Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γαλλικά Δε 30. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Γαλλικά Δε 30. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 23 Αυγούστου 2020

Marius 1931 – Fanny 1932 – César 1936


Marius 1931 – Fanny 1932 – César 1936
Μάριος – Φανή – Καίσαρας

,

Σκηνοθεσία: Alexander Korda
Σενάριο: Marcel Pagnol
Είδος: Comedy, Drama, Rom
Διάρκεια: 2h 10min, 2h 20min, 2h 48min
Γλώσσα: Γαλλικά
Παίζουν:
Pierre Fresnay = Marius
Orane Demazis = Fanny
Raimu = César Olivier
Fernand Charpin =            Honoré Panisse
Alida Rouffe = Honorine Cabanis
Paul Dullac = Félix Escartefigue
Alexandre Mihalesco = Piquoiseau
Robert Vattier = Albert Brun


Ήμουν μαθητής του δημοτικού όταν ενώ έκανα τα μαθήματά μου, (που λέει ο λόγος), άκουγα την εκπομπή "Το Θέατρο στο Ραδιόφωνο". Δεν υπήρχε βέβαια τότε τηλεόραση και ακούγαμε τακτικά θεατρικά έργα παιγμένα στο ραδιόφωνο. Παιζόταν η τριλογία του Marcel Pagnol, "Μάριος-Φανή-Καίσαρας". Φυσικά σε τρεις συνεχόμενες εβδομάδες. Τους βασικούς ρόλους, αν θυμάμαι καλά, κρατούσαν οι Λιάκος Χριστογιαννόπουλος και Χριστόφορος Νέζερ. Αν και μικρό παιδί, η υπόθεση έμεινε βαθειά χαραγμένη στη μνήμη μου, τόσο, που ακόμα και όταν το 1961 παρακολούθησα στον κινηματογράφο μια διασκευή της τριλογίας, δεν έμεινα ικανοποιημένος. Πρόκειται για τη ταινία του Joshua Logan, "Fanny". Οι τρεις ταινίες συμπτυχθήκαν σε μία, διάρκειας 133 λεπτών. Το νόημα των δύο πρώτων ταινιών μπορούμε να πούμε ότι παρουσιάζεται αναλλοίωτο. Η Τρίτη όμως ξεφεύγει αρκετά από το πρωτότυπο θεατρικό έργο.


Για τον Marcel Pagnol να πούμε τα εξής. Είναι πολυγραφότατος, όχι μόνο θεατρικών έργων στην αρχή, αλλά αργότερα και κινηματογραφικών σεναρίων. Έχει ακόμα σκηνοθετήσει και αρκετές ταινίες του. Έχει βραβευτεί με "Νόμπελ"  και έχει εκλεγεί μέλος της Γαλλικής ακαδημίας. Σε αρκετές ταινίες του έχω μεταφράσει τους υπότιτλους και τις έχω παρουσιάσει σε αυτό το μπλοκ. Το ίδιο έκανα και για τις τρεις αυτές ταινίες του. Να σημειώσω όμως το εξής: Στο διαδίκτυο υπάρχουν Ελληνικοί υπότιτλοι για τις δύο πρώτες ταινίες μεταφρασμένοι από τον "Μάνο", που σίγουρα μετέφρασε τους Αγγλικούς υπότιτλους των ταινιών. Να επισημάνω όμως ότι γενικά Αγγλικοί υπότιτλοι Γαλλικών ταινιών έχουν τα χάλια τους! Παρά λοιπόν την φιλότιμη προσπάθεια του κάθε μεταφραστή, αν μεταφράζει από τα Αγγλικά, θα μεταφράσει τις Αγγλικές αρλούμπες! Ο θεατής λοιπόν που γνωρίζει έστω στοιχειωδώς τα Γαλλικά, θα ψαρώσει όταν άλλα θα ακούει και άλλα θα διαβάζει. Έκατσα λοιπόν και μετέφρασα από τα Γαλλικά τους υπότιτλους και των τριών ταινιών.


Ο Marcel Pagnol γεννήθηκε στην Μασσαλία. Έτσι τα έργα αυτά που περιγράφουν τη ζωή απλών ανθρώπων στο λιμάνι και την γύρο περιοχή της Μασσαλίας, μπορούμε να πούμε ότι αυτούς έγραψε ως ένα φόρο τιμής προς την ιδιαίτερη πατρίδα του. Κεντρικοί ήρωες των έργων είναι ο Μάριος και η Φανή. Ο πατέρας του Μάριου, ο Σεζάρ, έχει ένα καφέ-μπαρ στην προβλήτα του λιμανιού. Εκεί στο κατάστημα αυτό ο Μάριος εργάζεται ως σερβιτόρος. Έξω από το κατάστημα, η νεαρή Φανή έχει μία πάγκα όπου πουλά διάφορα όστρακα. Οι νέοι είναι φίλοι από μικρά παιδιά, και ο Μάριος συχνά βγαίνει έξω από το μαγαζί και τα λένε. Είναι επόμενο να αναπτυχθεί ένα ειδύλλιο μεταξύ τους. Ειδύλλιο το οποίο για να ευοδωθεί, θα περάσουν είκοσι χρόνια!


Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο στην περιγραφή των σεναρίων, μια και δεν θα ήθελα να μαρτυρήσω κάτι παραπάνω σε αυτούς που έχουν την πρόθεση να τα δουν τα έργα. Νε σημειώσω μόνο ακόμα ότι μόνο τα δύο πρώτα, (Μάριος, Φανή), τα έγραψε ο Pagnol για το θέατρο, όπου μετά τα διασκεύασε για τον κινηματογράφο. Αντίθετα, το τελευταίο έργο, (Σεζάρ), το έγραψε κατευθείαν ως σενάριο κινηματογραφικού έργου.



Τρίτη 4 Αυγούστου 2020

A Nous la Liberte (1931)


A Nous la Liberte (1931)
Αγάπη, Γέλιο, Ξενοιασιά


Σενάριο: René Clair
Σκηνοθεσία: René Clair
Γλώσσα: Γαλλικά
Είδος: Comedy, Musical
Διάρκεια: 1h 44min
Παίζουν:
Henri Marchand =             Émile
Raymond Cordy = Louis
Rolla France            = Jeanne
Paul Ollivier = Ο θείος (as Paul Olivier)
Jacques Shelly  = Paul
André Michaud = Ο επιστάτης
Germaine Aussey = Maud – Η γυναίκα του Louis


Αριστουργηματική ετούτη η ταινία του Rene Clair, η οποία εκτός των άλλων αποτέλεσε και τη σκόνη αμφισβήτησης στη δημιουργική πρωτοτυπία του μεταγενέστερου Modern Times. Η κατηγορία δεν είναι αβάσιμη, αρκεί να υπάρξετε αυτόπτες μάρτυρες για να το διαπιστώσετε. Όμως προσωπικά θεωρώ την κατηγορία ανούσια. Τι εστί πρωτοτυπία; Σε ποιο βαθμό αφήνεται το περιθώριο των κοινών τόπων; Γενικά θεωρώ τις παρόμοιες πρακτικές ως οπορτουνιστικά τρικ των εταιρίων παραγωγής. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας!


Στο "À nous la liberté" το πρωταγωνιστικό δίδυμο συνθέτουν δύο κρατούμενοι. Στην κοινή τους προσπάθεια για απόδραση, μόνο ο ένας στέκεται τυχερός, αφού κατά τον ελεύθερο βίο του, απροσδόκητα, αποκτά τεράστια πλούτη με την ιδιότητα του επιχειρηματία. Ο δεύτερος θα δραπετεύσει, κατόπιν ενός μάλλον ανέλπιστου γεγονότος και θα βρει, κατά σύμπτωση, εργασία στο μεγάλο εργοστάσιο του φίλου του. Ένας έρωτας ταλαιπωρεί την καρδιά του, η οποία έχει κατακτηθεί από μια συνάδελφό του. Ενώ η συνάντηση με τον πρώην συγκρατούμενό του θα επαληθεύσει, έστω και επεισοδιακά, το σφιχτό δέσιμο μιας φιλίας, που μέσα από τον αυθορμητισμό της κανιβαλίζει τα ήθη και τα έθιμα της καπιταλιστικής κοινωνίας.


Για την ακρίβεια, ο αναρχικός Rene Clair εξαπολύει μια ξέφρενη σάτιρα κατά της "Νέας βιομηχανιοποιημένης κοινωνίας". Οι αριστερές ιδέες του σκηνοθέτη δεν πολυάρεσαν στα μεγάλα στούντιο αλλά παρά ταύτα η ταινία ήταν η πρώτη μη-αγγλόφωνη που κέρδισε υποψηφιότητα για το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Τώρα, αν κάποιες σκηνές σας φέρουν στο μυαλό τους «Μοντέρνους Καιρούς» του Τσάπλιν, τότε ρίξτε και ένα επιπλέον διάβασμα στο θέμα των μηνύσεων. Ο Clair επέλεξε να μην συμμετάσχει στη δικαστική διαμάχη και δήλωσε για το θέμα ότι αν ο Τσάπλιν τον αντέγραψε, το εκλαμβάνει αυτό ως τιμή.

Η ταινία στο youtube

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

La chienne (1931)

La chienne (1931)
Η Σκύλα



Σκηνοθεσία: Jean Renoir
Σενάριο: Georges de La Fouchardière , André Girard
Παίζουν: Michel Simon, Georges Flamant, Janie Marèse, Magdeleine Bérubet, Roger Gaillard
Ελληνικοί  υπότιτλοι
δικής μου μετάφρασης

Με την ταινία «Η Σκύλα» (La Chienne) του 1931, εγκαινιάζεται η λεγόμενη γαλλική περίοδος δημιουργίας του Ζαν Ρενουάρ. Αν και οι παραγωγοί της ταινίας προσπάθησαν να αλλάξουν το τελικό μοντάζ του φιλμ, ο Ρενουάρ κατάφερε εν τέλει να διατηρήσει τον καλλιτεχνικό έλεγχο και να μας προσφέρει ένα κλασσικό πλέον φιλμ νουάρ. Ένα υπέροχο δείγμα γραφής του μεγάλου Ρενουάρ, μία από τις πρώτες του δημιουργίες την οποία δεκατέσσερα χρόνια μετά ο σπουδαίος Γερμανός σκηνοθέτης Φριτς Λανγκ θα τη γύριζε ριμέικ στο «Scarlet Street» του 1945...
Υπόθεση:
Ένας φιλήσυχος μεσήλικας, ο Μορίς Λεγκράντ, υπάλληλος τράπεζας, με χόμπι τη ζωγραφική, παντρεύτηκε την ευκατάστατη και ιδιότροπη χήρα Αντέλ για να... επιζήσει. Όταν γνωρίσει όμως μια νεαρή κοπέλα ελαφρών ηθών, τη Λουλού, θα γνωρίσει για πρώτη φορά και τον έρωτα.



Μόνο που η Λουλού μαζί με τον σκληρό προστάτη της και εραστή της Ντεντέ τον εμπαίζει. Φτάνουν σε σημείο να πουλήσουν τους πίνακές του με την υπογραφή της κοπελιάς και να καρπωθούν τα χρήματα. Όταν εμφανιστεί ο υποτιθέμενος νεκρός σύζυγος της συζύγου του, ο Μορίς θα μείνει ελεύθερος και θα αποφασίσει να ζήσει μια και καλή με την νεαρή. Τότε είναι που θα πιάσει στο κρεβάτι τη Λουλού με τον Ντεντέ και θα καταλάβει την πλεκτάνη. Αυτή η επίγνωση θα τον οδηγήσει στο έγκλημα.



Από κει και έπειτα, η ζωή του οδηγείται στην κατάπτωση...






Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Le roman d'un tricheur (1936)

Le roman d'un tricheur (1936)

ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΕΝΟΣ ΧΑΡΤΟΚΛΕΠΤΟΥ



Του Sacha Guitry

Το 2007 ήταν αφιερωμένο στην επέτειο των 50 χρόνων του θανάτου του του Sacha Guitry. Έγιναν διάφορες τιμητικές εκδηλώσεις που ήταν αυτονόητες για έναν άνθρωπο αυτού του πνευματικού μεγέθους και της σημαντικής του προσφοράς στην τέχνη και τα γράμματα. Ο Sacha Guitry ήταν Ρωσικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1885 στην Αγ. Πετρούπολη, και γαλουχήθηκε σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον. Από νωρίς βρέθηκε στην Γαλλία όπου συνέγραψε πάνω από 120 θεατρικά έργα. Είχε επαφές με ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης, μεταξύ αυτών και της Sarah Bernhardt, την οποία θεωρούσε πνευματική του μητέρα.



Συμμετέχοντας κι εγώ στις εκδηλώσεις τιμής αυτού του σπουδαίου ανθρώπου, μετέφρασα τους υπότιτλους τις ταινίας του «Le roman d'un tricheur», της οποίας έγραψε το σενάριο, την σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε ο ίδιος. 
Είναι γεγονός πως ο Sacha Guitry προτιμούσε το θέατρο από τον κινηματογράφο. Όποτε χρειάστηκε όμως να παρουσιάσει έργο του στην οθόνη, έκανε πραγματικά αριστουργήματα. Το παρόν έργο θεωρείται το αριστούργημά του, αν και μερικοί θεωρούν ως καλλίτερό του το «Τα μαργαριτάρια του στέμματος», του 1937.
Η παρούσα ταινία του έχει κάτι από αυτές των βωβών ταινιών. Πράγματι στην ταινία μιλάει σχεδόν ολομόναχος και μιλάει και για λογαριασμό των γυναικών ηθοποιών, όπως συχνά όταν παρακολουθούμε ταινίες του βωβού κινηματογράφου στα αλλοδαπά κανάλια τηλεόρασης, όπου αντί για μεσότιτλους ακούμε έναν αφηγητή να περιγράφει την ταινία και να κάνει ότι ομιλεί για λογαριασμό των ηθοποιών. Με συνεχή flash back, μαθαίνουμε την ιστορία ενός αγοριού, που είναι υποτίθεται είναι ο ίδιος ο αφηγητής, που τον κάνει ο ίδιος ο Sacha Guitry, το οποίο έκλεψε λίγα χρήματα από το ταμείο του μαγαζιού του πατέρα του, για να αγοράσει γκαζές. Ο πατέρας εξοργίστηκε και η τιμωρία που του επέβαλε ήταν να μη φάει δείπνο εκείνο το βράδυ.


Το δείπνο ήταν σούπα από μανιτάρια, τα οποία είχε συλλέξει ένας κωφάλαλος θείος. Η υπόλοιπη πολυπληθείς παθογένεια, 11 άτομα συνολικά, έφαγαν την μανιταρόσουπα, τα μανιτάρια της οποίας όπως απεδείχθη ήταν δηλητηριασμένα! Έντεκα πτώματα έπρεπε να ταφούν ως εκ τούτου. Ο μόνος που την γλύτωσε ήταν ο μικρός και όλο το χωριό έλεγε πως ο νεαρός σώθηκε διότι ήταν κλέφτης!



Ένας μακρινός συγγενής ανέλαβε να τον φροντίσει, αλλά η επιδίωξή του ήτο να φάει τα λεφτά που κληρονόμησε ο μικρός. Κάποια στιγμή το παιδί απηύδησε με το ζευγάρι των συμφεροντολόγων συγγενών, τους εγκατέλειψε χαρίζοντάς τους και τα λεφτά του και ξεκίνησε να κάνει διάφορες δουλειές. Στην αρχή πορτιέρης σε ένα ξενοδοχείο, μετά γκρουμ σε ένα ξενοδοχείο του Παρισιού, και τελικά βρέθηκε στο Μονακό όπου εργάστηκε ως οδηγός ασανσέρ στο καζίνο του Μόντε Κάρλο στην αρχή, για να μεταπηδήσει Κρουπιέρη αργότερα. Έχει ενδιαφέρον το πόσο γλαφυρά μας περιγράφει την Ζωή στο Μόντε Κάρλο και τις συνήθειες των Μονεβάσκων.



Στην αρχή εργάζεται με όρεξη ως κρουπιέρης. Όταν όμως από μία παρεξήγηση έχασε την δουλειά του, απεφάσισε να γίνει κομπιναδόρος χαρτοκλέφτης.



Απόκτησε πολλά χρήματα αλλά κάποια στιγμή, ένεκα κάποιου γεγονότος,  του μπήκε η ιδέα να γίνει τίμιος. Έπαιζε λοιπόν τίμια και όσα κέρδισε με τις απάτες σε επτά χρόνια, τα έχασε σε λίγους μήνες!

Πρόκειται λοιπόν για μία ταινία καλαίσθητη και πρωτότυπη η οποία εντυπωσίασε και τον François Truffaut.





Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Le million (1931)

Le million (1931)
Το Εκατομμύριο



Του René Clair

Διάρκεια: 81 λεπτά.  Μουσική κωμωδία.
Παίζουν: Annabella, René Lefèvre, Jean-Louis Alliber και άλλοι.
Υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο

      Ο René Clair ήταν καταξιωμένος σκηνοθέτης από την εποχή του βωβού κινηματογράφου, έγινε όμως διάσημος με τις μεγάλης σχετικά διάρκειας ταινίες του όταν εμφανίστηκε ο ήχος. Αυτό διότι ενώ το Χόλυγουντ επαναπαύτηκε στο ότι ενσωμάτωσε τον ήχο στις ταινίες, ο René Clair το είδε αυτό ως μια ευκαιρία για νέους πειραματισμούς. Κατανόησε ότι βρισκόταν ενώπιων μιας νέας εποχής όπου ο συνδυασμός εικόνας, ήχου και μουσικής, είχε πολλά να προσφέρει. Έτσι καθιέρωσε ένα νέο είδος που αργότερα εξελίχθητε σε Musical.
      Στην ταινία Το Εκατομμύριο που ακολούθησε την ταινία Κάτω από την στέγη του Παρισιού και πριν την μεγάλη επιτυχία A Nous La Liberté, μας παρουσιάζεται μια μουσική κωμωδία όπου η χορωδία κάποιων υποτίθεται έμπορων,πιστωτών, συμπληρώνει τραγουδώντας την πρόζα.
Πρόκειται για την ιστορία ενός νεαρού απένταρου ζωγράφου του Μισέλ (René Lefèvre), που τον κυνηγάνε όλοι του οι πιστωτές και απαιτούν να τους εξοφλήσει. Ο νεαρός έχει μια γλυκιά φιλεναδούλα, την Βεατρις (Annabella) είναι μπαλαρινούλα και τον νταντεύει καθότι είναι ερωτευμένη μαζί του. Αυτός όμως είναι επιπόλαιος και κυνηγά και αλλού τον ποδόγυρο. Μια φορά ένας κλέφτης με το ψευδώνυμο Παππούς Τουλίπ (Paul Ollivier) κυνηγημένος από την αστυνομία, τρυπώνει στο διαμέρισμα της κοπέλας και ζητά να του δώσει ένα παλιό σακάκι που ο Μισέλ είχε δώσει στην Μπεατρίς για να του το επιδιορθώσει και έτσι με την μεταμφίεση αυτή να ξεφύγει από τους διώκτες του. Η κοπέλα, απηυδισμένη από την συμπεριφορά του Μισέλ, χαρίζει το σακάκι στον Παππού Τουλίπ. Ο Μισέλ όμως τελικά φαίνεται ότι κέρδισε στο Ολλανδικό λαχείο ένα εκατομμύριο φιορίνια! Το δελτίο όμως του λαχείου ήταν στην τσέπη του σακακιού που η Μπεατρίς δώρισε στον Παππού Τουλίπ! Τότε ξεκινά η μεγάλη επιχείρηση να εντοπισθεί ο Παππούς Τουλίπ και το λαχείο. Φάρσα, κωμωδία και μουσική μπλέκονται αριστοτεχνικά από τον René Clair.







Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Pépé le Moko (1937)

Pépé le Moko (1937)
Άλγέρι



Σκηνοθεσία: Julien Duvivier
Σενάριο: Henri La Barthe (νουβέλα και σενάριο)
Παίζουν: Jean Gabin, Gabriel Gabrio, Saturnin Fabre, Mireill Balin, Lucas Gridoux και άλλοι.

Για να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό του Χόλυγουντ με τις γκανγκστερικές ταινίες οι Γάλλοι , επέλεξαν τον Jean Gabin και προσπάθησαν να τον τυποποιήσουν ως ένα σκληρό και άγριο γκάνγκστερ. Ο άνθρωπος όμως, πέρα από το σκληρό του πρόσωπο, διέθετε ρομαντική φλέβα και ταλέντο πέρα από τυποποιήσεις. Έτσι το πείραμα απέτυχε. Δεν σημάνει  όμως πως απέτυχε η συγκεκριμένη ταινία και ο Jean Gabin ο οποίος με την ταινία αυτή καθιερώθηκε ως μεγάλος ηθοποιός. Όσο για το σκληρό του πρόσωπο, ο μισός γυναικείος πληθυσμός του πλανήτη ήταν ερωτευμένος μ’ αυτό!



Αλλά και ο σκηνοθέτης Julien Duvivier βρήκε την ευκαιρία να αποδείξει τις ικανότητές του. Η ταινία θεωρείται πρώιμο film-noire. Ο όρος αυτός καθιερώθηκε πολύ αργότερα και τότε ήταν άγνωστος.
Το σενάριο μας μεταφέρει στο προπολεμικό Αλγέρι, όπου αυτό όπως και άλλες βορειοαφρικανικές χώρες ήταν Γαλλική αποικία. Το να κατέχουν Ευρωπαϊκές χώρες αποικίες θεωρείτο κάτι το αυτονόητο την εποχή εκείνη, σε σημείο που το Αλγέρι δεν χαρακτηριζόταν αποικία, αλλά Γαλλική επαρχία και η Γαλλία ως «ηπειρωτική Γαλλία». Στη χώρα αυτή βρίσκει καταφύγιο ένας μεγάλος κακοποιός, ο Πεπέ (Jean Gabin), όπου μετά από καταδίωξη από την αστυνομία λόγο ληστείας τραπεζών, κατέφυγε εκεί. Ο ιδιοφυής σκηνοθέτης Julien Duvivier μας- παρουσιάζει μια συνοικία πόλης του Αλγερίου - την Κασμπάχ - ως μυθικό και ουτοπικό μέρος. Λαβύρινθοι από σκοτεινά και τρομακτικά δρομάκια που η αστυνομία δεν τολμά να ασκήσει την εξουσία της. Το να τολμήσει να συλλάβει κακοποιό, ούτε λόγος. Εκεί όχι μόνο βρίσκει καταφύγιο ο Πεπέ, αλλά συνεχίζει τις παράνομες δραστηριότητές του οργανώνοντας δική του συμμορία και έχοντας την εκτίμηση και συμπάθια όλου του ντόπιου πληθυσμού.



Ενοχλημένα τα κεντρικά της αστυνομίας στο Παρίσι από την ανεξέλεγκτη εγκληματική δράση του Πεπέ, στέλνουν έναν αξιωματικό στο Αλγέρι για να συλλάβει τον κακοποιό. Ο ντόπιος επιθεωρητής Σλίμαν (Lucas Gridoux), προσπαθεί να πείσει τον αξιωματικό ότι η σύλληψη του Πεπέ μέσα στην Κασμπάχ είναι επικίνδυνη υπόθεση



 Αυτός δε έχει ένα εφικτό σχέδιο. Να παρασύρει τον Πεπέ στην πόλη, όπου εκεί η σύλληψη του θα είναι απλή υπόθεση. Ο αξιωματικός δεν πείθεται και οργανώνει επιχείρηση εκκαθάρισης το βράδυ στην Κασμπάχ, η οποία καταλήγει σε μεγάλο φιάσκο και σημαντικές απώλειες για την αστυνομία.
Ο Πεπέ, αν και είναι κάτι σα βασιλιάς σ΄ αυτή την περιοχή, τον τρώει η νοσταλγία  για την Γαλλία και ιδιαιτέρα το Παρίσι.



Η κατάστασή του επιδεινώνεται όταν γνωρίζει την Γκάμπη (Mireille Balin), μια τουρίστρια από το Παρίσι. Το ντύσιμο και τα κοσμήματα που φοράει αυτή, την κάνουν να φαίνεται ότι είναι γυναίκα της υψηλής κοινωνίας.



Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κοπέλα ελαφριών ηθών, η οποία ήλθε ως συνοδός-ερωμένη ενός γέρου και χοντρού επιχειρηματία, ο οποίος εξαγοράζει την συντροφιά της με διαμάντια και χρυσά κοσμήματα. Ο αφελής Πεπέ τα παραβλέπει όλα αυτά και ερωτεύεται σφόδρα την κοπέλα.




Στην πραγματικότητα είναι η νοσταλγία για την Γαλλία που τον σπρώχνει σ΄ αυτήν, ελπίζοντας πως μαζί της θα καταφέρει να αποδράσει από την Κασμπάχ και να φύγουν μαζί για το Παρίσι. Για τον επιθεωρητή Σλίμαν, η εμφάνιση της Γκάμπη στην υπόθεση είναι δώρο ανέλπιστο. Με αυτή ως δόλωμα, θα μηχανευτεί τρόπους για να αναγκάσει τον Πεπέ να κατέβει στην πόλη.



Η εν λόγο ταινία δεν έχει κυκλοφορήσει ως DVD στην Ελλάδα. Παίχτηκε όμως κάποτε από την κρατική τηλεόρασης και απέκτησε πολλούς θαυμαστές. Πράγματι αυτοί έχουν δίκιο να θεωρούν την ταινία αυτή ως διαμάντι του Ευρωπαϊκού και ιδιαίτερα του Γαλλικού κινηματογράφου.
Λόγο της κατηγορίας των ηρώων στην ταινία και του τόπου που διαδραματίζεται, αφθονεί η αργκό. Εγώ απέφυγα να μεταφράσω την αργκό κατά λέξη, πράγμα που θα ήταν άτοπο, άλλα προσπάθησα να αποδώσω με αντίστοιχες δικές μας μαγκιές τα λεγόμενα στην αργκό.

Οι μετάφραση των υποτίτλων έγινα από εμένα.



Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

La femme du boulanger (1938)


La femme du boulanger (1938)
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΦΟΥΡΝΑΡΗ


Σκηνοθεσία: Marcel Pagnol

Σενάριο: Marcel Pagnol, από το μυθιστόρημα του Jean Giono.

Παίζουν: Raimu- Φούρναρης.  Ginette Leclerc,-Φουρνάρισσα.  Fernand Charpin-Μαρκήσιος.

 Robert Vattier-Εφημέριος. Robert Bassa: Δάσκαλος.

Υπότιτλοι: Γιάννης από Ανάβυσσο


Η ακριβής μετάφραση του Γαλλικού τίτλου είναι: Η ΓΥΝΑΊΚΑ ΤΟΥ ΦΟΥΡΝΑΡΗ. Στην Ελλάδα όμως εμφανίστηκε με τον τίτλο: ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ.
Ο συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Marcel Pagnol, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ήδη έχω παρουσιάσει δύο έργα του. (Jean de Florette και Manon des sources)  Τον έχω γνωρίσει όμως πολύ παλαιότερα, όταν ως παιδί την δεκαετία του 50, τέντωνα τα αυτιά μου στο ραδιόφωνο για να ακούσω θέατρο! Εκεί άκουσα για πρώτη φορά την αξεπέραστη τριλογία του: Φανή, Καίσαρας, Μάρτιος.  Στο ρόλο του Καίσαρα ο αείμνηστος Χριστόφορος Νέζερ. Τώρα πάμε πιο παλιά. Στο 1938!
Η ταινία μας μεταφέρει σε χωριό της Γαλλικής Προβηγκίας την δεκαετία του 30. Η Προβηγκία έχει συντηρητική και πατριαρχική νοοτροπία. Οι γυναίκες δεν παίζουν κανέναν ρόλο εκεί και περιορίζονται σε αυτόν της κουτσομπόλας.
Ο Orson Welles θεωρεί την ταινία αυτή μαζί με μερικές άλλες, ως τις κορυφαίες δημιουργίες του παγκόσμιου κινηματογράφου, τον δε ηθοποιό Raimu που υποδύεται τον φούρναρη, ως έναν από τους κορυφαίους ηθοποιούς της εποχής του.
Στο χωριό που βρισκόμαστε, ο Marcel Pagnol μας αποδίδει με γλαφυρό τρόπο τις αντιδικίες, έριδες και ζηλοφθονίες μεταξύ των κατοίκων


 Δεσπόζουσες μορφές του χωριού είναι: ο συντηρητικός Καθολικός ιερέας από τη μια και ο
αριστερός προοδευτικός δάσκαλος από την άλλη.



Όλους αυτούς όμως τους καπελώνει το πραγματικό αφεντικό του χωριού, ο απόστρατος αξιωματικός Μαρκήσιος Νε Βενέλ (Fernand Charpin), του οποίου η ζωή αν και δεν συμβαδίζει ούτε με τις συντηρητικές ιδέες του ιερέα, ούτε με τις προοδευτικές του δασκάλου, καταφέρνει να τους επιβάλλεται, όπως και στον κάθε ένα στο χωριό.


Το χωριό υπέφερε από έναν κακό φούρναρη ο οποίος τους έφτιαχνε άθλιο ψωμί. Να όμως που τα πράγματα δείχνουν να αλλάζουν. Στο χωριό έρχεται νέος φούρναρης ο οποίος φαίνεται να ξέρει την δουλειά του και επιτέλους το χωριό θα χορτάσει ψωμί. Όμως ο ικανός, εργατικός αλλά αφελής φούρναρης έχει ένα μειονέκτημα. Έχει όμορφη γυναίκα που όλοι την λιγουρεύονται!

Αυτή ξελογιάζεται, ή μάλλον ξελογιάζει τον Ντομινίκ (Charles Moulin), έναν νεαρό βοσκό που εργάζεται για τον Μαρκήσιο και τον πείθει να κλεφτούνε!

Το σκάνδαλο βουίζει στο συντηρητικό χωριό και όλοι κολλάνε στον δυστυχή φούρναρη την ταμπέλα του «Κερατά»!


Αυτός δεν μπορεί ή μάλλον δεν θέλει να το πιστέψει και προσπαθεί να εφεύρει αστείες δικαιολογίες για να ξεγελάσει τον εαυτό του.

 Όταν τελικά πείθεται για το τι συνέβη, αντιδρά άσχημα. Το ρίχνει στο πιοτό και σταματά να φουρνίζει. Δηλώνει δε πως δε θα ξαναφτιάξει ψωμί, αν δεν επιστρέψει η γυναίκα του!

Το πλήγμα για το χωριό είναι βαρύ. Μένουν ξαφνικά χωρίς ψωμί, την ώρα που είχαν πιστέψει πως λύθηκε το πρόβλημά τους. Αναγκάζονται να αφήσουν  στην άκρη τις μεταξύ του φιλονικίες και να προσπαθήσουν να βρουν λύση. Ο Μαρκήσιος, ως πρώην στρατιωτικός, αναλαμβάνει να οργανώσει με στρατιωτικό τρόπο τους κατοίκους, οι οποίοι με περιπολίες να χτενίσουν την περιοχή και να βρουν το παράνομο ζευγάρι.

Τελικά το ζευγάρι εντοπίζεται. Ο βοσκός έντρομος την κοπανάει, ο δε ιερέας πείθει την άπιστη σύζυγο να μετανοήσει και να επιστρέψει στον άνδρα της. Έτσι το χωριό θα μπορέσει και πάλι να φάει γλυκό ψωμί.




Η ιστορία είναι απλή. Ο ιδιοφυείς όμως Pagnol και ο ταλαντούχος Raimu κατορθώνουν μια απλή κωμωδία να την μετατρέψουν τραγική και συγκινητική κωμωδία. Πικρή κωμωδία την λέω εγώ. Πράγματι, ο ταλαντούχος Raimu, από φιγούρα γελοίου «κερατά», μετατρέπεται σε τραγικό και συγκινητικό πρόσωπο.

Η ωραία φουρνάρισσα (Fernand Charpin), ενώ θεωρητικά πρωταγωνιστεί και είναι η πέτρα του σκανδάλου, ελάχιστα εμφανίζεται στην ταινία, εκτός από τα τελευταία δέκα-δεκαπέντε λεπτά. Ως εκ τούτου δεν μπορώ να την  κρίνω ως ηθοποιό.

Για τους υπότιτλους να πω τα εξής: Στο opensubttitle υπάρχουν Αγγλικοί και Ισπανική υπότιτλοι. Οι Αγγλικοί όμως είναι πολύ περιληπτικοί, ο δε Άγγλος συχνά λέει πως συγκεκριμένες σκηνές απουσιάζουν από την βιντεοκασέτα του!
Ο Ισπανός είναι ποιο λεπτομερής αλλά φαίνεται να μεταφράζει τα Αγγλικά και όχι απευθείας τα Γαλλικά. Όπου λοιπόν υπάρχει Αγγλική μετάφραση, κάτι γίνεται. Όταν όμως αυτή απουσιάζει, ο Ισπανός μεταφράζει υποτίθεται εξ ακοής τα Γαλλικά και γράφει άρες μάρες κουκουνάρες. Τρία πουλάκια κάθονται...
Η Τρίτη λύση θα ήτο να προσπαθήσω εγώ να μεταφράσω εξ ακοής. Πολλές όμωςαπό τις παλιές ταινίες όμως έχουν το μειονέκτημα να μην έχουν καλή ηχητική απόδοση. Αν λάβουμε δε υπόψη μας τις προφορές της Προβηγκίας και τους τύπους που συχνά μιλάνε μεθυσμένοι, το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Όπου λοιπόν δεν έβγαζα νόημα από τη μετάφραση, μετέφραζα κατ εκτίμηση, προσέχοντας όμως τα γραφόμενά μου να ταιριάζουν με τα συμβαίνοντα στην  συγκεκριμένη σκηνή.



Να επισημάνω πως την μόνη ολοκληρωμένη κόπια που μπόρεσα να βρω, δυστυχώς δεν υπάρχει συγχρονισμός μεταξύ εικόνας και φωνής. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το έργο δεν μπορούμε να το παρακολουθήσουμε ευχάριστα.

Η ταινία με ελλανηκούς υπότιτλους:
https://www.youtube.com/watch?v=k9RuGIRP5TU