνουν στον προορισμό τους, η Βιρτζίνια τον καλεί σε δείπνο στο πατρικό της για να ανακαλύψει ότι είναι κόρη των Κάνφιλντ και ότι υπάρχει φονική βεντέτα εναντίον του. Στηριζόμενος στη νότια «φιλοξενία» του τίτλου, που αποτρέπει οποιαδήποτε βίαια πράξη στο εσωτερικό του σπιτιού, ο Μακ Κέι προσπαθεί πάση θυσία να μην βγει από το σπίτι…

THREE AGES 1923

THREE AGES 1923

ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ

Σκηνοθεσία: Edward F. Cline, Buster Keaton

Συγγραφείς: : Clyde Bruckman, Joseph A. Mitchell

Παίζουν:

Buster Keaton = The Boy, Margaret Leahy = Το κορίτσι

Wallace Beery = Ο κακός, Joe Roberts          Joe = Ο πατέρας του κοριτσιού

Lillian Lawrence = Η μητέρα του κοριτσιού

Είδος: Comedy

Διάρκεια: 1h 3min

Μεσότιτλοι: Paris-ps

Το ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ είναι μια ασπρόμαυρη αμερικανική βωβή κωμική ταινία του 1923, με πρωταγωνιστή τον κωμικό Buster Keaton και τον Wallace Beery. Είναι η πρώτη ταινία του Buster Keaton που έγραψε, σκηνοθέτησε, παρήγαγε και πρωταγωνίστησε (σε αντίθεση με το The Saphead 1920, στο οποίο μόνο συμμετείχε. Η ταινία αυτή δομήθηκε σαν τρεις ταινίες μικρού μήκους. Η δομή της λειτούργησε επίσης ως σάτιρα της ταινίας Intolerance 1916 του D. W. Griffith. Η ταινία γυρίστηκε με αυτόν τον τρόπο ως ένα είδος ασφάλισης για το στούντιο. Ενώ ο Keaton ήταν αποδεδειγμένα επιτυχημένος στις ταινίες μικρού μήκους, δεν είχε ακόμη αναδειχθεί ως αστέρι ταινιών μεγάλου μήκους. Αν το εγχείρημα αποτύχανε, η ταινία θα είχε χωριστεί σε τρεις ταινίες μικρού μήκους, καθεμία από τις οποίες καλύπτει μία από τις «Εποχές».

Τρία επεισόδια σε τρεις διαφορετικές ιστορικές περιόδου: Προϊστορικοί χρόνοι, Αρχαία Ρώμη και Σύγχρονοι χρόνοι, θέλουν να αποδείξουν το θέμα ότι η αγάπη του άνδρα για τη γυναίκα δεν έχει αλλάξει σημαντικά στην ιστορία. Και στις τρεις εποχές, οι χαρακτήρες που έπαιξαν ο μικρός και ελαφρύς Buster Keaton και ο όμορφος Wallace Beery, είναι ο ανταγωνισμός για να κερδίσουν την προσοχή της ίδιας γυναίκας, που έπαιξε η Margaret Leahy. Σε κάθε ιστορική εποχή ο Keaton με τον χαρακτήρα του αποσπά την προσοχή της αγαπημένης του και τελικά την κερδίζει.

La Souriante Madame Beudet 1923

La Souriante Madame Beudet 1923

Η χαμογελαστή κυρία Μπεντέ

Σκηνοθεσία: Germaine Dulac

Με τους: Germaine Dermoz, Alexandre Arquillière, Jean d'Yd κλπ.
Μετάφραση μεσοτίτλων: Γιάννης από Ανάβυσσο

Η Γαλλίδα σκηνοθέτης Germaine Dermoz (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Germaine Saisset-Schneider), σκηνοθέτιδας και όχι μόνο. Κριτικός, θεωρητικός του κινηματογράφου με συνεγράφη πολλών δοκιμίων τάχτηκε κατά του μυθιστορηματικού κινηματογράφου και υποστήριξε πως η νέα αυτή μορφή τέχνης δίδει ευκαιρίες σε άντρες και γυναίκες να εκφράσουν με νέο τρόπον τις διαφορετικές τους απόψεις. Ένθερμη υποστηρίκτρια της κινηματογραφικής πρωτοπορίας (avant-garde), με παραγωγή υπέρ ρεαλιστικών ταινιών.. Επίσης θεωρείται μεγάλη φεμινίστρια. Ως αντιπροσωπευτική ταινία της σ’ αυτό τον τομέα θεωρείται η: La Souriante Madame Beudet. Στην μικρού μήκους αυτή ταινία μας περιγράφει την ζωή στην επαρχία της κας Μπεντέ η οποία νοιώθει καταπιεσμένη λόγο του αποτυχημένου γάμου της. Πράγματι, δεν υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα με τον έμπορο μικροαστό σύζυγο. Αυτός θέλει να διασκεδάζει με θέατρο και άλλα θεάματα, την κοροϊδεύει δε για τα δικά της ενδιαφέροντα που είναι το πιάνο, ο Σοπέν, κτλ. Χρησιμοποιεί δε μια αστεία κατ αυτόν σκηνή όταν θέλει να δείξει το πόσο απελπισμένος είναι με τη γυναίκα του όταν δεν του κάνει τα χατίρια. Έχει ένα άδειο πιστόλι στο συρτάρι του γραφείου του, το βάζει στον κρόταφό του και δήθεν αυτοκτονεί! Απελπισμένη με την ζωή της η κα Μπεντέ και αποκτώντας εμμονές, αποφασίζει ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάξει η ζωή της είναι να πεθάνει  ο ανυπόφορος σύζυγος. Θέλει λοιπόν να εκμεταλλευτή τη συνηθείας που έχει να κάνει αστεία με το πιστόλι του και του το γεμίζει με σφαίρα ελπίζοντας πως αυτός θα αυτοπυροβοληθεί! Η τύχη όμως τα φέρνει αλλιώς τα πράγματα. Αυτή τη φορά ο σύζυγος αλλάζει το σενάριο και πυροβολεί  την γυναίκα του! Αυτή γνωρίζοντας την αλήθεια προλαβαίνει να προφυλαχτεί και να γλυτώσει. Απέτυχε όμως να μεταδώσει στο σύζυγο την πράξη την οποία επεδίωκε λόγο της απελπισίας της. Εκείνος πάλι παρεξήγησε την όλη κατάσταση. Νόμισε πως η γυναίκα του ήθελε να αυτοκτονήσει, γι αυτό είχε οπλίσει το πιστόλι. Έντρομος και γεμάτος τρυφερότητα της ζητά να αναλογιστεί τι πήγε να κάνει και πως αν πετύχαινε η πράξη της θα πέθαινε κι αυτός διότι δεν θα μπορούσε να ζήσει μόνος.

 Και η ρουτινιάρικη ζωή στην επαρχία συνεχίζεται...

Στο σημείο εδώ να κάνω κι εγώ την κριτική μου και ας φανώ αιρετικός. Δεν έχω τίποτα εναντίων των χειραφετημένων γυναικών αλλά η κα  Μπεντέ όπως μας την παρουσιάζουν, δεν είναι και κανένα παράδειγμα προς μίμηση χειραφετημένης γυναίκας. Η πλήξη της για την μονότονη μικροαστική ζωή της προέρχεται από το ότι δεν είναι τόσο έντονα μικροαστική. Φαντασιώνεται ακριβά αμάξια και διάσημους αστέρες να την περιτριγυρίζουν. Ο δε σύζυγος, μπορεί να μην είναι το τέλειο είδος του προοδευτικού ανδρός και να μην εκτιμά τον Σοπέν, αλλά της προτείνει όπερα και όχι χαμηλής ποιότητας θεάματα. Το πρόβλημα της κας Ντετιέ είναι μάλλον ψυχολογικό ή σωστότερα ψυχιατρικό! Αυτά σύμφωνα με τον χαρακτήρα που της προσδίδουν σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

La roué (1923)

La roué (1923)

Ο τροχός

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Abel Gance

Παίζουν: Séverin-Mars, Ivy Close and Gabriel de Gravone  και άλλοι.

Είδος: Drama

Διάρκεια: 6h 58min

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Μετά την εντυπωσιακή σκηνή του Lumière  το 1895, που παρουσιάζει την έλευση ενός τρένου στον σταθμό, η αμέσως μετά εντυπωσιακή σκηνή σχετική με τρένα είναι αυτή του Abel Gance το 1923, όπου ο πρωτοποριακός αυτός σκηνοθέτης μας παρουσιάζει την συντριβή ενός τρένου! Άκρως πετυχημένη η σκηνή αυτή, αν σκεφτούμε και τα πενιχρά μέσα που διαθέτονταν την εποχή εκείνη. Πέραν όμως αυτής της πράγματα εντυπωσιακά σκηνοθετημένης σκηνής πολλοί κριτικοί υποστηρίζουν ότι ακολουθεί ένα απλό μελό. Εγώ είμαι κάθετα αντίθετος με την άποψη αυτή και υποστηρίζω ότι ο Abel Gance πέραν της αριστουργηματικής σκηνοθετικά σκηνής του ατυχήματος τόλμησε κάτι πολύ τολμηρό για την εποχή εκείνη. Έθιξε το ζήτημα της αιμομιξίας, κάτι που ήταν ταμπού εκείνα τα χρόνια. Έστω κι αν πρόκειται για αιμομιξία από μη βιολογικό γονέα. Γονέας δεν είναι μόνο ο βιολογικός, αλλά και αυτός που αναλαμβάνει να αναθρέψει ένα παιδί σαν να είναι δικό του.

Στην περίπτωσή μας ο SISIF εργάζεται στα τρένα. Είναι χήρος και μεγαλώνει μόνος του ένα μικρό παιδί, τον γιο του ELIE. Στο σιδηροδρομικό ατύχημα διασώζεται ένα κοριτσάκι, η ΝΟΡΜΑ, της οποίας η μητέρα σκοτώθηκε στο ατύχημα και από κάτι γράμματα που περιμαζεύτηκαν, φαίνεται η μικρή να μην έχει κανέναν στον κόσμο. Ο SISIF αποφασίζει να κρατήσει το κοριτσάκι. Την βάζει στο ίδιο κρεβάτι με τον γιο του ELIE και το μεγαλώνει σαν να είναι δικό του παιδί. Τα χρόνια όμως περνούν και η μικρή είναι πλέων έφηβη.

Ο SISIF, γνωρίζοντας ότι αυτή δεν είναι πραγματική του κόρη, την ερωτεύεται. Ο SISIF λοιπόν που σημαίνει - όχι τυχαία –Σίσυφος, μας εμφανίζεται ως άλλος ήρωας αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας. Το ότι τελικά τυφλώνεται, μας παραπέμπει στην ιστορία του Οιδίποδα.

Άλλο τραγικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας είναι ο νεαρός ELIE, ο οποίος ενώ μέχρι τότε έχει μια παθολογική αγάπη προς την υποτιθέμενη αδελφή του, όταν μαθαίνει την αλήθεια, η αδελφική και τρυφερή αγάπη μετατρέπεται σε έρωτα και τον πατέρα του τον βλέπει ως αντίζηλο. Αυτό το αίσθημα δεν είναι πρωτόγνωρο. Πολλοί πατέρες και αδελφοί, τον λανθάνοντα έρωτα προς τη κόρη τον εκφράζουν με πατρική-αδελφική αγάπη και υπερπροστατευτικότατα. Τα εγκλήματα για «λόγους τιμής» πολλές φορές είναι αποτέλεσμα μιας υπολανθάνουσας ζήλιας. Το ίδιο και με της μητέρες οι οποίες για να καθυστερήσουν όσο πιο πολύ μπορούν την αποχώρηση τον γιων τους, βρίσκουν πάντα ελαττώματα στης υποψήφιες νύφες.

Η ΝΟΡΜΑ που διαισθάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά, αποδέχεται την πρόταση γάμου από έναν πλούσιο προκειμένου να μη περιπλανούν περισσότερο τα πράγματα. Τον πλούσιο αυτόν άνδρα όμως δεν τον αγαπά και με πρωτοβουλία του ELIE αρχίζουν να αλληλογραφούν γνωρίζοντας πλέων και η δύο την αλήθεια. Ο σύζυγος της ΝΟΡΜΑ ανακαλύπτει τα γράμματα και τυφλωμένος από τη ζήλια πάει να λογαριαστεί με τον ELIE. Στον  μεταξύ τους καβγά σκοτώνονται και οι δύο. Η ΝΟΡΜΑ εξαφανίζεται και απομένει ο τυφλός γέρο SISIF μόνος να βολοδέρνεται.

Στο χρόνο απάνω επιστρέφει η ΝΟΡΜΑ στον SISIF, όχι σαν ερωμένη αλλά ως στοργική κόρη που θα συνδράμει τον άτυχο πατέρα της.

Η αρχική ταινία είχε διάρκεια 9,5 ωρών! Κατόπιν άρχισαν οι συντομέψεις για να γίνει η ταινία εμπορεύσιμη. Οι συντομεύσεις δεν είναι ενιαίες, έτσι μπορεί να βρει κανείς διάφορες βερσιόν.

Παραδόξως, ενώ ταινίες του βωβού κινηματογράφου που της θεωρώ αρκετά εμπορικές ανεβαίνουν χωρίς πρόβλημα στο You Tube, την συγκεκριμένη ταινία μου την διέγραψαν διότι υπάρχουν "πνευματικά δικαιώματα"!

The Covered Wagon (1923)

The Covered Wagon 1923

Το Καραβάνι για την δύση

Σκηνοθεσία: James Cruze

Συγγραφείς: Emerson Hough, Jack Cunningham

Παίζου: J. Warren Kerrigan, Lois Wilson, Alan Hale

Είδος: Adventure, Romance, Western – Διάρκεια: 98 λεπτά

Μεσότιτλοι: Ελληνικοί, μεταφρασμένοι από portokalaki,

(Μπάμπης), τον οποίο και ευχαριστούμε.

Πρόκειται για μία μια αμερικανική βωβή western ταινία του 1923 που κυκλοφόρησε η Paramount Pictures . Η ταινία σκηνοθετήθηκε από τον James Cruze με βάση ένα μυθιστόρημα του Emerson Hough, για μια ομάδα πρωτοπόρων που ταξιδεύουν προς την Δύση, από το Κάνσας μέχρι το Όρεγκον. Ο  Warren Kerrigan πρωταγωνίστησε ως Will Banion και ο  Lois Wilson ως Molly Wingate. Οι ηθοποιοί για να γίνουν πειστικοί έζησαν τον καύσωνα στην έρημο, τα χιονισμένα βουνά, την πείνα και την δήθεν είθεση Ινδιάνων.

Η ταινία ήταν μια μεγάλη παραγωγή για την εποχή της, με εκτιμώμενο προϋπολογισμό 782.000 δολαρίων. Από ιστορικούς αναφέρεται ότι αυτή η ταινία ήταν η πρώτη που ασχολείτο με το αμερικανικό έπος, και που δεν εκπορευόταν από από τον Griffith. Τα καλυμμένα αμάξια που συγκέντρωσε η Paramount από τα Νοτιοδυτικά,  δεν ήταν αντίγραφα, αλλά πραγματικές άμαξες που είχαν φέρει τους πρωτοπόρους στη δύση. Ήταν αγαπημένα κειμήλια των οικογενειών που τους ανήκαν. Οι παραγωγοί προσέφεραν στους ιδιοκτήτες  2 δολάρια ημερησίως και τις απαιτούμενες ζωοτροφές για να έφερναν τα αμάξια για την ταινία. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στην Νέα Υόρκη στις 16 Μαρτίου 1923 και διαρκούσε 98 λεπτά. Η ταινία ήταν η πιο δημοφιλής ταινία του 1923 στις ΗΠΑ και τον Καναδά.
                                

Μπορεί άλλες παλαιότερες ταινίας διάρκειας μερικών λεπτών να διεκδικούν τον τίτλο του πρώτου Αμερικανικού western, αλλά ομολογουμένως αυτή ήταν η πρώτη ταινία που άνοιξε τον δρόμο για ταινίες με Ινδιάνους και καουμπόηδες, κάτι που μας ξεσήκωνε σαν πιτσιρικάδες. Βέβαια από τότε έχουμε μάθει περισσότερα και γνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα όπως οι ταινίες αυτές μας τα παρουσιάζουν. Δεν παύει όμως η συγκεκριμένη ταινία να είναι ιστορικό πρότυπο για ταινίες αυτού του είδους που θα ακολουθήσουν, παρουσιάζοντάς μας τους φουκαράδες πολιτισμένους έποικους να προσπαθούσαν να βρουν στον ήλιο μοίρα, διώχνοντας τους απολίτιστους ντόπιους κατοίκους, που είχαν το θράσος να αμύνονται κατά των εισβολέων που ήθελαν να τους εκτοπίσουν και να καταλάβουν την γη τους!

            Ότι και να πούμε όμως, δεν παύει η ταινία αυτή να έχει συλλεκτική και ιστορική αξία, από άποψη κινηματογραφικής τέχνης και όχι ως ιστορικό ντοκουμέντο.

The Hunchback of Notre Dame 1923

The Hunchback of Notre Dame 1923

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ

Σκηνοθεσία: Wallace Worsley

Συγγραφείς: Victor Hugo , Perley Poore Sheehan Poor Sheehan

Παίζουν: Lon Chaney, Patsy Ruth Miller, Norman Kerry, και άλλοι

Είδος: Drama, Horror, Romance

Διάρκεια: 2h 13min

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Παρόλο που η ταινία είναι του 1923, δεν ήταν η πρώτη μεταφορά αυτού του έργου του Βίκτωρα Ουγκό στην οθόνη, αλλά η τέταρτη! Είναι όμως η πρώτη που γνώρισε τέτοια επιτυχία. Η ταινία έχει μεν διασωθεί αλλά όχι τελείως. Λείπουν περί τα δεκαπέντε λεπτά τα οποία θεωρούνται χαμένα. Η πλήρης αποκατάσταση της ταινίας ήταν δύσκολο υπόθεση μια και το διασωθέν φιλμ ήταν των 16mm.

Επιβλητική στο ρόλο του Κασιμόδο είναι η παρουσία του γνωστού μας κι από την ταινία: «Το Φάντασμα Της Όπερας», Lon Chaney. Λέγεται ότι με την συμμετοχή του στην ταινία αυτή κέρδισε σχεδόν μια περιουσία! Συνεργία πολυάριθμων τεχνικών εργάστηκαν για να πραγματοποιήσουν τα σκηνικά της ταινίας. Το σκηνικό που αναπαριστά τον καθεδρικό ναό είχε μείνει ανέπαφο μέχρι το 1967, οπότε κατεστράφη από πυρκαγιά.

Το ότι το σενάριο είναι διασκευασμένο ως προς το πρωτότυπο έργο είναι λίγο ως πολύ αναμενόμενο. Υπάρχει μια σημαντική όμως τροποποίηση του πρωτότυπου έργου που του αλλάζει τελείως το νόημα. Για όσους γνωρίζουν το έργο του Βίκτορα Ουγκό, το τέλος είναι δραματικό. Τα Happy end συμβαίνουν πάντα στο Hollywood και όχι πάντοτε στην πραγματική ζωή! Αυτό που βρίσκω όμως τελείως απαράδεκτο είναι η τροποποίηση του γενεαλογικού δέντρου της Εσμεράλδα. Στην παγκόσμια τέχνη υπάρχουν δύο γυναίκες που εξυψώνουν την Τσιγγάνα γυναίκα. Η μία είναι η Κάρμεν και η άλλη η Εσμεράλδα. Στην παρούσα ταινία όμως ο σεναριογράφος αφαιρεί... την ιθαγένεια της Εσμεράλδα ωσαν έτσι να την εξαγνίζει! Μας την παρουσιάζει δε ως κόρη αριστοκρατικής οικογένειας την οποία μάλιστα έκλεψαν Τσιγγάνοι όταν ήταν παιδούλα και την πούλησαν στον Κλοπέν, τον αρχηγό της αυλής των θαυμάτων. Τέτοιος ρατσισμός!

Για την αυλή των θαυμάτων να πούμε ότι όπως γνωρίζουμε ήταν περιοχή του Παρισιού όπου ζούσαν επαγγελματίες ζητιάνοι και μικροί έως μεγάλοι κακοποιοί. Αυτοί ήταν κράτος εν κράτη με τους δικούς του νόμους. Αυλή των θαυμάτων ονομάστηκε διότι ενώ ολημερίς πολλοί από τους κατοίκους ζητιάνευαν στους δρόμους του Παρισιού παριστάνοντας τους τυφλούς και τους αναπήρους, μόλις βράδιαζε και γύριζαν στην αυλή τους γινόταν το θαύμα! Οι Τυφλοί έβλεπαν και οι ανάπηροι περπατούσαν. Στην αυλή αυτή υπήρχε και αρχηγός που ήταν ένα είδος μονάρχη! Κλοπέν μας τον ονομάζουν στην ταινία και ο οποίος αγόρασε την μικρούλα Εσμεράλδα από τους Τσιγγάνους και την μεγάλωσε σαν κόρη του. Μπορεί όμως όλως αυτός ο συρφετός της αυλής των θαυμάτων να κυνηγούσε τους αριστοκράτες με σκοπό να τους ξαφρίσει, δεν το έκανε όμως αυτό λόγο ταξικής συνείδησης. Ήταν αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν: «Λούμπεν Προλεταριάτο». Στην ταινία όμως ο Κλοπέν μας παρουσιάζεται ως άνθρωπος με ταξική συνείδηση και ο οποίος προετοιμάζει τον κόσμο για την επερχόμενη επανάσταση.

Άλλη μία παρέκκλιση από το πρωτότυπο: Για τους γνώστες του μυθιστορήματος, αυτός που ορέγεται και θέλει να κατακτήσει την Εσμεράλδα, είναι ο ίδιος ο αρχιερέας του καθεδρικού ναού! Στην παρούσα διασκευή όμως, για να μην θιγούν οι ρασοφόροι, ο ιερέας του ναού μας παρουσιάζετε ως «Άγιος άνθρωπος», όλα δε τα στραβά φορτώνονται στον αδελφό του! Αυτά ως προς την παρουσίαση της ταινίας. Αν δεν γνωρίζεται το πρωτότυπο μυθιστόρημα και θέλετε να εντρυφήσετε στην ιστορία αυτή, βρίτε το έστω και υπό περιληπτική έκδοση και διαβάστε το.
Η μετάφραση των μεσοτίτλων έγινε από εμένα.

Safety Last! 1923

Safety Last! 1923

Μωρέ, Κουράγιο!

Σκηνοθεσία: Fred C. Newmeyer, Sam Taylor

Συγγραφείς: Hal Roach, Sam Taylor

Είδος: Action, Comedy, Thriller

Διάρκεια: 1h 14min

Παίζουν: Harold Lloyd, Mildred Davis, Bill Strother, και άλλοι

Μεσότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

Επειδή την εποχή του βωβού δεν υπήρχε μόνο ο Τσάπλιν και ο Μπάστερ Κίτον, γνωρίστε τον Harold Lloyd, τον τρίτο ίσως μεγαλύτερο κωμικό της εποχής, ο οποίος είχε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο έργο του. Υπάρχουν βεβαίως και δω τα βασισμένα σε ακροβατικά κωμικά στοιχεία, αλλά ο ήρωάς μας δεν βασίζεται αποκλειστικά σ' αυτά. Γυρισμένη το 1923, η ταινία Safety Last είναι η πιο διάσημη σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του και αυτό οφείλεται στην σκηνή που κρέμεται από το ρολόι, η οποία πλέον έχει ταυτιστεί με τον ίδιο και ολόκληρο τον βουβό κινηματογράφο, θα λέγαμε. Και ο λόγος που βρίσκεται εκεί είναι φυσικά απλός Ως φτωχός βιοπαλαιστής (που προσπαθεί να πιάσει την καλή με νόμιμους πάντα τρόπους) δέχεται για διαφημιστικούς λόγους να σκαρφαλώσει ολόκληρο το εικοσαόροφο κτίριο στο οποίο δουλεύει. Έτσι θα κερδίσει 1.000 δολάρια και θα μπορέσει να παντρευτεί την καλή του, η οποία παρεμπιπτόντως τον περνάει για πλούσιο.

Και ας μην αναφερθούμε στο πόσες φορές έχει κοπιαριστεί η σκηνή του ρολογιού? θυμηθείτε μόνο την Επιστροφή στο μέλλον! Μπορείτε πάντως

Ένας επαρχιώτης καταφτάνει στην μεγαλούπολη, αναζητώντας την μεγάλη ευκαιρία. Πιάνει δουλειά ως ταμίας σε εμπορικό κέντρο και αρπάζει με ζήλο την ευκαιρία που του δίνεται, όταν ο διευθυντής ανακοινώνει ότι θα δώσει 1.000 δολάρια σε όποιον φέρει την περισσότερη πελατεία.

Η πιο κλασική στιγμή στην καριέρα του Harold Lloyd, ενός από τους πιο σημαντικούς κωμικούς στην ιστορία του Χόλιγουντ. Σε αυτήν τη ταινία υπάρχει η περίφημη σκηνή στο ρολόι του ουρανοξύστη, από όπου κρεμιέται ο ήρωας. Στην πραγματικότητα ο Lloyd δεν ήταν πολύ ψηλά, αλλά απλά κάποια μέτρα από το έδαφος σε τοίχο ουρανοξύστη, προσαρμοσμένο με την κάμερα να δείχνει πολύ ψηλά. Σε μια συνέντευξη ενός κασκαντέρ, όμως, το 1980, αυτός λέει ότι η σκηνή γυρίστηκε στην ταράτσα ενός ουρανοξύστη, όπου είχε κατασκευαστεί το σκηνικό και οι κάμερες το έπαιρναν από τέτοια λήψη, που φαίνονταν ο κόσμος στο δρόμο χαμηλά. Ο ίδιος διαψεύδει πως ο Lloyd δεν χρησιμοποίησε σωσία για το σκαρφάλωμα, εικάζοντας πως ήταν αυτός που έκανε την πιο δύσκολη δουλειά. Το όνομα του κασκαντέρ ήταν Robert A. Golden και στους τίτλους του έργου αναγράφεται ως βοηθός σκηνοθέτης.

Ο Harold Lloyd, όπως και όλοι οι πρώτοι κωμικοί του μπουρλέσκ, ήταν παθιασμένος με τα επικίνδυνα σταντ. Το 1919 είχε εκραγεί στο χέρι του ένα εκρηκτικό και όταν επέστρεψε στα γυρίσματα φορούσε ένα λευκό γάντι για να το κρύβει. Η ιδέα του Safety Last του ήρθε όταν παρακολούθησε μια επίδειξη του ριψοκίνδυνου Bill Strother, όπου σκαρφάλωνε έναν ουρανοξύστη. Γνήσιος ζηλιάρης ο Lloyd, περίμενε κρυμμένος παρακολουθώντας το θέαμα. Όταν ο Strother κατέβηκε, πήγε και του συστήθηκε και του ζήτησε πληροφορίες πάνω στο κατόρθωμα του. Ο Bill Strother εμφανίζεται σε έναν σημαντικό ρόλο στην ταινία και ενώ δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στον κινηματογράφο.

Επειδή την εποχή του βωβού δεν υπήρχε μόνο ο Chaplin και ο Buster Keaton, γνωρίστε τον Harold Lloyd, τον τρίτο ίσως μεγαλύτερο κωμικό της εποχής, ο οποίος είχε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο έργο του. Υπάρχουν βεβαίως και δω τα βασισμένα σε ακροβατικά κωμικά στοιχεία, αλλά ο ήρωάς μας δεν βασίζεται αποκλειστικά σ` αυτά. Γυρισμένη το 1923, η ταινία Safety Last είναι η πιο διάσημη σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του και αυτό οφείλεται στην σκηνή που κρέμεται από το ρολόι, η οποία πλέον έχει ταυτιστεί με τον ίδιο και ολόκληρο τον βουβό κινηματογράφο, θα λέγαμε. Και ο λόγος που βρίσκεται εκεί είναι φυσικά απλός? ως φτωχός βιοπαλαιστής (που προσπαθεί να πιάσει την καλή με νόμιμους πάντα τρόπους) δέχεται για διαφημιστικούς λόγους να σκαρφαλώσει ολόκληρο το εικοσαόροφο κτίριο στο οποίο δουλεύει. Έτσι θα κερδίσει 200 δολάρια και θα μπορέσει να παντρευτεί την καλή του, η οποία παρεπιμπτόντως τον περνάει για πλούσιο.

Die Straße (1923)

Die Straße (1923)

Ο δρόμος

Του Karl Grune

Ο δρόμος είναι μια άμεση μαρτυρία της ηθικής κρίσης που διαπερνά το γερμανικό έθνος την δεκαετία του 20. Είναι η ιστορία ενός ώριμου άνδρα που νιώθει να  πνίγεται με την οικογενειακή του ζωή και έλκεται ακαταμάχητα από την νυχτερινή ζωή του δρόμου που τον παρασύρει  ένα νεαρό κορίτσι, πιθανόν πόρνη. Το δράμα εκτυλίσσεται μέσα σε μία νύχτα στην  οποίο ο πρωταγωνιστής θα κατηγορηθεί για φόνο.

Αν και το θέμα της ταινίας είναι ο ξεπεσμός ενός καθημερινού άνδρα που παρασύρεται και  εγκαταλείπει το σπίτι του της προς αναζήτηση περιπέτειας στο δρόμο, ο Carl Mayer, μας παρουσιάζει έναν Γερμανικό νεορεαλισμό, κάτι που στην Γαλλία ονομάστηκε avant-garde, και εξπρεσιονισμό συνάμα.

Παράλληλα, έχουμε και τις ιστορίες άλλων χαρακτήρων που τελικά συγκλίνουν σε ένα τραγικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, η επιλογή αυτού του θέματος, αυτή η παρουσίαση του Βερολίνου έχει να κάνει περισσότερο με το όραμα που μας έφερε ο Fritz Lang στην εκπληκτική ιστορία του «Δρ Μακούζε». Η εναρκτήρια σκηνή μας προϊδεάζει για τον πρωταγωνιστή που στο μικρό, σκοτεινό διαμέρισμα του, παρατηρεί γοητευμένος την αστική ζωή που τον περιμένει έξω. Αλλά μόλις κατέβει στο δρόμο, σε μια πολύβουη, ξέφρενη και σχεδόν επιθετική παρέα ύποπτων ανθρώπων όπου ένας άνθρωπος, όπως ο πρωταγωνιστής έχει ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης. Το τι περιμένει τον πρωταγωνιστή μας στην νυχτερινή του περιπέτεια, μας το παρουσιάζει συμβολικά ο σκηνοθέτης, όταν ο ήρωάς μας ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα τις οποίας το κεφάλι μετατρέπεται σε... νεκροκεφαλή.

Αργότερα μας εμφανίζεται η νεαρή γυναίκα η οποία είναι μια πόρνη που ψάχνει για αφελή θύματα. Συμβολική και η παρουσίαση της φωτεινής επιγραφής ενός καταστήματος οπτικών που τα δύο φωτεινά μάτια της επιγραφής μοιάζουν να παρατηρούν τα συμβαίνοντα στην αμαρτωλή νύχτα.

Έχουμε και αθώα πρόσωπα που εμπλέκονται στην όλη υπόθεση. Η πόρνη και ο σύντροφος προστάτης της έχουν ένα κοριτσάκι και έναν τυφλό παππού που ζει μαζί τους.

Ο μεσήλικας της ιστορίας μας φαίνεται να γοητεύεται από την νεαρά πόρνη και αυτή τον παρασύρει να παίξει χαρτιά μα μια ύποπτη παρέα που στην οποία μετέχει ο προστάτης της και άλλο ένα – κατ αυτούς - υποψήφιο θύμα για να το ξεκοκαλίσουν. Το υποψήφιο θύμα στην αρχή τας χάνει όλα αλλά την τελευταία στιγμή κατορθώνει να ρεφάρει και να τους τα μαζέψει όλα. Οι κακοποιοί δεν σκοπεύουν όμως να αφήσουν να τους ξεφύγει ο τύπος με ένα τόσο συμπαντικό χρηματικό ποσό. Βάζουν λοιπόν την πόρνη να τον παρασύρει δήθεν για ερωτικές περιπέτειες στο σπίτι της με σκοπό να τον ληστέψουν. Ταυτόχρονα όμως ο μεσόκοπος οικογενειάρχης ακολουθεί την νεαρά πόρνη μιας και  το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κάνει έρωτα μαζί της. Την ώρα που αυτή προσπαθεί να τον αποκρούσει, ο προστάτης της επιχειρεί να ληστέψει τοτον κερδισμένο του χαρτοπαιγνίου. Αυτός τραβά πιστόλι για να αμυνθεί, τότε ο κακοποιός του ορμά με μαχαίρι και τον τραυματίζει θανάσιμα.

Από την φασαρία ξυπνά και σηκώνεται το κοριτσάκι,. Σηκώνεται και ο τυφλός παππούς του και πέφτει επάνω στον νεκρό. Το κοριτσάκι ξεχύνεται έντρομο έξω απ’ το σπίτι. Ένας αστυφύλακας που το βρίσκει προσπαθεί να το επαναφέρει στο σπίτι της. Εκεί βρίσκει το πτώμα και καλή σε συναγερμό τους συναδέλφους του. Η νεαρή πόρνη για να γλυτώσει τους δικούς της ανθρώπους ισχυρίζεται ότι φονιάς είναι ο μεσήλικας πρωταγωνιστής, λόγο ζήλιας. Αυτός από το σοκ της όλης κατάστασης δεν μπορεί να αρθρώσει ούτε λέξη. Τότε προφυλακίζεται ως βασικός ύποπτος του φόνου. Η ανάκριση συνεχίζεται και ο δράστης ερωτάται τι γνωρίζει για την υπόθεση. Αυτός ισχυρίζεται ότι έλειπε όλη την νύχτα από το σπίτι και δεν έχει ιδέα του έγινε. Τότε το κοριτσάκι γεμάτο αφέλεια τον ρωτά γιατί το βράδυ έφυγε ξαφνικά από το σπίτι. Αυτό ήταν. Η μικρή μες την αφέλειά της κάρφωσε τον πατέρα της και έτσι ο μεσήλικας την γλύτωσε και αφέθηκε ελεύθερος. Γύρισε σπίτι του όπου η γυναίκα του χωρίς να ρωτήσει το παραμικρό του σερβίρει την σούπα.

Ο ήρωάς μας επανέρχεται στην ρουτινιάρικη αλλά ασφαλή ζωή του.

Χαρακτηριστικό του Carl Mayer είναι ότι ελάχιστα παρεμβάλει μεσότιτλους στην ταινία. Αφήνει τον θεατή να μαντέψει μόνος του την πλοκή της ταινίας. Την μετάφραση των έστω λίγων αυτών μεσότιτλων την έκανα εγώ.

Der Schatz 1923

Der Schatz 1923

Ο Θησαυρός

Σκηνοθεσία: Georg Wilhelm Pabst

Συγγραφείς: Rudolph Hans Bartsch, Willy Hennings

Είδος: Drama, Romance – Διάρκεια: 80 λεπτά

Ελληνικοί μεσότιτλοι δικής μου μετάφρασης

Παίζουν:

Albert Steinrück =Ο αρχιμάστορας

Ilka Grüning = Άννα, η γυναίκα του

Lucie Mannheim = Beate, η κόρη τους

Hans Brausewetter = Arno, ο νεαρός τεχνίτης

Werner Krauss = Svetelenz, ο παλιός εργάτης

Ο αρχιμάστορας κατασκευαστής καμπάνων Balthasar Hofer, η σύζυγός του Άννα, η κόρη τους Beate και ο τεχνίτης τους Svetelenz ζουν σε ένα σπίτι που ξαναχτίστηκε μετά την καταστροφή του από τους Τούρκους το 1683. Ο αρχιμάστορας λέει ότι φημολογείται πως ένας θησαυρός είχε θαφτεί εκείνη την εποχή κάπου τριγύρω. Ο Svetelenz, ο οποίος είναι πεπεισμένος ότι ο θησαυρός είναι κρυμμένος στο σπίτι, ελπίζει ότι αν το βρει, θα μπορέσει να παντρευτεί τον Beate.

Ένας νέος χρυσοχόος τεχνίτης, ο Arno έρχεται στο χωριό για να εργαστεί για τη διακόσμηση μιας καμπάνας που μόλις τέλειωσε ο μάστορας. Σύντομα, αυτός και η Beate ερωτεύονται. Ένα βράδυ βλέπουν τον Svetelenz να ψάχνει τον θησαυρό με ένα "μαγικό ραβδί"! Η Beate πείθει τον Arno να βρει αυτός τον θησαυρό για να την παντρευτεί. Ο Arno πιστεύει ότι ένας θησαυρός που χρονολογείται από την εποχή των Τούρκων, μπορεί να έχει κρυφτεί μόνο στα θεμέλια του σπιτιού, μια και οι Τούρκοι είχαν ισοπεδώσει τα πάντα. Σύντομα θα βρει το μέρος όπου φαίνεται να είναι κρυμμένος. Ο Svetelenz λέει στον μάστορά του ότι αυτός βρήκε τον θησαυρό και ότι πρέπει να απαλλαγούν από τον χρυσοχόο που ξέρει επίσης γι 'αυτό.

Αφού προσπαθούσαν ανεπιτυχώς να κάψουν τον Arno ζωντανό με λιωμένο μέταλλο, τον στέλνουν έξω από το σπίτι με την Beate για να φέρουν κρασί, ενώ σκάβουν για τον θησαυρό. Όταν ο Arno και η Beate επιστρέψουν σπίτι, βρίσκουν τον μάστορα, τη σύζυγό του και τον Svetelenz να γιορτάζουν την ανακάλυψή τους. Ο Svetelenz προσφέρει το μερίδιό του από τον θησαυρό για να παντρευτεί την Beate, αλλά αυτή απαντά ότι δεν είναι προς πώληση. Ο Arno τους απειλεί με ένα μαχαίρι για να πάρει το μερίδιό του από τον θησαυρό, αλλά η Beate του λέει ότι πρέπει να τους αφήσουν να τον έχουν και βγαίνει από το σπίτι. Μετά από μια στιγμή δισταγμού, ακολουθεί ο Arno και φεύγουν μαζί.

Ο Μάστορας και η σύζυγός του παίρνουν τον θησαυρό στο δωμάτιό τους και ο Svetelenz αρχίζει να σκάβει φουριόζος στον κύριο πυλώνα του σπιτιού, για να δει αν υπάρχει κάποιος χρυσός ακόμα. Οι ενέργειές του προκαλούν την κατάρρευση του σπιτιού, θάβοντας τον Svetelenz, τον μάστορα και τη σύζυγό του μαζί με τον θησαυρό κάτω από τα ερείπια. Ο Άρνο και η Beate βγαίνουν περπατώντας από το δάσος στο ξέφωτο.