Kiss Me Kate (1953)
Φίλησέ με Καίτη
Σκηνοθεσία: George Sidney
Σενάριο: Dorothy Kingsley (, Sam Spewack
Είδος: Μουσικοχορευτικό – Κωμωδία
Διάρκεια 109 λεπτά
Με τους: Kathryn Grayson - Howard Keel - Ann Miller κ.α.
Ελληνικοί υπότιτλοι δικής μου μετάφρασης
Με την ευκαιρία της
παρουσίασης του μιούζικαλ "Kiss Me Kate" στο μέγαρο μουσικής,
αποφάσισα να μεταφράσω τους υπότιτλους της κινηματογραφικής εκδοχής (1953) του
ανώτερο μιούζικαλ.
Πρόκειται για μιούζικαλ
της χρυσής εποχής του Μπρόντγουεϊ, σε μουσική και λιμπρέτο του αμερικανού
συνθέτη και τραγουδοποιού Κόουλ Πόρτερ. Μου θυμίζει τη Ελληνικές οπερέτες.
Μάλιστα οι καλλιτέχνες αναφέρονται σε διάφορες προσωπικές τους στιγμές από το παρελθόν
και τραγουδούν "'Άριες" που δεν έχουν σχέση με την υπόθεση. Κάτι
ανάλογο συμβαίνει και στην οπερέτα "Βαφτιστικός! Η διαφορά εδώ είναι ότι
παρακολουθούμε αξεπέραστα χορευτικά νούμερα.
Η υπόθεση βασίζεται στη σεξπηρική
κωμωδία «Το ημέρωμα της στρίγκλας» και πρωτοανέβηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1948 στο
θέατρο New Century της Νέας Υόρκης. Υπήρξε το πρώτο μιούζικαλ που τιμήθηκε με το θεατρικό
βραβείο «Τόνι» το 1949. Στις 26 Νοεμβρίου 1953 έκανε πρεμιέρα η κινηματογραφική
εκδοχή του μιούζικαλ.
Η υπόθεση του έργου: Δύο
ηθοποιοί - σταρ, πρώην σύζυγοι, συναντώνται ξανά στη σκηνή για να ερμηνεύσουν
την Κατερίνα και τον Πετρούκιο σε μία νέα μουσική εκδοχή της «Στρίγκλας που
έγινε αρνάκι» του Σαίξπηρ. Η ανυπότακτη σταρ (Λίλι Βανέσι - Κατερίνα) και ο
εγωκεντρικός, αλλά χαριτωμένος πρώην σύζυγός της (Φρεντ Γκράχαμ - Πετρούκιος)
ακροβατούν στα όρια των αντοχών τους, φλερτάρουν, ερωτεύονται και παραδίδονται
στην τρέλα του έρωτα, αφήνοντας πίσω τους κλισέ και κοινωνικές επιταγές. Γύρω
τους, μία τραγουδίστρια του καμπαρέ,( Ann Miller), ένας τζογαδόρος
χορευτής, (Tommy Rall), δύο γκάνγκστερ παλιάς κοπής, ένας κτηνοτρόφος κι ένας
χορός παρεξηγήσεων και κοινωνικών στερεοτύπων που αποδομούνται και
ξανασυστήνονται στο κοινό.
Στις 25 Μαρτίου 2015
ανακοινώθηκε ότι η αυθεντική ηχογράφηση του μιούζικαλ συμπεριλήφθηκε στο Εθνικό
Ηχογραφικό Αρχείο της περιώνυμης Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου, ως έργο
«πολιτιστικής, καλλιτεχνικής και ιστορικής σημασίας για την αμερικανική
κοινωνία και την ηχητική κληρονομιά του έθνους».
