Le corbeau (1943)

Le corbeau (1943)
ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

Σκηνοθεσία: Henri-Georges Clouzot

Σενάριο: Louis Chavance , Henri-Georges Clouzot

Παίζουν: Pierre Fresnay, Ginette Leclerc and Micheline Francey  

Μεσούσης της Γερμανικής κατοχής ο Clouzot γύρισε την ταινία αυτή. Κατηγορήθηκε από μερικούς υπερπατριώτες ότι θα μπορούσε να είχε κάνει κάτι καλλίτερο για την πατρίδα του τις δύσκολες εκείνες στιγμές. Αυτός όμως αντέτεινε ότι με τον τρόπο αυτό βρήκαν δουλειά πολλοί άνθρωποι του χώρου του σινεμά που κυριολεκτικώς λιμοκτονούσαν. Η ταινία αρχίζει με την φράση: « Μία συνηθισμένη πόλη εδώ… ή οπουδήποτε αλλού». Αυτοί που τον κατηγορούσαν υποστήριζαν ότι στην Γερμανία που προβλήθηκε η ταινία ανέφερε: …«ή οπουδήποτε αλλού στη Γαλλία».

Ψέμα!

Όπως διαπιστώθηκε, η ταινία αυτή ουδέποτε προβλήθηκε στην Γερμανία.

Άλλη κατηγορία:

Η ταινία δόθηκε για επεξεργασία σε Γερμανικό εργαστήριο.

Τελείως άστοχη και η κατηγορία αυτή. αφού την περίοδο εκείνη μόνο Γερμανικά εργαστήρια λειτουργούσαν.

Η λύσσα τον πολέμιων του Clouzot ήταν τέτοια, που έφτασαν σε σημείο να ζητούν να καταστραφούν όλες οι κόπιες της ταινίας καθώς και το αρνητικό!

Ευτυχώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε δεκτό και έτσι εμείς δεν στερηθήκαμε ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας τέχνης. Πέτυχαν όμως να επιβάλουν απαγόρευση εργασίας στον Clouzot και δεν μπόρεσε να γυρίσει άλλη ταινία μέχρι το 1947. Κάποτε το κυνήγι τέλειωσε και μπορέσαμε να απολαύσουμε ταινίες όπως «Το Μεροκάματο του Τρόμου», τον ορισμό του θρίλερ.

Αυτό που έκανε στην πραγματικότητα τους πολέμιους του Clouzot να λυσσάξουν είναι ότι εκθέτει την «υψηλή» κοινωνία μιας μικρής επαρχιακής πόλης που τους αποδίδει αμοραλισμό και διαφθορά. Οι άνθρωποι που ταυτίζουν την κριτική εναντίον τους ως συκοφαντία κατά του έθνους, δεν του το συχώρεσαν αυτό. Επεδίωξαν να τον εξοντώσουν με κάθε μέσον.



Ο γιατρός της πόλης αυτής πέφτει θύμα ανώνυμου επιστολογράφου που υπογράφει ως «Το Κοράκι» και τον κατηγορεί πως προβαίνει σε παράνομες εκτρώσεις και άλλες αμοραλιστικές ενέργειες. Μαζί του κατηγορούνται και ορισμένα άλλα μέλη της τοπικής κοινωνίας, ότι συμμετέχουν στον αμοραλισμό. Οι  επιστολές στέλνονται στις αρχές και σε άλλα σημαίνοντα πρόσωπα.



Ο γιατρός αγωνίζεται, αφενός να αποδείξει ότι οι κατηγορίες δεν ευσταθούν και αφετέρου να αποκαλύψει τον συκοφάντη. Ολόκληρη η κοινωνία διακατέχεται από νευρικότητα. Το κορύφωμα όμως είναι όταν ασθενής που πάσχει από καρκίνο, λαβαίνει ανώνυμο γράμμα που του αποκαλύπτει την ασθένειά του. Ο ασθενής συγκλονίζεται και αυτοκτονεί. Το «Κοράκι» προσπαθεί να καταστήσει ένοχο το γιατρό για το θέμα της της ανώνυμης επιστολής και τις τραγικές συνέπειες. Η μαεστρία του Clouzot είναι ότι μας κρατά σε αγωνία καθηλωμένους, όχι λόγω κάποιου ψυχοπαθούς δολοφόνου ή κανενός φανταστικού τέρατος, αλλά απλά λόγο κάποιου συκοφάντη. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη και τελικά αποδεικνύετε ότι μόνο τυχαία δεν προέκυψαν ταινίες όπως: «Το Μεροκάματο του Τρόμου», «Η Διαβολογυναίκες» κ.α.

Την ταινία με τους δικούς μου υπότιτλους θα βρείτε εδώ:













La belle et la bête (1946)

La belle et la bête (1946)

Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ

 

 

Ο Jean Cocteau δεν ήθελε να τον θεωρούν σκηνοθέτη, αλλά ποιητή που ασχολείται και με την σκηνοθεσία! Ότι όμως κι αν ήτανε εμείς δεν παύουμε να τον θεωρούμε μεγάλο σκηνοθέτη, αφού κατόρθωσε από ένα γνωστό και τετριμμένο παραμύθι να μας παρουσιάσει ένα ποιητικό αριστούργημα που αποτελεί μνημείο στην ιστορία του κινηματόγραφου. Πρόθεσή του ήταν να επανεντάξει την Γαλλία στη πρωτοπορία του παγκόσμιου σινεμά μετά την στασιμότητα που έπρεπε να είχε παρουσιαστεί κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Αυτός αγωνίστηκε κόντρα στο κυνήγι που υπέστη από κριτικούς που τον κατηγόρησαν για «ελιτισμό» και έλλειψη επαφής με το κοινό.

Γι αυτό το λόγο διάλεξε ένα γνωστό παραμύθι και με τις ευαισθησίες του κατόρθωσε να παρακάμψει την τρομερή ασκημιά του τέρατος και να τονίσει την καλοσύνη του. Το θέμα της τρομακτικής εμφανίσεις του τέρατος γινόταν δευτερεύον ζήτημα για τον θεατή μπροστά στην καλοσύνη που εξέπεμπε. Λέγεται μάλιστα ότι όταν σύμφωνα με τον μύθο τα μάγια κάποια στιγμή λύνονται και το «Τέρας» αποβάλει την τρομακτική του εμφάνιση μετατρεπόμενος και πάλι σε γοητευτικό νεαρό άνδρα...

 

 

η Μάρλεν Ντίτριχ που παρακολουθούσε την πρεμιέρα αναφώνησε:

«τι έγινε το όμορφό μου τέρας;»

 

 

Να μην παραλείψουμε να τονίσουμε την συμβολή στην επιτυχία της ταινίας της Josette Day, στο ρόλο της γλυκιάς και συνετής πεντάμορφης.

 

Αυτός που δίνει όμως ρέστα είναι ο πολυτάλαντος Jean Marais! Ηθοποιός, συγγραφέας, ζωγράφος, γλύπτης και ποιος ξέρει τι άλλο ακόμα. Ο ρόλος αυτός του επέφερε διαφορετική τροπή στην καριέρα του.

Δεν υπήρχε περίπτωση να θέσουν οι εταιρίες διανομής στην Ελλάδα σε κυκλοφορία τέτοια ταινία με Ελληνικούς υπότιτλους. Αρκεστείτε λοιπόν σ’ αυτά που σας προσφέρουμε εμείς οι ερασιτέχνες:

Les enfants du paradis (1945)

Les enfants du paradis (1945)

Τα Παιδιά του Παραδείσου

 

του Marcel Carné

Σκινοθεσία: Marcel Carné

Σενάριο: Jacques Prévert (scenario and dialogue)

Παίζουν; Arletty, Jean-Louis Barrault και Pierre Brasseur 

Υπότιτλοι ενσωματωμένοι

 

Μία από τις λίγες φορές που η μετάφραση του τίτλου είναι κατά λέξη ορθή, αλλά δεν εκφράζεται το νόημα διότι πρόκειται περί ιδιωματισμού. Με την φράση: Τα παιδιά του Παραδείσου, δεν εννοούμε τα παιδιά που είναι στον επουράνιο παράδεισο και όχι στην κόλαση, αλλά τα παιδιά της γαλαρίας, του εξώστη. Τα παιδιά που δεν έχουν αρκετά χρήματα για να παρακολουθήσουν μια θεατρική παράσταση από την πλατεία, έχουν όμως πολύ περισσότερες γνώσεις από τους θεατές της πλατείας και είναι απαιτητικοί. Οι δε ηθοποιοί, όταν κάνουν τις πρόβες τους, στο μυαλό τους έχουν αυτά τα παιδιά, αγωνιούν αν θα αρέσουν σε αυτούς και όχι στους επιδειξίες θεατές της πλατείας, που ελάχιστα καταλαβαίνουν από τέχνη. Τα παιδιά αυτά μπορούμε να τα παρομοιάσουμε με τα με τα δικά μας παιδιά του εξώστη στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (άλλοτε).
Οι Εγγλέζοι έκαναν το ίδιο λάθος, μεταφράζοντας και αυτοί τον τίτλο κατά λέξη. Όχι όμως οι Γερμανοί οι οποίοι σε αυτούς ο εξώστης, η γαλαρία, λέγεται Όλυμπος και οι νέοι που συχνάζουν εκεί λέγονται παιδιά του Ολύμπου.
Ας έρθουμε τώρα στα της ταινίας. Ο Marcel Carné γύρισε την τρίωρη ταινία αυτή το 1945, μεσούσης της Γερμανικής κατοχής. Οι κατακτητές δεν επέτρεπαν όμως τις ταινίες που διαρκούσαν πάνω από δύο ώρες. Έτσι αναγκάστηκε ο σκηνοθέτης να την κόψη στα δύο και να την παρουσιάσει σε δύο δώσεις. Μετά την απελευθέρωση η ταινία επανενώθηκε σε τρίωρη, αλλά τα βάσανα του Marcel Carné δεν τελείωσαν. Αντίζηλοι, κινούμενοι δήθεν από πατριωτικά ελατήρια, τον κατηγόρησαν για συνεργασία με τους κατακτητές. Πέτυχαν δε να απαγορευτούν οι προβολές ταινιών του και να του αφαιρεθεί το δικαίωμα να κάνει ταινίες! Οι απαγορεύσεις αυτές κράτησαν μέχρι το 1947. Το 1995, σε ψηφοφορία που έγινε μεταξύ ανθρώπων του σινεμά, οι ταινία αυτή ανακηρύχθηκε ως η ανώτερη γαλλική ταινία όλων των εποχών!
Ο πολλά βαρύς Ζαν-Λουί-Γκοντάρ, όταν ήλθε κάποτε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Marcel Carné και έκανε πως δεν τον είδε. Αργότερα όμως φαίνεται ότι ωρίμασε, διότι όταν τον ξανασυνάντησε, τον χαιρέτισε εγκάρδια.

Η υπόθεση ταινίας θεωρείται ότι είναι μία Γαλλική απάντηση στο «Όσα Παίρνει ο Άνεμος» των Αμερικανών. Ασπρόμαυρή βέβαια απάντηση.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται στο χώρο του θεάματος στο Παρίσι του 1840. Περιστρέφεται γύρο από την ζωή μιας διάσημης για την εποχή ηθοποιού, της Garance.
Αναφέρεται στους έρωτές της με έναν κλέφτη, έναν σπουδαίο ηθοποιό της παντομίμας που τον υποδύεται ο καταπληκτικός Jean-Louis Barrault

 

 

και με έναν αριστοκράτη. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες βασίστηκαν σε υπαρκτά πρόσωπα του 19ου αιώνα. Το σενάριο του Πρεβέρ είναι Ντοστογευστικής κλάσης και η μοιραία ηρωίδα Garance ξεπερνά και την ηρωίδα του Ζολά τη Νανά. Την υποδύεται η καταπληκτική Arletty οι οποία παρά τα 47 της χρόνια(!) γοητεύει.

 

Γενικά η ταινία παρ’ όλη την μεγάλη της διάρκεια και την έλλειψη περιπέτειας, δεν είναι καθόλου κουραστική και παρακολουθείται με ενδιαφέρον.

Να σας πω ότι είχα αρχίσει να μεταφράζω τους υπότιτλους και ήμουν περίπου στη μέση όταν ξαφνικά ανέβηκαν από κάποιον στο ιντερνέτ και είναι αρκετά αξιόλογοι, έτσι θα μπορέσω να ασχοληθώ με κίτι άλλο.