The Bad and the Beautiful (1952)

The Bad and the Beautiful (1952)

Η ωραία και το κτήνος

 

Ταινία αναφοράς για τον Martin Scorsese

Σκηνοθεσία: Vincente Minnelli

Σενάριο: Charles Schnee (screenplay), George Bradshaw (story)

Παίζουν: Lana Turner, Kirk Douglas and Walter Pidgeon

Υπότιλοι: Γιάννης από ΑνάβυσσοΓιάννης απο Ανάβυσσο

;Για την συγκεκριμένη ταινία είχα ακούσει απλά ότι επρόκειτο για μια αξιόλογη ταινία που θίγει τα παρασκήνια και τις ίντριγκες στο Χόλυγουντ και τίποτε παραπάνω. Δεν την είχα δει ποτέ, μια και στην εποχή της με πηγαίναν μόνο σε παιδικά και ελληνικά έργα. Ποτέ δεν κυκλοφόρησε εδώ σε DVD και δεν ξέρω αν ποτέ την παίξανε στην τηλεόραση.
Αυτά, μέχρι που κάποτε είδα το DVD με τον Μάρτιν Σκοτσέζε που παραδίδει μαθήματα κινηματογράφου. Στέκεται σε μερικές ταινίες που τις θεωρεί ταινίες αναφοράς και μία από αυτές είναι και η:The Bad and the Beautiful.
Αυτό ήταν αρκετό να με παρακινήσει να ψάξω να την βρω και δεν το μετάνιωσα καθόλου.
Αν ακούγοντας κανείς την περίληψη, νομίσει ότι έχει να κάνει με ένα τετριμμένο και προβλέψιμο θέμα, κάνει μεγάλο λάθος. Η ταινία παρακολουθείται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σημείο που και όταν ακόμα πέσουν οι τίτλοι του τέλους, κοιτάζεις με ελπίδα την οθόνη μήπως και το END δεν είναι αληθινό και συνεχίσουν να μας δείξουν κάτι παραπάνω!
Το ότι το σκηνοθέτησε ο άνθρωπος των μιούζικαλ Vincente Minnelli, όχι μόνο δεν αποτελεί μειονέκτημα, αλλά αντιθέτως είναι ο λόγος που μια υπόθεση που περιγράφει ίντριγκες, εγωισμούς, εκμετάλλευση, καμαρίλα, κλπ, να αποδίδεται τρυφερά και ποιητικά.

 

 

Αναρωτιέμαι όμως τι θα ήτανε αυτή η ταινία χωρίς των γίγαντα Kirk Douglas.
Ποιος άλλος θα μπορούσε να υποδυθεί καλλίτερα τοα αριβίστα παραγωγό Jonathan Shields, ο οποίος έχει το μάτι για να ξεχωρίζει τα ταλέντα, τα βοηθάει να αναδειχθούν, αλλά εκμεταλλεύεται την άνοδό τους για να ανέβει και ο ίδιος προσωπικά. Αυτό μπορεί να ακούγεται λογικό, αλλά προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του, δεν διστάζει να ισοπεδώσει αισθήματα, φιλία, εμπιστοσύνη.
Βασικά ασχολήθηκε κυρίως με τρία πρόσωπα που τα έβγαλε από την αφάνεια και τα έκανε πρώτο όνομα στο χώρο τους.

 

 

Πρώτα τον Fred Amiel (Barry Sullivan), που από βοηθό και σκηνοθέτη σε ταινίες της αρπαχτής των τεσσάρων ήμερών, τον έκανε πασίγνωστο ποιοτικό σκηνοθέτη.
Μετά η Georgia Larisson (Lana Turner), κόρη ενός αποβιώσαντος διάσημου ηθοποιού, η οποία ζώντας κάτω από τη σκιά του νεκρού πατέρα της, αισθάνεται κόμπλεξ, το ρίχνει στο αλκοόλ και ψάχνει ρόλους κομπάρσου για να επιβιώσει.

 

 

Ο Jonathan καταφέρνει, αφού πείσει την ίδια να σταθεί στα πόδια της και τον περίγυρό της να την αποδεχθεί, να την κάνει το νούμερο ένα βεντέτα της εποχής.

 

 

Και τρίτος είναι ο James Lee Bartlow (Dick Powell), συγγραφέας του ενός βιβλίου στα εφτά χρόνια, καθηγητής σε επαρχιακό κολέγιο, που προσπαθεί να δουλέψει κάτω από την πίεση της καταπιεστικής και ελαφρόμυαλης γυναίκας του Rosemary Bartlow (Gloria Grahame).

  

 

Και αυτόν κατάφερε ο Jonathan Shields να τον κάνει έναν από τους ποιο ακριβοπληρωμένους συγγραφείς στο Χόλυγουντ.
Όλοι τους όμως, αν και αναγνωρίζουν σε ποιον οφείλουν την καριέρα τους, τον μισούν αφάνταστα διότι δεν δίστασε κάποια στιγμή προκειμένου να πετύχει το σκοπό του να τους προδώσει και να τους εκμεταλλευτεί.
Η κορύφωση έρχεται όταν αυτός, έχοντας χρεοκοπήσει, τους γυρεύει να τον βοηθήσουν να επανέλθει δεχόμενοι να συνεργαστούν μία φορά μαζί του σε μία ταινία.
Αυτοί όχι μόνο αρνούνται, αλλά δείχνουν να το απολαμβάνουν κιόλας που του γυρίζουν σαρκαστικά την πλάτη.
Να λοιπόν που υπάρχουν άνθρωποι που θα προτιμούσαν να είχαν μείνει στην αφάνεια, παρά να είχαν προδοθεί σε κάποια κρίσιμη στιγμή της ζωής τους.
Η ταινία βασίζεται βέβαια σε καταστάσεις που συμβαίνουν γενικά στο Χόλυγουντ. Είναι όμως τόσο παραστατικό το σενάριο του Charles Schnee – πείρε και το αντίστοιχο όσκαρ -ώστε χύθηκε πολύ μελάνι και συζητήθηκαν πολλά για το ποιος κρύβεται πράγματι πίσω από κάθε χαρακτήρα.

 

 

Αν και η ταινία πείρε 5 όσκαρ, ο Kirk Douglas έμεινε μόνο με την υποψηφιότητα. Βέβαια ποτέ όσο ήταν ενεργός ηθοποιός δεν του απενεμήθη το αγαλματίδιο, έχει κερδίσει όμως αμέτρητα στις καρδιές αυτών που ξέρουν από κινηματογράφο.
Ούτε η Lana Turner κέρδισε τίποτα εδώ, μα ούτε και ποτέ της, αν και είχε αξιόλογη παρουσία σε σημαντικές ταινίες. Γνώμη μου είναι ότι αν και καλή ηθοποιός, ήτανε ένα κλικ κάτω από να χαρακτηριστεί κορυφαία.
Αντίθετα, η Gloria Grahame κέρδισε όσκαρ για τον ρόλο της ως Rosemary Bartlow.

 

Γοητευτικότατο και το σάουντρακ του David Raskin.
Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά όποτέ νομίσω ότι βελτιώθηκα στη μετάφραση υποτίτλων και έχω μεγαλύτερη ευχέρεια, θα βρεθεί κάποια ταινία σαν αυτή εδώ να μου βγάλει το λάδι.
Χαλάλι όμως.