Les Yeux Sans Visage 1960

Les Yeux Sans Visage 1960

Μάτια Χωρίς Πρόσωπο

Jean Redon, Thomas Narcejac, Claude Sautet

Είδος: Drama, Fantasy, Horror, Mystery, Γαλλικά

Διάρκεια: 01:25

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Pierre Brasseur: Le docteur Génessier

Alida Valli: Louise

Juliette Mayniel: Edna Grüber

Alexandre Rignault: L'inspecteur Parot

Béatrice Altariba: Paulette Meroudon (as Beatrice Altariba)

Charles Blavette: L'homme de la fourrière (scenes deleted) (as Blavette)

Claude Brasseu: Un inspecteur

 

Η γαλλική ταινία Μάτια Χωρίς Πρόσωπο, παραγωγής 1959 (αν και παίχτηκε το 1960), είναι από τις πρώτες ταινίες της nouvelle-vague και είναι μια ταινία που δύσκολα μπορείς να κατηγοριοποιήσεις. Είναι θρίλερ, είναι φιλμ-νουάρ, ή μήπως είναι δράμα; Μάλλον, είναι όλα αυτά μαζί. Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 70 χρόνια, η ταινία όμως παραμένει δυνατή. Η γοτθική ατμόσφαιρα της ταινίας και το γκραν-φινάλε της σε κερδίζουν και -φαντάζομαι- οι σινεφίλ λάτρεις των κλασικών ταινιών θα την εκτιμήσουν, όσοι δηλαδή δεν έτυχε να την δουν ακόμα. Για όσους δεν ξέρουν, να πούμε ότι ο John Carpenter επηρεάστηκε από αυτήν την ταινία για τη δημιουργία της μάσκας του δολοφόνου Mike Myers στη Νύχτα με τις Μάσκες και, επίσης, το βασικό θέμα της ιστορίας της γνωστής επιτυχίας Face/Off έχει αρκετές ομοιότητες με την αναφερθείσα ταινία (για να πάρετε και μια ιδέα του τι παίζει)! Αναζητήστε την, γιατί αξίζει...

  

LE DIABLE ET LES DIX COMMANDEMENTS 1962

LE DIABLE ET LES DIX COMMANDEMENTS 1962

Ο διάβολος και οι δέκα εντολές

Σκηνοθεσία: Julien Duvivier

Σενάριο: David Alexander, Michel Audiard, René Barjavel,

Maurice Bessy, Julien Duvivier

Είδος: Comedy, Crime, Drama, Γαλλικά

Διάρκεια: 02:23

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Michel Simon: Jérôme Chambard (segments Dieu en vain ne jureras

Lucien Baroux: l'évêque

Claude Nollier: La mère supérieure (segments Dieu en vain ne jureras

Françoise Arnoul: Françoise Beaufort (segment Luxurieux point ne seras)

Micheline Presle: Micheline Allan (segment Luxurieux point ne seras)

 

Δέκα μικρές ιστορίες που αναφέρονται στις Δέκα Εντολές και στην... συμμετοχή του διαβόλου, ώστε αυτές να παραβιαστούν!!

Ο διάβολος και οι δέκα εντολές (Le diable et les dix commandements) του Ζιλιέν Ντιβιβιέ, ένα επεισοδιακό, κωμικοτραγικό, δεκαμερές φιλμ, συχνά υπερβολικό ή κάπως κυνικό. Παρέλαση ηθοποιών, κωμικών τε και τραγικών: Μισέλ Σιμόν, Σαρλ Αζναβούρ, Λίνο Βεντούρα, Μελ Φερέρ, Φερναντέλ (ο θεός), Ντανιέλ Νταριέ, Ζαν-Κλοντ Μπριαλί, Λουί Ντε Φινές.

  

La Jetee 1962

 

La Jetee 1962

Σταθμός Αποχαιρετισμού

Σκηνοθεσία: Chris Marker

Σενάριο: Chris Marker

Είδος: Action, Documentary, Romance, Science Fiction, Γαλλικά

Διάρκεια: 00:28

Γλώσσα: Γαλλικά

Παίζουν:

Jean Négroni: Narrator

Hélène Chatelain: The Woman

Davos Hanich: The Man

Jacques Ledoux: The Experimenter

André Heinrich

 

Στο Παρίσι, μετά τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο, οι λιγοστοί επιζήσαντες έχουν ελλείψεις σε φάρμακα, φαγητό και πηγές ενέργειας, γι`αυτό αποφασίζουν να στείλουν έναν άνθρωπο στο παρελθόν με την μηχανή του χρόνου για να τους φέρει προμήθειες.

Δίπλα δίπλα με το 12 Monkeys, το ιδιοφυές La Jetee του Chris Marker, ένα φιλμ που σύμφωνα με τον Gilliam ενέπνευσε την ταινία του (ο Gilliam προσθέτει γελώντας ότι οι Αμερικάνοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν την διαφορά μεταξύ Inspired By και Based on). To La Jetee έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην μνήμη όσων το έχουν δει, μιας και πρόκειται για μια «ταινία» 28 λεπτών, η οποία αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά (εκτός από ένα φευγαλέο πλάνο με κίνηση) από μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών. Η υπόθεση είναι σχεδόν η ίδια, μόνο που τη θέση του ιού έχει πάρει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος και οι επιζώντες πλέον έχουν να αντιμετωπίσουν ελλείψεις σε φάρμακα και πηγές ενέργειας. Έτσι, οι σκιώδεις επιστήμονες χρησιμοποιούν κρατούμενους ως «πρεσβευτές» στο παρελθόν και το μέλλον-αλλά κανείς δεν αντέχει το σοκ του ταξιδιού στο χρόνο. Ο ήρωάς μας (Davos Hanich), με το όνειρο του ανθρώπου που σκοτώνεται στο αεροδρόμιο είναι πιο κατάλληλος για το ταξίδι, μιας και η μνήμη του αυτή θα τον βοηθήσει να προσαρμοστεί στην νέα πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει. To τολμηρό εγχείρημα του Marker, μινιμαλιστικό και υπνωτιστικό μέσω της ασπρόμαυρης απλότητάς του είναι ένα έργο τέχνης αποτελούμενο από μικρότερα-δηλαδή τις φωτογραφίες. Εναλλάσσοντας νεκρές φύσεις και τα εκφραστικά πρόσωπα των πρωταγωνιστών του, ο Marker δίνει μια αξιοπρόσεκτη ροή στην διήγησή του (η οποία υποστηρίζεται και από την απόκοσμη φωνή του αφηγητή) και μέσα στα 28 λεπτά η ταινία εξελίσσεται με το βάθος ενός full feature film. Σε αντίθεση με το 12 Monkeys, το La Jetee κλίνει περισσότερο προς την «καταδικασμένη ιστορία αγάπης» μιας που ο Άντρας, αφού εκτελέσει την αποστολή του δραπετεύει ξανά στο παρελθόν για να ζήσει με την Γυναίκα (Helene Chatelain), με το φινάλε φυσικά να είναι η επιβεβαίωση της απαισιόδοξης μνήμης/προφητείας.

Δηλαδή: η αποβάθρα. Πρόκειται για τη μικρού μήκους ταινία του Γάλλου Chris Marker, η οποία αποτέλεσε τη βάση για τη δημιουργία του Terry Gilliam, τους 12 Πίθηκους. Το στόρι είναι περίπου το ίδιο. Βρισκόμαστε σε μια μελλοντική εποχή όπου το Παρίσι (και ο υπόλοιπος κόσμος) έχει καταστραφεί και οι άνθρωποι ζούνε κάτω απ` τη γη. Ξεκινάνε κάποια στιγμή πειράματα με το ταξίδι στο χρόνο για να δούνε πώς θα είναι το μέλλον της Γης! Για πειραματόζωο, διαλέγουν έναν κύριο που έχει μια έντονη εικόνα από το παρελθόν του σε μια αποβάθρα αεροδρομίου...

Το αξιοσημείωτο σ`αυτήν την ταινία του 1962 είναι το γεγονός ότι αποτελεί μια συρραφή φωτογραφιών, οι οποίες με τη βοήθεια του αφηγητή και κάποιων background ήχων σού δίνουν την αίσθηση της κινηματογραφικής ταινίας. Δηλαδή δεν υπάρχει καθόλου κινούμενη εικόνα (χμ, εκτός από 2-3 δευτερόλεπτα σε ένα ενδιαφέρον σημείο της ταινίας). Κάτι σαν φωτο-ρομάντζο... Θα μου πείτε, είναι πιο εύκολο να δείξεις εικόνες του κατεστραμμένου Παρισιού δείχνοντας απλά εικόνες του Β` Παγκοσμίου Πολέμου! Όπως και να `χει, η ιστορία είναι ιδιοφυής και το όλο πείραμα, τελικά, είναι ενδιαφέρον.

 

Les Barbouzes (1964)

Les Barbouzes (1964)

Οι Barbouzes σε μυστική αποστολή

Σκηνοθεσία: Georges Lautner

Σενάριο: Michel Audiard, Albert Simonin

Παίζουν: Lino Ventura, Francis Blanche, Bernard Blier

Διάρκεια: 109 λεπτά – Βαθμολογία: 7,0

Υπότιτλοι σε ξεχωριστό αρχείο

Μετάφραση από τον miki-mik7 (Μιχαήλ)

Το "Les Barbouzes" είναι μια γαλλο-ιταλική ταινία σε σκηνοθεσία του Georges Lautner, που κυκλοφόρησε το 1964. Η ταινία βασικά είναι μια παρωδία κατασκοπευτικών ταινιών εκείνης της εποχής. Πράγματι, ενώ με το ξεκίνημα της η ταινία μας παρουσιάζει διάφορους κατασκόπους να εξοντώνουν ο ένας των άλλον και να πέφτουν σαν μαρουλόφυλλα, οι θεατές δεν φρικάρουν καθόλου, αντίθετα μπαίνουν αμέσως στο νόημα και το διασκεδάζουν. Η ταινία αρχίζει με το θάνατο του ενός εμπόρου όπλων που στην κηδεία του μαζεύονται γύρο από την γοητευτική χήρα του καλοθελητές που στην πραγματικότητα είναι κατάσκοποι και επιδιώκουν να αποσπάσουν από την χήρα την συνταγή του μακαρίτη για ένα υπερόπλο. Παρουσιάζονται ως άτομα που δήθεν είχαν κάποια σχέση με τον μακαρίτη. Ο ένας συστήνεται ως ξάδελφος του μακαρίτη. Ένας Ρώσος ως ψευτοαδελφός του. Άλλος ως ψυχαναλυτής του και ο τέταρτος ως δήθεν ο εξομολόγος του. Υπάρχει και κάποιος που για λογαριασμό της

Αμερικής προσπαθεί να δελεάσει την χήρα προσφέροντας δολάρια σε ρευστό. Όλους αυτούς προσπαθούν να τους εξοντώσουν Κινέζοι πράκτορες.

Σπαρταριστά επεισόδια στην προσπάθειά τους να εξουδετερώσει ο ένας τον άλλον. Όλοι τους όμως συμμαχούν για να αντιμετωπίσουν τον Αμερικάνο και τους Κινέζους.

Les Tontons Flingueurs (1963)

Les Tontons Flingueurs (1963)

Ο Γορίλας Εκδικείται

Διάρκεια: 105 λεπτά - Σκηνοθεσία: Georges Lautner

Σενάριο: Michel Audiard, Georges Lautner- Βαθμολογία: 8,0

Παίζουν: Lino Ventura, Bernard Blier, Francis Blanche, Claude Rich, Pierre Bertin,. Robert Dalban, Sabine Sinjen

Ελληνικοί υπότιτλοι δικής μου μετάφρασης

Πριν από μερικά χρόνια μου χαρίσανε από την Γαλλία μια κασετίνα που ήταν αφιερωμένη στον Lino Ventura, τον Michel Audiard και την δεκαετία του 60. Στην κασετίνα περιεχόταν μεταξύ των άλλων, η ταινία LES TONTONS FLINGUEURS με επιλογή Γαλλικών υπότιτλων. Ξήλωσα τους υπότιτλους αυτούς και άρχισα να τους μεταφράζω. Τι το ήθελα; Όχι μόνο δυσνόητη γλώσσα αργκό του 60, αλλά και το Γαλλικό κείμενο, για να αποδώσει και καλά ο δημιουργός του την αργκό, έπιασε και αφαίρεσε πολλά φωνήεντα από τις λέξεις με αποτέλεσμα να έχουμε ένα ακαταλαβίστικο κείμενο, όχι μόνο για μας τους Έλληνες, αλλά και για αρκετούς Γάλλους! Άρχισα επικοινωνία με ανθρώπους στην Γαλλία για να βγάλω άκρη. Κατά καιρούς σταματούσα την προσπάθεια και καταπιανόμουν με κάτι άλλο. Τελικά εδέησα και τελείωσα την μετάφραση και τότε διαπίστωσα ότι πριν από λίγες μέρες είχε ανεβάσει τους συγκεκριμένους υπότιτλους στο διαδίκτυο, ένας ακούραστος εργάτης των μεταφράσεων «Σινεφίλ» υποτίτλων. Ο miki-mik7 (Μιχαήλ). Η πρώτη μου σκέψη ήταν να μην ανεβάσω τους δικούς μου. Κάτι όμως ο τόσο μακροχρόνιος κόπος, κάτι οι σημαντικές διαφορές που διαπίστωσα στους δύο υπότιτλους, που οφείλονται στο ότι ο ικανότατος μεταφραστής Μιχαήλ μετάφρασε σίγουρα τους Αγγλικούς υπότιτλους. Η πείρα όμως έχει δείξει πως Αγγλικοί υπότιτλοι Γαλλικού έργου είναι... άστα να πάνε. Έτσι αποφάσισα να ανεβάσω και την δική μου μετάφραση των συγκεκριμένων υποτίτλων. Πάντως δεν πρόκειται να ξεκινήσω άλλη μετάφραση από το συγκεκριμένο πακέτο VENTURA. Αρκετά! Θα αρκεστούμε όλοι σε ότι μας ετοίμασε ο ΜΙΧΑΗΛ.

Για την ταινία:

Πρόκειται για μία Γαλλο-Ιταλο-Γερμανική παραγωγή σε σκηνοθεσία του μαιτρ των φιλμ-νουάρ, Georges Lautner σε σενάριο των Michel Audiard και Georges Lautner, από την προσαρμογή του βιβλίου του Albert Simonin . Όταν πρωτοπροβλήθηκε στην Γαλλία δεν είχε τηνν ξελεπιζόμενη επιτύχεια. Αργότερα όμως, κάτι οι επαναπροβολές της, κάτι οι τηλεοπτικές προβολές της, την κατέταξαν στις κλασικές ταινίες της κατηγορίας της και της δεκαετίας του 60. Πρωταγωνιστεί το είδωλο των φιλμ-νουάρ της δεκαετίας του 60, Lino Ventura. Εδώ υποδύεται τον Φερνό, έναν πρώην κακοποιό ο οποίος έχει από χρόνια αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ασχολείται με μία μάντρα πωλήσεως γεωργικών μηχανημάτων στο Μοντομπάν. Κάποια στιγμή λαβαίνει ένα τηλεφώνημα από κάποιον παλιό του φίλο και νυν αρχηγό της συμμορίας ο οποίος ζητά επιμόνως να τον δει διότι είναι βαριά άρρωστος και πεθαίνει.

Ο φίλος αυτός έχει το ψευδώνυμο "Μεξικάνος" και διευθύνει παράνομες επιχειρήσεις, όπως οίκους ανοχής, λαθραία ποτά (ιδιοσκευάσματα) και άλλα τέτοια σχετικά. Η τελευταία του επιθυμία είναι να αναλάβει ο Φερνό την διεύθυνση των επιχειρήσεών του και να φροντίσει την κακομαθημένη μοναχοκόρη του. Οι νυν συνεργάτες του Μεξικάνου δεν βλέπουν με καλό μάτι την άφηξη του "ξένου "Φερνό", διότι ήλπιζαν να αναλάβουν αυτοί κάποτε την αρχηγία.

Γενικά η ταινία αν και θεωρητικά γκανγκστερική, έχει αρκετό χιούμορ και κυλάει ευχάριστα. Ανεπανάληπτη η σκηνή όπου όλη η κοπανία καθισμένη στην κουζίνα και μην έχοντας άλλο πιοτό να πιούνε, αναγκάζονται να πιουν το παρασκεύασμα που το είχαν αποσύρει κάποτε ως επικίνδυνο για την ζωή των πελατών!

Tirez sur le pianiste (1960)

Tirez sur le pianiste (1960)

ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΙΑΝΙΣΤΑ

92 min  -  Crime - Drama - Thriller

Σκηνοθεσίαα: François Truffaut

Με τους Charles Aznavour, Marie Dubois, Nicole Berger, κλπ

Αυτή ήταν η δεύτερη ταινία του François Truffaut, μετά το πετυχημένο, "Τα 400 Χτυπήματα". Τα σενάριο προέρχεται από τον συγγραφέα αστυνομικής παραλογοτεχνίας, David Goods. Με την ταινία αυτή θέλησε να ξεφύγει από την τυποποίηση ταινιών του στιλ "Τα 400 Χτυπήματα". Πρόκειται γiα ταινία τύπου Film Noiar, που παραπέμπει σε στοιχεία ταινιών B-movies και ασχολείται με ανθρώπους κατώτερης πνευματικής στάθμης, απατεώνες και ανεπρόκοπους. Με εξαίρεση τον κεντρικό ήρωα Edouard, που τον υποδύεται ο Charles Aznavour. Αυτός είναι ένας διάσημος πιανίστας που δίνει ρεσιτάλ πιάνου, όλα όμως έρχονται τούμπα στη ζωή του, όταν μαθαίνει ότι,την επιτυχία του την οφείλει εν μέρει στην απιστία της γυναίκας του, η οποία υπέκυψε στον εκβιασμό του ιμπρεσάριου, και προκειμένου να βοηθήσει την καριέρα του άντρα της, υπέκυψε στις ορέξεις του. Το βάρος της συνείδησής της την αναγκάζει να τα εξομολογηθεί όλα στον άντρα της. Αυτός οργισμένος αποχωρεί και εκείνη πηδάει από το παράθυρο του 5^ου ορόφου και αυτοκτονεί!

Υπό το βάρος των γεγονότων, o Edouard, αλλάζει το όνομά του και πιάνει δουλειά θώ ως πιανίστας σε ένα μέτριας ποιότητας μπαρ της γειτονιάς. Εκεί σχετίζεται με την σερβιτόρα Λένα, (Marie Dubois), η οποία θέλει να τον συνεφέρει και να τον ξανακάνει διάσιμο πιανίστα. Τα αδέλφια του όμως έχουν μπλέξει με αντίπαλη συμμορία και ζητούν την βοήθειά του. Τότε συμβαίνουν απαγωγές, κυνηγητά και μπόλικο πιστολίδι. Επειδή δεν υπήρχε άνεση χρηματοδότησης για την ταινία, ο Truffaut γύρισε πολλές σκηνές στους δρόμους του Παρισιού, ενώ το σενάριο προσαρμοζόταν κάθε φορά, ανάλογα με τα δεδομένα της στιγμής. Το σινεφίλ κοινό την λάτρεψε την ταινία. Η πλατιά μάζα του κοινού όμως δεν είχε την ίδια γνώμη. Έτσι η ταινία γνώρισε παταγώδη οικονομική αποτυχία, με αποτέλεσμα ο Truffaut να καταφύγει σε πιο συμβατικές ταινίες στο μέλλον.

Στο opensubtitles, είχαν ανέβει από άγνωστο Ελληνικοί υπότιτλοι, που προέρχονταν όμως από μετάφραση Αγγλικών υποτίτλων. Πολλοί γνωρίζεται το τι μειονέκτημα υπάρχει σε τέτοια περίπτωση. Έκατσα λοιπόν και μετέφρασα τους υπότιτλους από την αρχή, από τα Γαλλικά 

Vie privée (1962)

Vie privée (1962)

Η Ιδιωτική μου Ζωή

Σκηνοθεσία Louis Malle

με τους: Brigitte Bardot, και Marcello Mastroianni

Είναι γεγονός ότι μετά την ταινία La verite, προσπάθησαν να μας παρουσιάσουν την Brigitte Bardot ως ηθοποιό όχι μόνο όμορφη και σεξουαλικά ποθητή, αλλά και ως ταλαντούχα ηθοποιό. Προς το σκοπό αυτό επιστρατεύτηκαν ικανοί σκηνοθέτες όπως ο Louis Malle και διάσημοι συμπρωταγωνιστές της όπως ο Marcello Mastroianni.

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι η Brigitte δεν ανταποκρίθηκε με επιτυχία στο ρόλο που του την βάλανε να παίξει. Η διαφορά ως προς προηγούμενες εμφανίσεις της είναι πως εδώ δεν παριστάνει απλά το φιλήδονο και σεξουαλικά ανικανοποίητο θηλυκό που ψάχνει μέσω τον διαφορετικών εραστών να βρει την τέλεια ικανοποίηση. Εδώ μας εμφανίζεται ως μία κοπέλα με συναισθηματική αστάθεια η οποία ψάχνει την ψυχική της σταθερότητα αλλάζοντας διαρκώς εραστές. Μερικοί ισχυρίστηκαν ότι η ταινία αποτελεί αποτύπωση της προσωπικής της ζωής. Αυτό είναι όμως μόνο εν μέρη αλήθεια. Πράγματι η Brigitte Bardot προερχόταν από εύπορη οικογένεια και πράγματι η ομολογουμένως εντυπωσιακή ομορφιά της έκανε ανθρώπους του θεάματος να την προωθήσουν ως πρωταγωνίστρια σε ταινίες. Και είναι αλήθεια πως η δημοσιότητα που στην αρχή την κολάκευε, κατάντησε στο τέλος μαρτύριο και δεν μπορούσε να ξεμυτίσει από το σπίτι της χωρίς να ταλαιπωρείται από τους ένθερμους θαυμαστές της. Και πράγματι, οι κάθε λογής παπαράτσι και κάθε λογής σκανδαλοθήρες δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ της κάνανε τον βίο αβίωτο, αλλά μέχρι εκεί. Η ταινία στο τέλος γίνεται από μελοδραματική καθαρά δραματική θέλοντας να μας παρουσίαση την ηρωίδα Ζιλ ,(Brigitte Bardot ), να έχει δραματικό τέλος κυνηγημένη από τους παπαράτσι!

Για να πω και την προσωπική μου γνώμη, η ταινία δεν προσπαθεί τόσο να μας προβάλει τα προσόντα της Brigitte Bardot, αλλά κυρίως να καυτηριάσει την συμπεριφορά των διαφόρων δήθεν δημοσιογράφων που δεν διστάζουν να πατήσουν επί πτωμάτων προκειμένου να εξασφαλίσουν μια δημοσιογραφική επιτυχία. Τέτοιους ανθρώπους τους ζούμε καθημερινά και στις τηλεοράσεις μας. Όταν κάπου γίνει κάποιο ατύχημα, οι αγωνία τους είναι μήπως και δεν υπάρχουν αρκετά θύματα για να είναι η παρουσίαση του συμβάντος εντυπωσιακή! Το θράσος τους είναι τέτοιο, που είναι ικανοί να πλησιάσουν τραγικούς γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στο ατύχημα και να τους ρωτήσουν αναιδώς: «Πως αισθάνεστε τώρα που χάσατε τα παιδιά σας;»

Ε, αυτούς τους εξοργιστικούς τύπους μας παρουσιάζει οι ταινία Οι τύποι αυτοί οι είναι σε θέση να φωτογραφίσουν το πρόσωπο που κυνηγάνε ακόμα και μέσα στην τουαλέτα, να επιστρατεύουν ακόμα και ελικόπτερα, να χρησιμοποιήσουνε ισχυρότατους τηλεφακούς για να συλλάβουν το θύμα τους σε ανύποπτη στάση της ιδιωτικής του ζωής.

Οι αλήθεια είναι ότι με τους υπότιτλους αυτούς ασχολήθηκα διότι πολλοί θαυμαστές της Brigitte Bardot με παρακίνησαν. Δεν μπορώ να πω όμως ότι η ταινία αυτή δεν μου θύμισε τα νιάτα μου και πως μάλιστα τώρα κατάλαβα αρκετά καλά τα νοήματά της. 

Viva Maria! (1965)

Viva Maria! (1965)

120 λεπτά – Adventure - Comedy – Romance

Σκηνοθεσία και σενάριο: Louis Malle

Με τις  Brigitte Bardot και Jeanne Moreau

Μετά την ταινία της «La vérité», η Brigitte Bardot νομίσαμε ότι θα μας δείξει και ποιοτικότερες ταινίες από αυτές που την παρουσίαζαν σαν αχόρταγο σεξουαλικά θηλυκό το οποίο επεδείκνυε σε κάθε ευκαιρία τα κάλλη του. Κάτι το τολμηρό για την εποχή εκείνη. Το τι ακλούθησε δεν φάνηκε να επιβεβαιώνει και πολύ αυτή την αναμονή. Μία από τις σημαντικές της ταινίες που ακλούθησαν ήτο και η «Viva Maria» Ίσως φανώ αιρετικός και δυσαρεστήσω τους θαυμαστές της Brigitte Bardot, αλλά θα πω την δική μου γνώμη για την ταινία. Το σημαντικότερο επίτευγμα της ταινίας ήταν το ότι επετεύχθη μια συνεργασία με τα ιερά τέρατα της εποχής, τις Brigitte Bardot και Jeanne Moreau! Επίσης έχουμε και τον σημαντικό Louis Malle, ο οποίος έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την ταινία. Αλλά μέχρι εκεί!

Ξεκινώντας η ταινία μας δίνει την εντύπωση ότι θα δούμε κάτι το ενδιαφέρον και σημαντικό. Βλέπουμε έναν Ιρλανδό επαναστάτη ο οποίος με την βοήθεια της κορούλας του της Μαρίας, επιδίδεται σε σαμποτάζ εναντίων των Άγγλων μέχρι που η ταυτότητά του γίνεται γνωστή. Οα Άγγλοι τον επικηρύσσουν και αυτός για να ξεφύγει φεύγει μαζί με την κόρη του για άλλες υπό Βρετανική κατοχή χώρες όπου συνεχίζουν την επαναστατική τους δραστηριότητα. Πρώτα στο Γιβραλτάρ και κατόπιν στην Νότια Αμερική. Εν τω μεταξύ η κόρη ενηλικιώθηκε και έγινε η... Brigitte Bardot!

Σε μια επιχείρηση σαμποτάζ που προσπαθούσαν να ανατινάξουν μία γέφυρα, ο πατέρας γίνεται αντιληπτός από τους Άγγλους φρουρούς οι οποίοι και τον πυροβολούν θανάσιμα! Μόνη της πια η Μαρία, μεταμφιεσμένη σε αγόρι συνεχίζει μονάχη την επαναστατική της δραστηριότητα. Οι Άγγλοι ψάχνουν και κυνηγούν έναν νεαρό τρομοκράτη. Δηλαδή έτσι νομίζουν. Η Μαρία για να τους ξεφύγει πηδάει σε κινούμενα τρένα και τρέχει επάνω στις στέγες τους!

Και εδώ θα κάνω την πρώτη μου παρατήρηση. Η χαδιάρα και ναζιάρα γατούλα, η Brigitte Bardot, δεν πείθει καθόλου ως τρομοκράτησα και κορίτσι της παρανομίας. Ακόμα και όταν τρέχει την στέγη του τραίνου δείχνει πολύ αδέξια και νομίζεις πως όπου να ‘ναι θα γκρεμοτσακιστεί!

Τελικά για να διαφύγει από του διώκτες της τρυπώνει σε ένα καραβάνι περιοδεύοντος θιάσου, που είναι κάτι μεταξύ τσίρκου και βαριετέ. Εκεί γνωρίζεται με μια συνονόματή της Μαρία (Jeanne Moreau), η οποία είναι η τραγουδίστρια του θιάσου και η οποία της προτείνει να συνεργαστούν και να γίνει η παρτενέρ της. Τελικά οι δύο Μαρίες εμφανίζονται και τραγουδάνε μαζί.

Και εδώ μια παρατήρηση. Από μια κοπέλα που υποτίθεται μεγάλωσε και έζησε στην παρανομία, θα περίμενες να είναι πιο αποφασιστική στο νέο της ξεκίνημα ως θεατρίνα. Αντίθετα, Μας παρουσιάζεται σα δειλή και φοβισμένη αρσακειάδα! Τελικά χάρη στην αδεξιότητά της, ανακαλύπτουν επί σκηνής τυχαία το στριπτίζ και γίνεται χαμός. Τελικά το καραβάνι φεύγει από την Αγγλοκρατούμενη χώρα κα πηγαίνει σε μία γειτονική όπου επικρατεί στυγνή δικτατορία. Και εκεί ξεσηκώνουν τον ανδρικό πληθυσμό με το στριπτίζ, το χορό και τα τραγούδια τους. Σαν βεντέτες πια ασκούν επιρροή στον πληθυσμό. Κάποτε θα απηυδήσουν από την σκληρότητα και την βίαιη συμπεριφορά των δικτατόρων και εκμεταλλευόμενες την επιρροή τους στον πληθυσμό, θα τους υποκινήσουν να κάνουν επανάσταση. Αυτές τίθενται επικεφαλείς της επανάστασης

Μιλάμε για επανάσταση οπερέτα! Οι σχετικές ταινίες «Χοντρού-Λιγνού» σε παρόμοια θέματα ήσαν πιο σοβαροφανείς! Μέχρι και τον Ταρζάν μας κάνει η Brigitte Bardot, πηδώντας από κλήματόσχοινο σε κληματάσχοινο!

Τελικά η επανάσταση επικρατεί και οι ηρωίδες μας έχοντας εκπληρώσει τον σκοπό τους, επιστρέφουν στην Ευρώπη όπου και παρουσιάζουν σε μιούζικαλ της περιπέτειές τους

 Δεν θέλω να φανώ κακός με την συγκεκριμένη ταινία, εξάλλου με αυτές της ταινίες ανδρωθήκαμε. Ούτε και μετανοώ που τις παρακολούθησα. Απλά τώρα έχω μια διαφορετική κριτική ματιά από την τότε εποχή.

La Vérité (1960)

La Vérité (1960)

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

122 λεπτά  -  Drama

Σκηνοθεσία Henri-Georges Clouzot

Με την Brigitte Bardot

Την Brigitte Bardo μας την πρωτοπαρουσιάζανε σαν μία σέξι, ξανθή, χυμώδη νεαρά που με την απελευθερωμένη στάση της στα ζητήματα του sex ξεσήκωνε τον ανδρικό πληθυσμό και σκανδάλιζε τους πουριτανούς. Σύσσωμα τα μέσα ενημέρωσης αβαντζάριζαν αυτή της την εικόνα και όταν την καθιερώσανε στις μάζες,  πέσανε σαν κανίβαλοι να την κριτικάρουν και να την παρουσιάζουνε ως ατάλαντη νεαρά που το μόνο της προσόν ήτο η ικανότητα να δείχνει τα κάλλη της.  Βέβαια για όποιον είχε κριτική ματιά καταλάβαινε πως η κοπέλα αυτή σηματοδοτούσε κάτι παραπάνω. Την απαρχή μιας νέας εποχής στο θέμα «σεξουαλική απελευθέρωση». Πράγματι, μέχρι τότε οι χαρακτήρες γυναικών που ενσάρκωνε η Brigitte Bardot, ήταν για τον συντηρητικό κινηματόγραφο απλά πορνίδια, γυναίκες fatαλ και παραδείγματα προς αποφυγή. Πρώτη φορά μας παρουσιάζεται ηρωίδα σε έργα που να ερμηνεύει ρόλους των κατακριτέων μέχρι τότε γυναικών και να διεκδικεί το δικαίωμα να γίνεται αποδεκτή με αυτή της την συμπεριφορά της από την κοινωνία.

Κάποτε η εικόνα που έπλασαν γι αυτήν τα μέσα ενημέρωσης κούρασαν τόσο την ίδια όσο και το περιβάλλον της, Θέλησαν λοιπόν να την βάλουν να πρωταγωνιστήσει σα μία δραματική ταινία για να αποδείξουν ότι διέθετε και ταλέντο υποκριτικής εκτός από σεξ-απίλ. Διάλεξαν τότε ένα σοβαρό σκηνοθέτη που είχε γίνει θρύλος με ταινίες του όπως «Το Κοράκι», «Το Μεροκάματο Του Τρόμου», «Οι Διαβολογυναίκες» και άλλα. Αυτός ήταν ο Georges Clouzot.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι ο Clouzot που ήθελε να γυρίσει μια δραματική ταινία, προέβλεψε το υποκριτικό  ταλέντο της Bardot στα δράματα και την επέλεξε για τον ρόλο! Δύσκολα το πιστεύω! Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος και ως παρτενέρ της επιλέγει ένας ικανότατος ηθοποιός του θεάτρου, ο Sami Frey, ο οποίος υποδύεται τον Ζιλμπέρ Τελιέ, τον τελευταίο εραστή της και πρώην αρραβωνιαστικό της αδελφής της. Η ίδια υποδύεται την Ντομινίκ, ένα όμορφο και σεξουαλικά απελευθερωμένο κορίτσι που λόγω του χαρακτήρα της είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειάς της.

 Αντίθετα, η αδελφή της η Αννή είναι το καλό κορίτσι, το επιμελές και ταλαντούχο στην μουσική. Στον κύκλο της γνώρισε και συνδέθηκε με τον εξίσου ταλαντούχο νεαρό μουσικό, τον Ζιλμπέρ. Αυτός όταν θα γνωρίσει την Ντομινίκ, την αδελφή της Αννή, θα νιώσει μια ακαταμάχητη έλξη γι αυτήν και θα την πολιορκεί συνεχώς. Αυτή τελικά του δίνεται νομίζοντας πως έτσι θα τον καλμάρει και θα την αφήσει ήσυχη. Στην πραγματικότητα όμως μετά από αυτό τον ερωτεύεται και είναι πρόθυμη να παρατήσει τον συνήθη τρόπο ζωής της και να του αφιερωθεί.

Αντίθετα αυτός έχοντας προφανώς εκτονωθεί μαζί της βρίσκει κάθε δικαιολογημένη ή μη ευκαιρία για να καυγαδίζει μαζί της. Στο τέλος μετά από μία σκηνή ζηλοτυπίας την εγκαταλείπει και ξαναγυρίζει στην Αννή προγραμματίζοντας να την παντρευτεί.

Η Ντομινίκ πέφτει σε κατάθλιψη, προμηθεύεται ένα όπλο και σκοπεύει να αυτοκτονήσει. Φίλος της την συμβουλεύει πως για να έχει αξία μια αυτοκτονία πρέπει να γίνεται ενώπιον αυτού που είναι υπεύθυνος για την αυτοκτονία της. Πράγματι, αυτή επισκέπτεται τον Ζιλμπέρ μα σκοπό να αυτοκτονήσει μπροστά του. Αυτός νομίζοντας ότι πιθανόν θα την αποτρέψει, της φέρεται με σκαιότητα για να την κάνει να πιστέψει πως δεν είναι ο άνθρωπος που αξίζει να αυτοκτονήσει γι αυτόν. Της μιλά υποτιμητικά λέγοντάς της ότι ποτέ δεν την αγάπησε και η παρουσία της του προκαλεί εμετό! Αυτή τότε τα παίρνει, κατά τα κοινώς λεγόμενα, στο κρανίο και ενώ έχει στραμμένο το πιστόλι της προς το κεφάλι της, το στρέφει με οργή κατά του Ζιλμπέρ και το αδειάζει επάνω του! 

Συνειδητοποιώντας τι έκανε στρέφει το πιστόλι προς τον εαυτό της και αποπειράται να αυτοκτονήσει. Το πιστόλι όμως είναι πια άδειο και δεν της μένει άλλη επιλογή από το να αυτοκτονήσει με το γκάζι. Την προλαβαίνουν όμως και παρ’ ότι είναι σε κωματώδη κατάσταση, την σώζουν. Έτσι παραπέμπεται σε δίκη για την δολοφονία του Ζιλμπέρ!

Και εδώ βρίσκουμε όλη την ουσία της ταινίας. Ενώ το νομικό καθεστώς προβλέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά τα εγκλήματα εν βρασμό ψυχής και ερωτικού πάθους από τις εν ψυχρό δολοφονίες, Το δικαστικό κατεστημένο και η μικροαστική κοινωνία δεν εννοεί να συμβιβαστεί με την ιδέα πως ένα άτομο αυτής της ηθικής υπόστασης θα μπορέσει να κάνει χρήσει τον όποιων ευεργετημάτων προβλέπει ο νόμος για την περίπτωσή της. Άδικα προσπαθεί ο δικηγόρος της να πείσει το δικαστήριο πως ανεξάρτητα από το όποιο ηθικό υπόβαθρο της κοπέλας, αυτή ενήργησε εν βρασμό ψυχής και συνέπεια ερωτικού πάθους. Σύσσωμη η κατηγορούσα αρχή την ειρωνεύεται, την προπηλακίζει και της πετάει κατάμουτρα ότι είναι ψεύτρα, πως ποτέ δεν αγάπησε τον Ζιλμπέρ και τα περί αυτοκτονίας είναι θέατρο από μέρους της, διότι προέβλεψε πως θα την προλαβαίνανε.

Τελικά η Ντομινίκ θα καταφέρει με δραματικό τρόπο να πείσει το δικαστήριο ότι η αλήθεια είναι αυτή που υποστήρζε και επέμενε.

Στην παρούσα ταινία η Brigitte Bardot δεν αποβλέπει να αποδημήσει την εικόνα της που την έκανε γνωστή στο κοινό. Εξακολουθεί να υποδύεται το φιλήδονο, σεξουαλικά απελευθερωμένο θηλυκό. Αυτό που θέλει να πείσει είναι το ότι αν ο νόμος προβλέπει διαφορετική αντιμετώπιση για φόνο εκ προμελέτης από τους φόνους εξ αμελείας, εν βρασμό ψυχής,  εξ ερωτικού πάθους, τότε πρέπει να εφαρμόζεται ανεξάρτητα αν η δράστης είναι καλόγρια ή γυναίκα ελαφρών ηθών.

Οι υπάρχοντες Αγγλικοί υπότιτλοι της παρούσας που ταινίας είναι σκουπίδια και πολύ περιληπτικοί. Το ίδιο οι Ισπανικοί και Πορτογαλικοί που είναι ακριβής μετάφραση των

Αγγλικών. Αναγκάστηκα λοιπόν να χρησιμοποιήσω τους Ιταλικούς που είναι ακριβής μεταφορά των λεγομένων στα Γαλλικά.  Ιταλικά όμως δεν γνωρίζω. Έτσι χρησιμοποίησα τους χρόνους των Ιταλικών και μετέφρασα τα Γαλλικά σχεδόν εξ ακοής. Δεν μπορώ να εγγυηθώ το αποτέλεσμα, εγγυώμαι όμως ότι είναι πολύ καλλίτεροι από το να είχε μεταφράσει ο οποιοσδήποτε τους Αγγλικούς.

Les dimanches de Ville d'Avray 1962

Les dimanches de Ville d'Avray

1962

Κυριακές στην πόλη Αβρέ

 

Σκηνοθεσία: Serge Bourguignon
Σενάριο: Serge Bourguignon, Antoine Tudal,
Παίζουν: Hardy Krüger, Nicole Courcel, Patricia Gozzi

Ο Πιέρ, ένας βετεράνος του πολέμου, βασανίζεται από εφιάλτες αφότου κατά την θητεία του στο Βιετνάμ το αεροπλάνο του καταρρίφθηκε και σκότωσε κατά λάθος ένα αθώο παιδί. Ζει με τη νοσοκόμα φίλη του, η οποία κρύβει ρομαντικά αισθήματα γι αυτόν.

Μια μέρα κατά τύχη βλέπει την Κυβέλη, ένα μικρό κορίτσι, να παραδίδεται από τον πατέρα της σε ορφανοτροφείο.

Ο πρωταγωνιστής αποφασίζει να παραστήσει τον πατέρα της προκειμένου να την σώσει από την ορφανή της μοίρα. Κάθε Κυριακή οι δύο φίλοι περνάνε τη μέρα τους μαζί αλλά σύντομα η στενή τους σχέση παρεξηγείται από τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Μια συγκλονιστική ταινία που κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας το 1962 για μια γλυκόπικρη φιλία ανάμεσα σε δύο τραυματισμένες ψυχές, που καταφέρνουν να βρουν τρυφερότητα και αγάπη σε έναν εχθρικό κόσμο..

Να διευκρινίσω ότι τους υπότιτλους αυτούς δεν τος έκανα εγώ.
Τους έκανε η κα Αθηνά Πολύζου την οποία και ευχαριστούμε.