Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Woodstock (1970)

Woodstock (1970)


 

Σα συνεισφορά μου στην επέτειο του θρυλικού Woodstock πριν από μερικούς μήνες, έφτιαξα τους Ελληνικούς υπότιτλους της ομώνυμης την ταινίας-ντοκιμαντέρ του 1970. Έτσι εκτός από τα ανυπέρβλητα solo των Τζίμη Χέντριξ, Σαντάνα, κλπ, θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε τις Αμερικανιές του παρουσιαστή στα ενδιάμεσα και προπάντων από τις διάφορες συνεντεύξεις να διαμορφώσετε κάποια εικόνα για την εποχή εκείνη και τους νέους της. Τονίζω ότι αυτά που ακούγονται δεν είναι απλά Αργκό αλλά Αμερικάνικη Αργκό, εμπλουτισμένη με Αφροαμερικάνικες εκφράσεις που τότε μπορεί να ήτανε στη μόδα, σήμερα όμως είναι σίγουρο ότι αρκετοί καθώς πρέπει Αμερικανοί δεν θα τις καταλάβαιναν. Μην έχετε λοιπόν υπερβολικές απαιτήσεις ως προς την μετάφραση.
Η ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ, γι αυτό καλλίτερα να αναφερθούμε στα της εποχής.
Όταν σε άλλο νήμα γράφηκαν διάφορα εν είδη μνημόσυνου για την επέτειο του Woodstock, έγραψα κι εγώ την γνώμη μου η οποία φαίνεται ότι δεν άρεσε σε ορισμένους και προτίμησαν να μην εκφράσουν ανοιχτά τη διαφωνία τους, ίσως από σεβασμό προς την ηλικία μου. Λοιπόν, θα επαναλάβω και πάλι τα λόγια που είπε πρόσφατα ‘ένας από τους τότε συμμετέχοντες:
Όταν διαπίστωσε το κατεστημένο τη διείσδυση που είχαν τα ναρκωτικά στο κίνημά μας, τότε δεν ανησύχησε καθόλου γι αυτό.

 
Καλά είναι και τα μνημόσυνα, αλλά αν δεν τονίζουμε τα λάθη που έγιναν τότε, υπάρχει φόβος η νέα γενιά να τα επαναλάβει!
Στην Ελλάδα, επειδή ήμασταν καταπιεσμένοι λόγο Χούντας, βλέπαμε με συμπάθια οποιοδήποτε κίνημα ήταν υπέρ της ελευθερία και της ειρήνης, ενάντια στην καταπίεση και τον καταναλωτισμό. Ιδίως δε αν η μουσική που το συνόδευε εξόργιζε τους καραβανάδες. Βέβαια στην χώρα μας αυτοί που το έπαιζαν Χίπις, ήταν συνήθως νέοι που κατά την διάρκεια της ημέρας δούλευαν γραβατωμάνοι σε πολυεθνικές εταιρίες, ή μπορεί και να μη δούλευαν και να τους ζούσε ο μπαμπάς, το δε βράδυ φόραγαν μια πολύχρωμη πουκαμίσα, ανακάτευαν τα μαλλιά τους, έπαιρναν μια κιθάρα που κατά κανόνα δεν ήξεραν να την παίξουν και βγαίνανε έξω να το παίξουνε Χίπις .Στο εξωτερικό όμως και ιδίως στην Αμερική ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Ο Χιπισμός ήτανε τρόπος ζωής. Ομάδες Χίπις με σακουλάκια σπόρων στο χέρι καλλιεργούσαν τα απαραίτητα σε διάφορα ξέφωτα του δάσους. Ζούσαν σε κοινόβια όπου όλα τα παιδιά αποκαλούσαν όλους τους άνδρες του κοινόβιου μπαμπά. Αυτό, γιατί υπέθεταν ότι κάποιος από όλους αυτούς τους άνδρες θα ηταν ο μπαμπάς τους!. Εκτός από τους ενεργούς Χίπις υπήρχαν και οι συμπαθούντες που ζούσαν συμβατική ζωή αλλά μακάριζαν όσους είχαν το θάρρος και τη δύναμη να ζουν έτσι. Στη Γερμανία κάποιος μου έλεγε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι ανώτεροι από μαρξιστές, διότι έχοντας κοινοκτημοσύνη ακόμη και στις γυναίκες, καταπολέμησαν αυτό το κτητικό ΜΟΥ. Η γυναίκα ΜΟΥ και άλλες μικροαστικές συνήθειες!!!

 

Ναρκωτικά Χριστιανισμός και επανάσταση, ένας αχταρμάς. Τώρα μπορεί να ακουγόταν η λέξη επανάσταση, αλλά τελείως αφηρημένα. Δεν προκύπτει από πουθενά ότι ήταν εναντίων του καπιταλισμού και υπέρ άλλων λύσεων. Όσο για τον αντικαταναλωτισμό τους και αυτός είχε κάποια όρια. Οι υπέροχοι ήχοι που ακούγονταν από τους βιρτουόζους της ηλεκτρικής κιθάρας, ήταν αποτέλεσμα επεξεργασίας από πανάκριβα ηλεκτρονικά μηχανήματα. Πατούσε ο Χ καλλιτέχνης διαρκώς την χορδή της κιθάρας και τα ηλεκτρονικά μηχανήματα μας παρήγαγαν ένα διαστημικό ήχο που ενθουσίαζε στο έπακρο τους συγκεντρωμένους. Ένας κανταδόρος της γειτονιάς μπορεί να είχε περισσότερο ταλέντο, δεν μπορούσε να κάνει όμως πολλά πράγματα μα μια κλασική κιθάρα.

Αυτά για την ώρα και αν με πολύτσαντίσετ, θα γράψω τίποτα και για... τον «Γαλλικό Μάη».



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου